Silent disco

Het was weer een interessante week. Betrapte ik vorige week nog iemand op vrolijk een paar uurtjes sporten in het A'damse bos onder werktijd, deze week stond vooral in het teken van verschuivingen. Namelijk het afschuiven van verantwoordelijkheden en collega's die het erg belangrijk vinden dat de kasten dichtgeschoven zijn aan het einde van de dag omdat dat een stuk netter staat. Je kunt nooit weten wie er 's nachts langskomt natuurlijk....
Het werk is al een tijdje wat minder. Dat heeft niet zo veel met de crisis te maken als wel met mensen die denken dat ze alles beter weten en kunnen. Dit zonder het overigens ooit bewezen te hebben. Het moet heerlijk zijn zo'n onverwoestbare eigendunk te hebben.
Gek genoeg doet het me weinig. Ik schuif zelf tamelijk onverstoorbaar verder en voed me met de energie van de leuke mensen om me heen.
Nee, dan het goede nieuws. Tegen elke verwachting in kwam woensdag de postbode met een pakket uit Florence. Mijn lampen voor de gang zijn nu compleet en molti bellissimi. Na het rondje dat de electricien binnenkort maakt zal het huis er weer een stukje gezelliger uit gaan zien.
Een ander onverwacht genoegen was de Parade. Al jaren neem ik me voor dit ambulante feestje een keer te bezoeken maar nooit eerder kwam het ervan. Omdat er onweer voorspeld was konden we ongehinderd overal neerstrijken. Afgezien van een paar druppels gebeurde er helemaal niets en amuseerden wij ons met een voorstelling Tangodans en de Silent Disco. Cultuurbarbaren als we zijn vormde het hoogtepunt van de avond toch de zweefmolen. Met de eigen verzonnen regel eerst een verse kan witte Sangria genuttigd te moeten hebben alvorens er weer in te mogen, zweefden wij nog een stukje harder en hoger.
"Hé Daan, we maken het niet te laat hoor."
"Nee joh, ik moet morgen toch ook weer werken."
"Maar waarom zijn ze nou bezig die stoelen op de tafels te zetten dan?"