Dunne Dirk

Vanavond met Tinka afgesproken in café Dunne Dirk in Loosdrecht. Ik denk dat het minstens 15 jaar geleden is dat ik daar voor het laatst geweest ben. Vroeger was het een simpele maar gezellige kroeg met een parkeerterrein erachter waar je altijd wel je auto kwijt kon. Omdat ik destijds in Loosdrecht werkte, was het prettig om na gedane zaken te kunnen genieten van een barkruk, aardige mensen en een prima drankje. Mijn bezoeken waren dus zeer frequent, zo niet dagelijks.
Na een blik op de website van het bedrijf geworpen te hebben, zie ik dat de modernisering ook hier heeft toegeslagen. Er is een riant terras bijgekomen en over parkeren wordt niet meer gerept; ik vraag me af of er hier sprake is van een causaal verband, om ook maar eens een moeilijk woord te gebruiken, en vrees van wel. Kon je vroeger even snel een lekker bordje wegwerken, nu worden expliciet de kinderen ook van harte uitgenodigd, waarvoor de chefkok speciaal de "kleine Dirkjes"heeft bedacht....
Ik weet het niet, een onbestemd gevoel bekruipt me als ik het lees. Toen ik vorig jaar door Loosdrecht reed, op weg naar vrienden, begreep ik al dat dit een foute keuze was geweest. Stapvoets heb ik er circa 20 minuten over gedaan om de Oud Loosdrechtsedijk door te komen, mezelf afvragend waar die 33 flitspalen langs de kant van de weg voor nodig zijn. Waarschijnlijk voor de winterdagen als het nagenoeg uitgestorven is in het dorp.
Nu maakt het gelukkig niet zo veel uit als ik met Tinka op pad ben, we hebben namelijk altijd wel lol of vinden iets of iemand die we het leven zuur kunnen maken. De laatste keer was dat bij restaurant Herrie in de Utrechtsestraat. Daar zat iemand aan het tafeltje naast ons met een wel hééél fout gebreid katoenen spencertje, en tsja....