Midnight in Paris

Al vroeg sta ik met Frank aan de zijlijn van een winderig voetbalveld in Almere. In tegenstelling tot Frank en mij oogt iedereen fris en roemt het extra uur slapen dat wij aan de wintertijd hebben te danken. Frank kijkt ook fris, maar dan wel fris sjagerijnig, Het enige statement dat ik hem deze ochtend kon ontlokken was dat hij voetballen haat. Daarna heb ik wijselijk Marco Borsato maar hard aangezet in de auto. De wedstrijd was ook niet om over naar huis te schrijven. Na tien minuten viel onze keeper uit en keerde de 0-1 in een 4-1.
Om het werkpatroon even te doorbreken lijkt een bioscoopbezoekje 's middags mij heel geschikt. Als we het zaaltje betreden blijkt deze bomvol te zitten. Ergens halverwege zie ik nog twee plaatsen, die enkel te bereiken zijn door voor een heleboel mensen langs te gaan. Oude mensen. God, wat kunnen die melken! Zonder uitwerking probeer ik met een grapje de gemoederen iets milder gestemd te kijgen. Het hele rijtje fossielen met levervlekken moppert dat het een lieve lust is, ondertussen onbewogen zitten blijvend, en even overweeg ik "per ongeluk" met mijn volle gewicht de wankele, door osteoporose geteisterde, botten te verkruimelen. Ik doe het niet.
Over de film hoeven we niet te lang uit te wijden. Woody Allen heeft Owen Wilson tot een kloon van zichzelf gemaakt in een film die korte tijd verrassend is maar al snel in een voorspelbaar veel-van-hetzelfde-soep verandert. Aan Owen lag het niet. Zonder hem was de film enkel goed geweest voor de hele mooie shots van Parijs. Zelfs ik kreeg bijna de neiging een keer die kant uit te rijden. Bijna dan hè.