Super Diaz and Special number 1

Omdat wij ons er absoluut van wilde verzekeren dat we mooi weer zouden hebben viel een weekje Ibiza of het vaste land van Spanje af. De ervaring leert dat het daar in april nog wel eens flink wil spoken en in regen hadden wij geen trek. Ook de Canarische Eilanden worden te riskant bevonden. In plaats daarvan werd het de Dominicaanse Republiek. Ik stapte over mijn all-inclusivefobie heen en bereidde me geestelijk voor op een vrolijk gekleurd polsbandje dat mij door de vakantie heen van drank en spijzen zou voorzien.
Bij aankomst waren we dik tevreden over onze keuze. Dit ging het helemaal worden. Zeven dagen lang geen stress en hoofdpijn, geen vervelende klanten of boodschappen doen, maar uitgerust terug met een diep gebruinde huid zonder wallen onder onze ogen.
Gebroederlijk leunt de DR tegen Haïti aan en samen vormen zij een wonderschoon eiland. Vooral héél groen viel ons op. Een rijke vegetatie en graslanden, zelfs met koeien. In het hotel aangekomen bleek, tot mijn grote opluchting, een polsbandje niet nodig. We kunnen bestellen tot we een ons wegen,.....of juist niet natuurlijk.
Om de paraplu in de kledingkast konden we hartelijk lachen. Toch ongelooflijk tof dat ze zo attent waren geweest deze neer te zetten voor dat ene buitje dat wel eens kon vallen. 's Ochtends vetten we ons in en namen plaats op het strand in de brandende zon. Het grote genieten kon beginnen.
Rond half 12 die dag trekt de lucht dicht en een uur later beginnen de eerste druppels te vallen. Geen nood, de parasol bij het zwembad biedt uitkomst en niet veel later zitten we geïnstalleerd met cocktail bij de poolbar. De regen zwelt aan die middag en houdt niet meer op. De volgende dag is het nog erger. Op het strand zitten is er niet bij en weer nemen wij onze toevlucht naar het zwembad. Aquajoggen gaat tenslotte net zo goed in de regen. De drankjes smaken prima en er is keuze genoeg. Gearmd met de paraplu boven ons hoofd spurten wij naar het restaurant 's avonds om bij terugkomst te ontdekken dat de paden in stromende rivieren zijn veranderd. In watergordijnen klettert het hemelwater van de palmbladeren daken af. Het lukt ons niet sjagerijnig te worden maar krijgen in plaats daarvan de slappe lach.
De volgende dag wordt de lobby bevolkt door gasten die het water enkelhoog in de kamer hebben staan. Kamermeisjes hozen en dweilen dat hun leven er van af hangt. Wij houden het droog maar laten voor de zekerheid niets van waarde op de grond staan. Na drie dagen hebben we nauwelijks nog droge kledingstukken en door de hoge luchtvochtigheid droogt er helemaal niets. Eindelijk wordt het  beter. Uiteindelijk lukt het nog anderhalve dag om ongestoord op het strand te bivakkeren en het gewenste kleurtje te verkrijgen.

Toch was het alles behalve een teleurstellende ervaring. Het complex voldeed aan al onze verwachtingen en meer. Heerlijk eten en drinken, schoon, mooi en vooral alle hulde aan het personeel. Weinig heb ik meegemaakt dat mensen met zoveel plezier en enthousiasme stonden te werken. Lief, voorkomend, beleefd maar vooral ontwapenend. Zoals Carmelita. Van vroeg tot laat in het restaurant aan het werk. In het bezit van vijf grote kinderen terwijl ze eruit ziet als 32. Toeschietelijk zonder slaafs te zijn en met een gezonde belangstelling voor mijn reisgenoot. Of Super Diaz. Achter de bar met zijn 'ten cocktail specials'. "I make for you Special number 1." Zijn charme maakt het onmogelijk te weigeren. De toegevoegde Creme de Menth maakt dat het spul niet weg te krijgen is maar ik drink onverschrokken door. Als we er de volgende dag nog een vragen heeft hij geen idee meer wat er in zat en lacht. Ondeugend maar nooit opdringerig of vervelend.
Het is mooi volk en we willen zeker nog een keer terug. Voor de zekerheid nemen we dan wel wat extra kleding mee.