Gesneuveld

Mijn eerste werkdag op kantoor na de vakantie verliep zacht uitgedrukt uiterst turbulent. Of liever gezegd de ochtend want 's middags vond in Nijmegen de zoveelste vastgoedrapportage plaats. Het enig noemenswaardige daarvan was de mooie zaal van Concertgebouw De Vereeniging waar het gehouden werd en de presentatie door Fons de Poel. De circa driehonderd donkerblauwe en grijze pakken konden me deze dag gestolen worden en bijtijds reed ik weer huiswaarts, hyper en snakkend naar een lekker drankje.
Het gezegde 'als de nood het hoogst is, is de redding nabij' werd gelukkig waarheid, want even voor Utrecht ging de telefoon en had ik genoeg tijd om mijn auto in de richting van Loosdrecht te sturen. Daar werd een heel gezellig drankje een nog veel leuker etentje en voor ik het wist was het laat en de behoefte aan alcohol ruimschoots bevredigd.
Op de automatische piloot naar huis dan maar, al vereiste de afgesloten toerit naar de snelweg nog een omtrekkende beweging over Breukelen. Het was een lange, enerverende maar prima dag...

Honderd

Zijn jullie er nog? Mooi, want vandaag heb ik een klein feestje te vieren. Dit is mijn honderdste stukje!
Vreemd, je begint ergens aan zonder werkelijk plan en voor je het in de gaten hebt ben je een half jaar en honderd stukjes verder. Wat me meteen brengt bij de eerste dag van deze site. Toen berichtte ik over de opnamedag van de clip van de Bredase band Pe-er met Caroline er in. Leuk want deze clip is momenteel te zien op de site van TMF. http://www.tmf.nl/mediaplayer/index.php?id=5432
Dankzij de sitemeter, die ik sinds kort geïnstalleerd heb, weet ik dat er daadwerkelijk mensen naar dit blogje kijken. Voor 80 procent zullen het lieden zijn die per ongeluk met googlelen op mijn site geraken maar dan hou ik nog altijd twee echt geïnteresseerden over. Ik zal ze koesteren. Dus ga zitten en neem vast een glaasje, de sushi komt er zo aan....

Vrolijk

Van sommige nummers word je echt heel erg vrolijk. Bijvoorbeeld van "I don't feel like dancing" van de Scissor Sisters. Frank is groot fan en met z'n tweeën blèren we het luidkeels mee, zo vals als het maar kan.
Op dit moment draai ik het nummer "Grace Kelly" van Mika regelmatig. Het verhaal gaat dat omdat de platenlabels geen brood in hem zagen, hij dit nummer heeft geschreven en zie daar... een hit was geboren.
Waarom ze er niets in zagen is mij een raadsel. Zijn stem schijnt een groot bereik te hebben en hij wordt zelfs met Freddy Mercury vergeleken, wat ik dan wel weer wat overdreven vind.
Nu komen er wel meer leuke plaatjes uit, maar waarom ik deze toch even speciaal wil noemen is de cd-hoes. Als je niet vrolijk wordt van zijn muziek dan toch op z'n minst van dit omhulsel met jaren '70 uitstraling. Zien en luisteren kan ook, gewoon op onderstaande link klikken.
http://www.youtube.com/watch?v=tPUpxIBkcjM

Op een mooie Pinksterdag

Echt mooi is het niet vandaag en de kans dat m'n dochter morgen zwanger wordt, zoals in het gelijknamige liedje van Annie M.G. Schmidt, is minimaal te noemen, al moet je natuurlijk nooit de goden verzoeken.
Caroline is druk aan het werk in Maison de Bonneterie en Frank drentelt heerlijk in pyjama door het huis. Voor hem zitten de vrije dagen er morgen weer op en gaan we langzaam maar gestaag richting grote vakantie.
Deze dag leent zich uitstekend voor huishoudelijke klussen waar ik nog stapels van heb liggen. Zo hoor ik iedere keer dat ik de auto uitstap, de bloeiende planten in de voortuin om hulp roepen. Ik zie wel dat ze gewurgd worden door het snel oprukkende onkruid maar negeer het, mezelf voorhoudend dat ik veel belangrijker zaken aan mijn hoofd heb. Maar een dezer dagen gaat het er toch echt van komen, het wordt te gek. En als ik eenmaal bezig ben krijg ik er ook nog wel plezier in. Al zijn de afkeurende blikken van de buurman goud waard, ik weet dat zijn handen jeuken bij de aanblik van mijn woesternij.

Drank en spelen

Met een beetje goede wil krijg ik hier een paar foto's geplaatst om jullie een impressie te geven van de afgelopen week.

Zwemmen, (bij)slapen, beachballen, shoppen, drinken, lachen en eten. Vooral dat laatste was weer een waar feest. Verse mozzarella die zo ongeveer smelt op je tong en niet te vergelijken is met de stuiterballen die ze hier onder dezelfde naam verkopen. Piadina; een soort pannekoekje met rauwe ham, kaas en rucola. Specialiteit van de streek Emilia Romagna en heerlijk als lunch.

Quinto, een italiaanse vriend van Marieke, heeft ons een avond meegenomen naar een mooi restaurant waar we ons tegoed hebben gedaan aan nog veel meer specialiteiten. Alle ingrediënten zijn zo vers en hebben zo veel meer geur dan in ons kikkerlandje. Daarbij komt dat het ook nog eens boven verwachting betaalbaar is. Vanuit ons hotel in Abano zijn we naar een kleine wijnboerderij in de buurt gefietst. De fles Prosecco en stukjes regionale kaas op het terras daar waren met een uurtje soldaat gemaakt. Kosten: 7 euro!!! Inclusief vriendelijke bediening. Tsja....

Nu merk ik wel dat lang niet iedereen mijn enthousiasme voor dit land kan delen en ook ik weet heus wel wat er hier en daar aan mankeert, maar met Italië is het eigelijk net zo als met mijzelf; je houdt van me of je hebt een hekel aan me. Misschien dat ik het er daarom wel zo leuk vind.

Peking Express

Als ik er aan denk krijg ik prompt de slappe lach en tevens breekt het klamme zweet me uit, maar het kwaad is al geschied. Er zijn twee aanmeldingsformulieren voor Peking Express de deur uit met de namen van Eric en mijzelf er op. Mijn neiging om altijd 'ja' op alle voorstellen te zeggen is in dit geval misschien toch niet zo heel erg verstandig geweest. Niet dat we enige kans maken om ook daadwerkelijk mee te mogen doen, de rest van Nederland schrijft immers ook in, maar liefst zo'n 12.000 mensen!!!
Voor de onwetenden onder ons; Peking Express is een televisieprogramma over een afvalrace in een of meerdere verre landen waarin de kandidaten diverse opdrachten moeten uitvoeren, zelf eten en slaapplaats moeten regelen met weinig tot geen geld. Het stel dat als laatste overblijft is winnaar. In de praktijk komt dat neer op zes weken met honger en een rugzak door de jungle rennen terwijl je door vermoeidheid en tegenslagen je partner stijf vloekt. Die partner kan broer, vriend of wie dan ook zijn. Het logo is van de afgelopen uitzending en speelde zich af in Zuid-amerika. Waar de reis de volgende keer naar toe gaat is nog de vraag, misschien wel Afrika of Australië.
Het lijkt me moeilijk kiezen uit al die aanmeldingen, te meer omdat niemand daar weet hoe slim, enorm vindingrijk maar vooral leuk wij zijn. Maar goed ook, maken die anderen ook nog kans.

Ritorno

De 'andata' gaat altijd prima maar de 'ritorno' is toch een stuk minder. Met andere woorden; Italië was top en nu ben ik weer thuis.
Toen ik zaterdagmiddag per trein in Rimini arriveerde stond Marieke me daar al op te wachten met de cabrio. Mijn bescheiden bagage paste er nog net bij al moest de laptop nog wel even op schoot (zie foto). Bloedserieus konden we nog een enkeling wijs maken dat we zo 1500 kilometer uit Hollanda waren komen rijden. Nee echt, ging prima...!
Na inspectie van de mooie hotelkamer met joekel van een balkon op het zuidwesten, besloten we onze niet te stuiten honger en dorst snel in een van de vele restaurants te gaan stillen. Het weer was zelfs voor Italië en de tijd van het jaar boven verwachting. Omdat we aan de vroege kant waren, hadden we de beste plek en zijn we na het eten lekker met wat extra vino blijven hangen om de oneindige stoet aan aardige, vreemde, ordinaire, leuke en buitengewone mensen te bekijken. Misschien kwam het omdat de fitnessbeurs in Rimini gehouden werd maar het aanbod overtrof ruimschoots onze verwachtingen. Het vloeiende italiaans van Marieke leverde ons al snel een hoop nieuwe vrienden op en voor we het wisten was het half twaalf en zaten nog steeds in ons hempje buiten, wat gek is als je elkaar doorgaans 's ochtends treft in een saai amsterdams kantoorgebouw bij de koffieautomaat. Het was het begin van een heerlijk weekje waarin we veel gedaan en gezien hebben, ons ongeremd hebben gelaafd aan de verrukkelijkste gerechten en drankjes en voor eens en voor altijd hebben vastgesteld dat gek en raar doen in Italië echt door iedereen daar enorm gewaardeerd wordt.

Pauze

Deze vliegt vandaag rond twaalven naar Italië en ik zit er in. Zal dus rustig blijven hier tot ik weer terug ben tenzij ik een loslopende italiaanse pc of laptop tegen kom en mezelf niet in de hand weet te houden.

(Jo)op(a)

Vandaag was een bijzondere dag want Joop vierde zijn tachtigste verjaardag. Met ongeveer twintig andere genodigden vervoegen we ons rond een uur of half een in het restaurant van de Vereeniging in Loosdrecht. Het gezelschap is zeer gevarieerd. In de speeches komt uitgebreid het Mebin-verleden van Joop ter sprake en alle anekdotes die daar bij horen. Stoer doet Caroline ook een duit in het zakje en prijst hem als opa. Tijd voor zakdoeken.
Het uitzicht over de Loosdrechtse plassen is fantastisch, het eten erg lekker en de wijn idem dito. Met Joop en Magriet als stralend middelpunt is dit weer zo'n dag waar met veel plezier op teruggekeken kan worden.
Joop, nog minstens tien jaar erbij graag en in goede gezondheid.

Druk, druk, druk...

Zaterdagochtend vertrekt mijn vliegtuig maar voor die tijd moet er nog zooooo ontzettend veel gebeuren. Voor het gemak heeft Frank zaterdag een toernooitje in Hoorn (of all places!) en is Nico in geen velden of wegen te bekennen. Hij wordt om acht uur 's ochtends bij AFC verwacht en ik bedenk dat ik 'm voor vertrek daar zelf nog wel even af kan zetten. Dat scheelt weer overdragen en andere instructies. Verder moet ik natuurlijk niet alleen voor mijn eigen gewassen en gestreken spullen zorgen, maar meer nog voor die van de kinderen. Playstations, opladers, scheenbeschermers, voetbalkleren, fietsen en noem maar op; het hele circus verhuist tijdelijk naar de Achterdijk. Verbazingwekkend wat een mens allemaal nodig heeft of denkt te hebben.
Vanochtend vroeg vertrekken we eerst gedrieën naar Naarden om een blik op Bram te werpen die na zes weken blozend en met blauwe ogen helder de wereld beziet. Mede door werkperikelen staat de telefoon deze morgen niet stil en heb ik om half twee een rood oor en nog steeds helemaal niets gedaan. Als ik een blik in mijn kledingkast werp moet ik constateren dat mijn bikini uit het stenen tijdperk dateert en ik niet meer in het bezit van een spijkerbroek ben, sinds ik op de kermis in kauwgom ben gaan zitten en deze met geen mogelijkheid meer kan verwijderen. Hyperventilerend bedenk ik dat er dan morgenochtend maar snel wat nieuws aangeschaft moet worden voor de lunch van opa en Margriet in Loosdrecht die om half een begint. Gepakt wordt er vanavond want morgenavond staat er nog een gezellige date met Tinka in de agenda. Na een paar uurtjes flink doorploeteren gloort er weer hoop en ruik ik de verse basilicum en pomodori van Italië op afstand al. Zoals altijd komt het allemaal goed, en een nieuwe bikini; lekker belangrijk!

Simpel

Gisteravond met Karin bij restaurant Simpel gegeten in de Ferdinand Bolstraat. Lekker buurtje altijd om rond te lopen en de parkeergarage naast Heineken is een uitkomst voor stresskippen met weinig tijd zoals ik. De zaak bevalt ons prima. Vlotte en aardige bediening, lekker eten tegen schappelijke prijzen en een relaxt sfeertje. Met andere woorden, leuke zaak en zeker de moeite waard om nog een keer naar toe te gaan.
Karin had ik lang niet gesproken buiten een paar keer kort door de telefoon en even op de kermis in Ouderkerk met Koninginnedag. Hoogste tijd dus om weer uitgebreid bij te beppen. Nadat we elkaar van de meest recente ontwikkelingen op de hoogte hadden gebracht, werden al snel de belevenissen en herinneringen van vroeger opgehaald uit de tijd dat Piet van Raak nog een echte kroeg was en we bijna dagelijks op stap gingen.
Een voorval zullen we beiden nooit vergeten. Ik was met een driejarige Caroline alleen op de Achterdijk toen Karin rond half een 's nachts thuiskwam omdat ze destijds in de Wip-in woonde. Ik wilde graag nog even iets gaan drinken bij Piet en op mijn vraag of ze op Caroline wilde passen, die heerlijk lag te slapen, antwoordde ze: "Tuurlijk, ga maar lekker, ik pas wel op." Bij thuiskomst rond een uur of vier 's ochtend trof ik een slapende Karin aan op de bank en een wakkere Caroline zittend op de trap naar boven. Die keek me aan, legde haar vingertje tegen haar lippen en zei: "Ssst mama, Karin slaapt."

To be or not to be?

Uitermate geamuseerd lees ik net Eric's berichtje op de hotmail dat ie toch maar een blog is opgestart over films, http://waterloo-films.blogspot.com.
Eric heeft namelijk een haat-liefde verhouding met alle blogs. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Wat moet je ook met al die te persoonlijke informatie over huis-, tuin- en keukenzaken, slechts af en toe gelardeerd met stukjes die er echt toe doen. Maar voornamelijk gezever over te bijdehante kinderen, slechte weerberichten en doorgaans gecompromitteerd door rekening te houden met het lezersvolk. Ook ik pas zelfcensuur toe en voel me dan ook direct aangesproken door dit commentaar. Het maakt het bericht van vanmorgen des te leuker. De introductie op de site spreekt boekdelen. Way to go, Eric! Er kan zelfs gecomment worden.
Ik hou het maar bij de Jan Jans en de kinderen-verhalen en om dit te onderstrepen nog een foto van mijn Jeroen en Catootje vorige week terug in de auto. Overigens ook met dank aan onze nieuwe blogger..... hahaha.

Avondellende

Een van mijn grootste angsten is gisteren waarheid geworden. Frank wil de avondvierdaagse lopen!
Het zou niet zo'n ramp zijn ware het niet, dat op zijn leeftijd een van de ouders nog mee dient te lopen. Na elk jaar met Caroline meegesjokt te hebben, dacht ik mijn portie wel gehad te hebben. Mede omdat Frank stelselmatig en overtuigd weigerde de afgelopen jaren. Helaas, niets zo veranderlijk als een mens. Het formulier is al ingevuld en om de feestvreugde compleet te maken, loopt ie meteen maar de 10 kilometer iedere avond. Dat zal 'm lelijk tegenvallen zal ik je vertellen. Ik heb gewaarschuwd maar wie niet horen wil moet maar lopen. Met een beetje geluk is ie meteen weer genezen voor de komende tijd.
Nu is de beweging natuurlijk niet slecht voor me en ik ben dan ook meer dan bereid om te zwemmen, fietsen, skaten, schaatsen, skiën, wildwatervaren om maar iets te noemen, maar nutteloos iedere avond tien kilometer lopen met driehonderd kabouters voor je voeten die lopen te kwallen, nou nee, ik kan er niet opgewonden van raken.
Dus met gepaste tegenzin meld ik me bij deze af voor 11 t/m 14 juni. Voor mij geen leuke bioscoop-, café- of theaterbezoeken. Wedden dat het ook nog gaat regenen?

Knutselfobie

Als kind kon ik me eindeloos bezig houden met knutselen, tekenen, punniken, borduren etc. Breien kan ik zelfs heel aardig al doe ik het nooit meer. Geen tijd en de kinderen zijn me er nog iedere dag dankbaar voor.

Mijn aanleg voor broddelwerkjes is niet op Frank en Caroline overgeslagen. Caroline is nog wel in staat een recht stuk te breien wat dan het predikaat shawl meekrijgt, maar Frank heeft van jongs-af-aan een allergie voor knutselen opgebouwd. Op bijgaande foto's zijn zijn 'paashaas' en 'ster' te bewonderen. Het duurde even voordat we thuis de juiste omschrijving en diepgang van deze twee kunstwerken te pakken hadden. Het zit er niet in en zal er dus zeker nooit uitkomen. Ik kan er niet erg zwaar aan tillen en zie in hem genoeg andere kwaliteiten. Hetzelfde geldt voor Caroline, die weer prachtig kan dansen terwijl ik op een avond twintig pedicures een half jaar overwerk kan bezorgen (en ja, dat is een waarschuwing).

Dat er nog een V van voldoende op zijn rapport prijkt, heeft ie waarschijnlijk te danken aan de twee juffen waar die wel een potje kan breken. Letterlijk!

Sodom en Gomorra

Om de vrije dag van maandag te compenseren zit ik vandaag op kantoor. Op de muur tegenover me staren de ONV kantoorgebouwen op de foto's me aan. Binnenkort zullen ze voor mij verleden tijd zijn en ik probeer al een beetje afscheid te nemen.
Nu liggen er te veel leuke dingen in het verschiet om snikkend achter m'n bureau te zitten en al snel dwaal ik af naar volgende week zaterdag als ik naar Venetië vlieg en daar Marieke ergens ontmoet met hippe rode BMWcabrio. Ik heb wel plechtig moeten beloven mijn kleinste koffertje mee te nemen, want hip en kingsize Samsonite is vanzelfsprekend geen goede combinatie. Vol vertrouwen heb ik de organisatie in haar capabele handen gelaten. Waar we nou precies terecht gaan komen is nog de vraag maar zeker is dat we veel kerken gaan bezoeken en wandelingen zullen maken, 's avonds lekker vroeg naar bed met een goed boek en natuurlijk geen alcohol en gezond eten.....

Oké, dat komt niet echt geloofwaardig over. Zal voor mezelf spreken als ik zeg m'n best te doen een spoor van gebroken harten en leeggeshopte winkels na te laten. Zo min mogelijk slaap en een permanente staat van dronkenschap. Misschien nog vijf minuten voor zelfreflectie, al vind ik dat wel weer wat lang. De werkelijkheid zal wel ergens in het midden liggen. Alle verhalen die door de beugel kunnen zal ik delen, de rest bewaar ik voor in het bejaardenhuis later.

Vliegende Hollander

Raar genoeg is mijn lust om te werken na de ontwikkelingen van de laatste tijd nog altijd niet tot onder het nulpunt belandt, maar vandaag laat ik het toch echt even afweten, want..... de Efteling heeft een nieuwe attractie en ja, daar moet alles voor wijken natuurlijk. De nieuwste, grootste en duurste duldt geen enkel uitstel meer en smeekt vandaag om passagiers. En in de kindervakantie gaan, wanneer iedereen gaat is natuurlijk geen optie. Je begrijpt dat we onze tijd niet willen verdoen met urenlang vruchteloos in de rij staan tussen het gewone volk voor een ritje van krap een minuut. Nee, we willen urenlang blijven zitten en de ritjes eindeloos opnieuw beleven!
Wat? Kinderen weer naar school? Jaaaaaaa, nouououou, uhh.... buikpijn hè, echt heel vervelend allemaal ;-).

Gewoon lekker

Ook al is het zo dat smaken verschillen, blijkbaar zijn er ook gerechten die iedereen lust. Ik doel dan op mijn pasta-ovenschotel, die ik na de donaties van gister nu ook in grote hoeveelheden kan maken. Zelfs succesvol bij kinderen. Omdat ik iedereen altijd beloof het recept te sturen of te mailen maar dat vervolgens nooit doe omdat ik het net zo snel weer vergeet als ik het toegezegd heb, hoop ik het bij deze voor eens en voor altijd te kunnen vergeten. Komt ie.


Nodig voor 4 personen

• 1 zakje mix voor ovenpasta met ham en kaas
• 1 bekertje slagroom (125 ml)
• 6 gedroogde tomaten in olie
• 250 gr penne rigate
• 1 zak gesneden prei (300 gr)
• 1 duopakje hamblokjes
• 150 gr gemalen belegen kaas
• ovenschaal

Bereiding

Oven voorverwarmen op 225 graden C of gasovenstand 5. Mix voor ovenpasta mengen met 750 ml koud water en de slagroom. Geheel goed doorroeren en circa 3 minuten laten staan. Tomaten droogdeppen met keukenpapier en in stukjes snijden. Pasta, tomaten, hamblokjes en prei in de ovenschaal doen. Saus erover heen schenken en goed omscheppen. Kaas erover strooien. Schaal in het midden van de oven in circa 45 minuten gaar laten worden. Halverwege de tijd het gerecht even omscheppen.

Liberationday?

Et voila! De oogst van de veertigste-nog-wat bevrijdingsdag uit mijn leven. Zo te zien heeft mijn absolute favoriete Amsterdamse bloemist Scheepstra weer een goede dag gehad, en eindelijk heb ik de franse ovenschalen in bezit, waar ik me al zo'n tien jaar aan sta te verlekkeren bij Studio Bazar. Met dank aan alle gulle gevers voor cadeau's, kaarten, telefoontjes en smssen.

En werkelijk, ik voelde me weer enorm bevrijd na afloop!

Gelukt!

Zie hier, mijn nieuwe fietsslot. Weliswaar vier maanden later dan gepland, maar een kniesoor die daar op let. Superhandig klikt ie in mijn bestaande slot, zodat een extra sleutel niet meer nodig is. Met dank aan een of andere fietsnerd, die daarmee weer zwaar gescoord heeft. Binnen no-time gemonteerd en voor de luttele somma van 18 eurootjes. Zeker als dit weer aanblijft gaat deze dame aardig wat kilometers richting Amsterdam maken. Met Eric naar de film, bij Ria op bezoek of met Caroline naar de PC. Je begrijpt dat ik haar natuurlijk wel een worst voor moet houden, wil ik d'r zo gek krijgen om met me mee te fietsen.