Entre les murs

De kritieken waren erg wisselend. Van langdradig tot inspirerend en bijzonder. Als voorzitter van de jury op het filmfestival van Cannes was Sean Penn lyrisch en zorgde er voor dat de film een Gouden Palm ontving. Dat maakte ons des te nieuwsgieriger. Dus kropen we gisteren in het volle vierde zaaltje van Cinecenter dat als groot voordeel heeft dat er geen pauze wordt gehouden. Dit in tegenstelling tot de overige drie.

Entre les murs is vooral erg letterlijk te nemen. Veel meer dan de muren van het schoolgebouw krijg je niet te zien. Het resultaat is er niet minder om.

De meeste acteurs spelen zichzelf en doen dat niet onverdienstelijk. De problematiek van een gekleurde school in een buitenwijk van Parijs wordt haarfijn duidelijk, zonder dat er van de kijker wordt verwacht partij te kiezen. Dat het beroep van 'prof' alleen maar een roeping kan zijn, zal echter niemand zijn ontgaan.

Vooral op ouderavonden blijken geduld en diplomatie onontbeerlijk. Als een van de broers van de leerlingen met zijn Malinese moeder meekomt wordt het grappig. De jongen fungeert als tolk omdat mams geen woord frans spreekt maar wel degelijk iets te zeggen heeft. De goede bedoelingen van de leraar ten spijt, loopt zij voor hij uitgesproken is het lokaal uit.

Er valt weinig benijdenswaardigs te ontdekken maar natuurlijk eindigt de film toch nog met een positieve noot.

Normaal gesproken stuiven we net op tijd voor de film binnen, maar nu waren we mooi op tijd om nog een paar trailers te bekijken. 'Un conte de Noel' met Catherine Deneuve en 'Milk' met Sean Penn in de hoofdrol. Er valt nog genoeg te zien.