
Het concept is zo uitgemolken en stukgedraaid als het maar kan, maar daar trekken Caroline en ik ons niets van aan. Samen zitten we op de bank onder een dekentje met tranen in ons ogen zonder elkaar aan te durven kijken.
Wij hebben het idee dat Robert ten Brink zijn feestje ieder jaar een stukje nonchalanter presenteert. Die 'laat maar waaien' instelling maakt het nog veel leuker.
Frank zijn blik spreekt boekdelen, maar hij laat het programma gelaten over zich heen komen.
Dus warme chocomel, thee en koekjes in de aanslag, en telefoons worden genegeerd. Vanavond zijn we even onbereikbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten