Nog geen vijf dagen in dienst en ik word meegezogen in een web van intriges, achterklap en geheimhouding. 007 zou er jaloers op worden al heeft hij, net als ik, een hekel aan een slow-start.Het is me nog niet helemaal duidelijk waar het wachten op is, maar wachten doen we. Het grootste gedeelte van de maandagmiddag heb ik uit pure machteloosheid dus maar doorgebracht op een terras in de zon. Ach, het was niet naar.
Verder is het spel van aftasten begonnen wie wel en niet te vertrouwen zijn. Dat valt lang niet mee. Het vergt intensief marktonderzoek en ondertussen houd ik me op alle fronten op de vlakte. Lief lachen en vooral niets loslaten. Niet eenvoudig voor iemand die doorgaans het hart op de tong heeft liggen.
Dat je je verschrikkelijk kunt vergissen bleek bij aankomst in de lobby van het Djerba-hotel. Tegenover ons zat een nederlands stel. Zij een modepoppetje, lang en strak en hij kenmerkte zich door een enorm dopehoofd. Alsof er de avond ervoor zeker vijf lijntjes door z’n neus waren gegleden en hij voor vertrek nog even een paar man had om laten leggen.
De volgende dag bij het ontbijt was het er niet beter op geworden en gaandeweg hadden Marieke en ik een heel drugskartel om ze heen gebouwd.
Op dag drie wist ik eindelijk in de toiletten bij het strand contact te leggen. Tsja, je moet je natuurlijk ergens mee vermaken in deze oase van nietsdoen. En tijdens het diner op de vierde dag konden we ze aan het tafeltje naast ons strikken. Plan A was volbracht.
De rest ging vanzelf. Vol trots vertelde zij manager in een herenkledingzaak in Rotterdam te zijn. Onze winkeljuffrouw wenste uitsluitend in 5-sterren hotels te bivakkeren.
En onze drugsbaron? Belastinginspecteur! Hij was best lief.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten