Licht

Het is eindelijk zover. De meest besproken plankjes aller tijden verlichten de keuken. Gegeven dat ze ongezien op maat zijn gemaakt vreesde ik het ergste maar dat viel alles mee. Ze zijn mooi. En niet alleen de keuken is naar wens verlicht. Boven de eetkamertafel prijkt de Heracleumlamp van Moooi. Ik staar liefdevol naar de drieënzestig ledblaadjes waar ik zo'n lange tijd omheen heb lopen dralen alvorens ze aan te schaffen.
Deze zomer kreeg ik op een warme zomeravond een uitnodiging van de buurvrouw op de begane grond om een wijntje in de tuin te komen drinken. Ik voelde me zwaar vereerd. In de anderhalf jaar dat ik hier nu woon heb ik er nog nimmer een bezoeker naar binnen zien gaan, laat staan in de tuin zien zitten. Voorzichtig uitgedrukt is de dame in kwestie erg op zichzelf. Eenmaal binnen kreeg ik een rondleiding, al werd de master bedroom om een duistere reden uitgesloten van de toer. Naar haar eigen zeggen was de badkamer het pièce de résistance. Hij was zeker groot en mooi maar haalde het niet bij het glasmozaïek en de italiaanse wastafel twee etages hoger. Dat gold ook voor de rest van het huis. Er viel weinig af te dingen op de afwerking en dus kuierde ik instemmend achter haar aan.
Echter, toen we niet veel later gezellig wijnslurperd op de loungebanken van de late zomerwarmte genoten, en ik op de achtergevel van 222 II keek, stelde ik in stilte tevreden vast dat er in werkelijkheid maar een echt pièce de résistance bestaat.