Il Cristo velato
Nu weer druk aan het werk maar eergister nog heerlijk op een terras in Napels met een espresso, glaasje water en overheerlijke panino. 20 graden, zon en bijna onverstaanbaar italiaans om me heen door turkse, griekse en andere invloeden. Nee, dat italiaans praten viel niet mee, maar al doende ging het toch steeds beter. Onze gastvrouw sprak prima engels en stond ons al op te wachten toen we met de taxi aan kwamen rijden. Het appartement bleek een volledig huis met tuin te zijn en overtrof alle verwachtingen. La mama had de koelkast voor ons gevuld, allerhande plattegronden verzorgd, adressen van favoriete restaurants opgeschreven en gezegd met welke funiculare we onze weg terug naar huis konden vinden. Ondanks al deze warme en hartelijke handreikingen zijn we prima in staat gebleken hopeloos te verdwalen, de boot te missen, tot 3 keer toe de verkeerde metrolijn te nemen om vervolgens na eindeloze omzwervingen op ons tandvlees toch weer, in de Spaanse wijk, de vertrouwde grote kloosterdeuren te vinden. Welgeteld zijn we 3 andere toeristen tegengekomen, te herkennen aan het wanhopig turen op de plattegrond onder een straatlantaarn. Het was er heerlijk en zeker de moeite waard om nogmaals terug te keren. De straten zijn smal en scooters met lokale jeugd vliegen om je oren. De aanblik maar vooral de geur van de eindeloze hoeveelheden wasgoed tussen de huizen, vind je nergens anders. Bij gebrek aan MacDonalds en andere ellendige voedselketens zien de mensen er nog normaal uit. Ze zijn doorgaans arm maar vriendelijk en doen hun best je terwille te zijn. De stad en omgeving stromen over van bezienswaardigheden. Wij hebben het rustig aangedaan met sideseeing en geprobeerd toch vooral de sfeer van de stad te proeven. Echter niet te missen is "Il Cristo velato" in de Cappella Sansevero. Een onwaarschijnlijk mooi beeldhouwwerk uit een brok marmer van een gesluierde Christus. Onbegrijpelijk dat dit door mensenhanden gemaakt is.
Nu weer druk aan het werk maar eergister nog heerlijk op een terras in Napels met een espresso, glaasje water en overheerlijke panino. 20 graden, zon en bijna onverstaanbaar italiaans om me heen door turkse, griekse en andere invloeden. Nee, dat italiaans praten viel niet mee, maar al doende ging het toch steeds beter. Onze gastvrouw sprak prima engels en stond ons al op te wachten toen we met de taxi aan kwamen rijden. Het appartement bleek een volledig huis met tuin te zijn en overtrof alle verwachtingen. La mama had de koelkast voor ons gevuld, allerhande plattegronden verzorgd, adressen van favoriete restaurants opgeschreven en gezegd met welke funiculare we onze weg terug naar huis konden vinden. Ondanks al deze warme en hartelijke handreikingen zijn we prima in staat gebleken hopeloos te verdwalen, de boot te missen, tot 3 keer toe de verkeerde metrolijn te nemen om vervolgens na eindeloze omzwervingen op ons tandvlees toch weer, in de Spaanse wijk, de vertrouwde grote kloosterdeuren te vinden. Welgeteld zijn we 3 andere toeristen tegengekomen, te herkennen aan het wanhopig turen op de plattegrond onder een straatlantaarn. Het was er heerlijk en zeker de moeite waard om nogmaals terug te keren. De straten zijn smal en scooters met lokale jeugd vliegen om je oren. De aanblik maar vooral de geur van de eindeloze hoeveelheden wasgoed tussen de huizen, vind je nergens anders. Bij gebrek aan MacDonalds en andere ellendige voedselketens zien de mensen er nog normaal uit. Ze zijn doorgaans arm maar vriendelijk en doen hun best je terwille te zijn. De stad en omgeving stromen over van bezienswaardigheden. Wij hebben het rustig aangedaan met sideseeing en geprobeerd toch vooral de sfeer van de stad te proeven. Echter niet te missen is "Il Cristo velato" in de Cappella Sansevero. Een onwaarschijnlijk mooi beeldhouwwerk uit een brok marmer van een gesluierde Christus. Onbegrijpelijk dat dit door mensenhanden gemaakt is. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten