Erger ik me normaliter aan het geschreeuw van voornamelijk vaders en overijverige grensrechters bij de wekelijkse voetbalwedstrijd van mijn zoon, gisteren vormde daar een aangename uitzondering op.Weliswaar dacht de coach van de tegenpartij Zeeburgia, dat hij Ferguson was, een van de grensrechters daarentegen was superrelaxed. De donkere jongen slenterde langs de lijn met de vlag en een blikje Red Bull in de ene hand en een Iphone in de andere. Bellend blikte hij goedkeurend het veld in en stak de vlag af en toe omhoog om aan te geven voor welke partij de bal was.
Toen ik hem goed bekeek lachte hij vier gouden voortanden naar mij bloot en zag ik in zijn nek een flinke tattoeage prijken deels bedekt door rastaharen. Terwijl onze would-be-Alex in het engels naar de spelertjes stond te schreeuwen, kuierde hij lekker door. De zon scheen en het buitenspel leek hem niet echt te interesseren. Het werd 1-1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten