Update

Momenteel ben ik op mijn eerste reisje naar Italie dit jaar en afgezien van het mindere weer, geniet ik er met volle teugen van. Zodra ik hier voet op vaste bodem zet, voel ik een soort optimisme wat me in geen enkel ander land ten deel valt.
Met inbreng van mijn vier woorden Italiaans, doen zowel de buschauffeur als de kaartjesverkoper achter het loket op het treinstation van Mestre hun uiterste best mij de juiste richting op te sturen, wat in Italie nog een hele kunst is. Na de vliegreis duurt het nog een bus en twee treinen eer ik in Rimini arriveer, waar Marieke me op binaire 3 al staat op te wachten.
Ik hou van de mensen hier. Pratend en gebarend of ze eeuwig ruzie staan te maken, weet ik dat je immer gemakkelijk bij ze aan tafel kunt schuiven voor een heerlijke maaltijd met vaak zelfgemaakte rode wijn die de kleur van cola heeft, en die je na drie glazen volledig knock-out slaan. Of de obers die met alle gemak het terras compleet voor je verbouwen, zodat je nog net in het zonnetje kunt eten. En al geloof ik ook zeker de verhalen dat het bijdehandte volk in de grote steden je makkelijk een oor aan kan naaien, voor mij is Italie altijd een beetje als thuiskomen.
Ik voel me dan ook niet alleen als ik Marieke vanochtend met de groep zie vertrekken.
De zoete oudjes zitten braaf beneden in de lobby op hun 'reisleidster' te wachten. Als het niet zo ongepast was geweest had ik er graag een foto van gemaakt.
Ik trek me terug in de kamer en hang het bordje 'niet storen' op de deur.
De oudere jongere die gisteren in het restaurant ongeneerd naar me stond te lonken, blijkt bij het ontbijt in hetzelfde hotel te verblijven.
Met snor en baard behoort hij duidelijk niet tot een van de kanshebbers. Het weerhoudt hem er echter niet van zich aan het tafeltje naast ons te zetten en hondsbrutaal mijn richting op te staren, tot groot vermaak van Marieke, die me geamuseerd en uitgebreid verslag doet van al zijn bewegingen, terwijl ik alle mogelijke moeite doe zijn inspanningen te negeren.
Omdat we ervaren zijn in mannen die ineens achter een pilaar tevoorschijn springen, weet ik dat slechts een bruuske afwijzing deze zuid-italiaan op andere gedachten zal brengen, en het zal dan ook een hele geruststelling zijn als mijn chapperone vanavond weer tegenover mij aan tafel plaatsneemt. Aiuito!