Hopeloos

Ik vind mezelf best wel een goede moeder. Dat wil zeggen dat ik probeer goed naar mijn kinderen te luisteren, er voor zorg dat ze zowel bij een bouwvakker als bij de koningin aan tafel kunnen zitten, gezond te eten geef, gek doe maar toch voor rede vatbaar ben, ze zelfstandig probeer te maken, ieder half jaar de tandarts met ze bezoek, schone kleren geef, muziek en cultuur aanbied en zo nu en dan een lekkere vakantie. En o ja, normen en waarden natuurlijk, hoe kan ik het vergeten. Kortom streng maar rechtvaardig en rust, regelmaat en reinheid. Dat laatste lukt helaas niet altijd, en soms zelfs helemaal niet. Ik informeer dan af en toe bij ze, of ze al schizofreen aan het worden zijn, maar iedere keer verzekeren ze mij dat dat zeker nog niet het geval is en dan haal ik weer opgelucht adem.
Tot nu toe gaat het aardig. Als we ergens binnen komen, duikt niet iedereen onder tafel en worden we welwillend te woord gestaan. Met een beetje mazzel, zet zich dit voort totdat het zelfstandige, weldenkende mensen zijn met een leuke baan en vrienden, die nog slechts voor een hapje en drankje bij me langs komen.
Er is echter een ding waar ik mijn kwaliteiten op alle punten te kort schieten. Het contact met school en dan vooral met de ouders van andere kinderen. Tot groep 5 ging het goed omdat ik tot die tijd mee moest lopen naar school en dan een aantal ouders in de klas trof. Maar zodra Frank alleen naar school kon fietsen, heb ik mijn snor gedrukt en ben er nog bij hoge uitzondering te vinden. Niet omdat ik een hekel aan iemand heb, maar gewoon omdat ik er de noodzaak niet van inzie. Vroeger was het niet nodig, dus waarom nu wel?
Dit leidt zo nu en dan tot een wanhopige kreet van een van de moeders. Meestal per telefoon, dit keer echter per heuse handgeschreven brief. Fijntjes wordt mij duidelijk gemaakt dat ik telefonisch niet te contacten ben en dat het dan maar zo moet. En of ik z.s.m. wil laten weten of ik beschikbaar ben voor het schoolvoetbal komende woensdag "want het wordt nu wel erg kort dag", zo niet dan nemen ze met alle plezier die van mij ook nog wel mee. Ik moet hartelijk lachen om dit schriftelijk brevet van mijn moederlijk onvermogen en honoreer Frank z'n smeekbedes om toch zo snel mogelijk iets van me te laten horen. Ik bel en meld me braaf aan. De laatste keer dat ik me bij Caroline opgaf voor het volleybaltoernooi (of zo iets), bleek het al 3 weken achter de rug te zijn. Hopeloos dus!