vriendelijke noordeling mij dat de klus met anderhalve week geklaard zou zijn. Eind week 2 kon ik mijn hart dus weer ophalen. Het was even afzien, maar het was dan ook wel een flinke schade en lieftallig informeerde de goedzak of wij het er wel levend van af hadden gebracht. En maar denken dat Groningers stug zijn. De dag naderde en mijn hart maakte een sprongetje bij de gedachte aan het weerzien van mijn karretje. Ik weet, het lijkt overdreven, maar na tien Opeldagen, doe je echt alles om ergens anders in te mogen rijden. Maar vrijdag werd maandag, en maandag werd donderdag, en donderdag werd woensdag. En dit zonder opgaaf van redenen, behalve dan dat de schade fors was, ja dat wisten we al!Toen het begon te vriezen en de Opel weigerde te ontdooien en ook nog startproblemen kreeg, was de maat vol. Wanhopig en getergd door zoveel tegenslag en onbegrip, was het nu oorlog. Die auto moest terug en wel onmiddellijk. Vanaf dinsdag 22 januari, op vriendelijke doch vastberaden toon, beurtelings Amsterdam en Groningen bestookt met telefoontjes. Gisteren om half 11 kwam het verlossende woord, hij was op de trailer onderweg naar Amsterdam. Je zou dan denken dat ie rond tweeën wel in Amsterdam zou zijn. Bellen, bellen en nog eens bellen, tot de vrachtwagenchauffeur aan toe. Als er niets tegen zat, dacht ie om 16.15 wel in Amsterdam te kunnen zijn.......??? Paarse krokodil? Om half 5 reed ik dan eindelijk naar Sloterdijk. Het was het allemaal waard geweest. Zodra ik achter het stuur kroop overviel mij het zaligmakende gevoel van de warme deken. Vlot klikte mijn nieuwe telefoon in de handsfree en lachte het vertrouwde dashboard mij toe. Starten en lopen. Na bijna 4 weken Opelen reed ik met de radio knoerthard aan het terrein af. Wat word je daar gelukkig van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten