Net schoot dit hoogst irritante nummer van Toontje Lager uit 1983 in mijn gedachten. Niet omdat ik stiekem wil dansen, ik wil namelijk niet dansen, sterker nog, ik kan ook helemaal voor geen meter dansen. Maar meer door de associatie met dat andere, zo niet nog veel vervelender nummer, 'ik heb nog zoveel te doen', eveneens uit '83. Dat komt zo.Bij aanvang van het werk gister na de kerststop, eerst maar eens op papier gezet wat er allemaal moet gebeuren, dit om zo efficiënt mogelijk te werken. De lijst werd langer en langer. Een van die onderwerpen is m'n pensioen regelen bij m'n nieuwe werkgever! Het staat er al drie maanden op en is om verschillende redenen nog steeds niet gebeurd.
Ik begrijp ook niet waarom dat soort dingen niet meer vanzelf gaan. Werd je vroeger bij binnenkomst in een bedrijf gewoon automatisch in je oude-dag-voorziening geloodst, tegenwoordig kun je kiezen. Maar ik wil helemaal niet kunnen kiezen en dus kom ik op het strafbankje bij de adviseur van onze tussenpersoon. Ofwel van de regen in de drup..... Het geneuzel over procentjes begint en ik zie de man zelfs door de telefoon meewarig het cijfertjeshoofd schudden.
Vrouwen en pensioenen, het blijft een slechte combinatie en stilletje hoop ik nog op een anonieme weldoener als ik, bejaard en wel op mijn autoband dobber.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten