Bram

Daar is ie dan eindelijk!

Een jongetje!

Lang verwacht en dan nu eindelijk gekomen! Gisteren zijn Babeth en Joppe papa en mama geworden van Bram. Een klein dwarliggertje blijkbaar, want er moest een keizersnede aan te pas komen om 'm op deze zonnige dag geboren te laten worden. Maar naar ik begrepen heb, zit alles er op en er aan, en dan is alle sores weer snel vergeten. Het werd dus een drukke smsdag om iedereen te informeren en er werd snel een fles met bubbels ontkurkt om te proosten op het kleine ventje.
Nico trotse opa, Frank oom in miniformaat, Caroline overtuigd tante en ik....., ik voel me een beetje nepoma. Volgens Nico was ie bij geboorte 7 pond en 36 centimeter. Het eerste lijkt me reëel, het tweede niet helemaal, tenzij het arme schaap tot de stam van de Pygmeën behoort. Het wachten is dus op de details en de eerste foto.

Let's stick together

Toen ik dinsdagavond voor de ingang van de Heineken Music Hall op Eric stond te wachten, viel me op dat het publiek van die avond veelal uit overjarige types bestond. Mijn hemel, zie ik er ook zo uit? Hier en daar kon ik nog wat jong spul ontdekken, maar het kostte moeite. Enfin, vechtpartijen in de zaal, zoals bij U2 en Nelly twee weken geleden, zullen wel niet voorkomen bij het optreden van Brian Ferry met Roxy Music.
Als we binnenkomen zien we keurig rijen stoeltjes in de zaal staan, de rollatorparkeerplaats ontbreekt nog net. Na wat consternatie over onze zitplaatsen - op een of andere manier verdwaal ik met Eric altijd - kan het feest dan eindelijk beginnen. Roxy Music, in 1970 opgericht en dus al 37 jaar aktief, weliswaar met tussenpozen, en Brian Ferry als handelsmerk van de groep. Als ie opkomt is het duidelijk dat deze op en top Brit, in scherp gesneden maatpak, nog altijd de X-factor bezit. Met de kenmerkende bewegingen zoals ik me van de opnames bij Toppop kan herinneren. Nog steeds slank en eigenlijk geen spat veranderd op wat extra jaartjes na. Zowaar komen de bejaarden uit de stoeltjes en drommen samen voor het podium. En godzijdank geen Avalon, want dat nummer vind ik echt niet om aan te horen.

HGW XX/7

Wauw, neem een zondag in maart, voeg een prima weerbericht toe en zie; Amsterdam krioelt van het volk!
Tegen de stroom in besluiten Margriet en ik om de donkere bioscoop op te zoeken in plaats van het zonnetje, om de film Das Leben der Anderen te gaan zien. Een goede keuze, zo blijkt achteraf. Deze hadden we zeker niet willen missen. Angstaanjagend spannend af en toe, en bijna onbegrijpelijk dat het er zo lang op deze manier aan toe is gegaan. Het leven in de voormalige DDR waar bijna alles en iedereen werd bespioneerd en afgeluisterd door de Staats-Sicherheit. Met een speciale vermelding voor de rol voor Ulrich Mühe als Gerd Wiesler, die een schijnbaar onwrikbare Stasiman neerzet.
Na deze Oostduitse horror was het goed bijkomen op de Herengracht in het gelijknamige restaurant, waar ze overheerlijke crostini's serveren en een goede witte wijn.

Lichamen

Het grote voordeel van de tentoonstelling Bodies, is dat ie in de Beurs van Berlage wordt gehouden. Dan kun je tenminste met goed fatsoen als vastgoedbedrijf het gebouw gaan bezichtigen en tevens deze uitstalling van mensen als extraatje meenemen....ahum.
Het was een fascinerende middag. Al zou een mens alle technische en financiële mogelijkheden van de wereld tot zijn beschikking hebben, dan nog zou het onmogelijk voor hem zijn iets te maken wat zo complex en ingenieus in elkaar steekt als het menselijk lichaam. En je hoeft er niets voor te doen!
Voor mij een geruststellende gedachte. Die eeuwige hoogmoed dat we altijd maar denken alles te kunnen controleren, wordt hier ter plekke voor eens en voor altijd genadeloos de grond in geboord.
Bij het lijf met de gitzwarte longen, prees ik mezelf gelukkig al weer 10 jaar met roken gestopt te zijn, weliswaar zwaar hopend dat mijn longen meer op het zuivere model ernaast lijken.
Ik kan het iedereen aanraden de moeite te nemen te gaan kijken. De mogelijkheid bestaat nog tot 14 april. En nou niet gaan melken en mekkeren dat deze mensen geen toestemming hebben gegeven en dat het niet kies is. Gezeur! Ze zijn dood en ze staan er nu eenmaal. Welke lichamen zijn nog zo functioneel na overlijden?

De Franken

Tsja, en daar sta je dan met je goeie gedrag met nog 3 andere moeders en 8 kleine jongetjes op het voetbalterrein bij CTO in Duivendrecht. Het fluitsignaal voor de eerste wedstrijden bleek tevens het startschot voor stromende regen, hagel en windstoten. Binnen no time stonden de velden blank en sommige kinderen binnen, huilend van de pijn door de hagelstenen. Altijd leuk, voetballen in Nederland..... In gedachten dwaal ik af naar italiaanse landschappen, waar mijn kleine Franco, gebruind en wel, niet op zou vallen tussen de rest, voetballend in het zonnetje op een gezellig plein of veld. Ik, vloeiend pratend met de rest van de mama's, en opgewekt nippend aan een lekker drankje.
Het beeld spoelt weg met de volgende stortbui en terwijl mijn handen en tenen langzaam bevriezen, zie ik Frank z'n eerste doelpunt maken. Samen met een ander jongen uit zijn klas, ook Frank genaamd, vormen zij de spelbepalers. Beide spelend in de E-tjes, voelen ze zich toch enigszins verheven boven de rest, die nog in de F spelen. Ook andere Frank scoort niet veel later. Stralend kijken ze elkaar begripvol aan. Ik zie ze ook beiden nog een flinke overtreding maken en een gezicht trekken van "wat nou?" met de handen opheven, zo van; ik doe niks. Helaas doen er ook wat D-tjes aan het toernooi mee. Nat en koud gaat onze ploeg strijdend ten onder tegen deze jongens, die niet zelden 1 à 2 koppen groter zijn. Zelf kom ik weer een beetje bij de mensen nadat ik 3 uur thuis ben en 2 potten hete thee naar binnen heb gegoten. En maar zeggen dat de lente is begonnen.

Hopeloos

Ik vind mezelf best wel een goede moeder. Dat wil zeggen dat ik probeer goed naar mijn kinderen te luisteren, er voor zorg dat ze zowel bij een bouwvakker als bij de koningin aan tafel kunnen zitten, gezond te eten geef, gek doe maar toch voor rede vatbaar ben, ze zelfstandig probeer te maken, ieder half jaar de tandarts met ze bezoek, schone kleren geef, muziek en cultuur aanbied en zo nu en dan een lekkere vakantie. En o ja, normen en waarden natuurlijk, hoe kan ik het vergeten. Kortom streng maar rechtvaardig en rust, regelmaat en reinheid. Dat laatste lukt helaas niet altijd, en soms zelfs helemaal niet. Ik informeer dan af en toe bij ze, of ze al schizofreen aan het worden zijn, maar iedere keer verzekeren ze mij dat dat zeker nog niet het geval is en dan haal ik weer opgelucht adem.
Tot nu toe gaat het aardig. Als we ergens binnen komen, duikt niet iedereen onder tafel en worden we welwillend te woord gestaan. Met een beetje mazzel, zet zich dit voort totdat het zelfstandige, weldenkende mensen zijn met een leuke baan en vrienden, die nog slechts voor een hapje en drankje bij me langs komen.
Er is echter een ding waar ik mijn kwaliteiten op alle punten te kort schieten. Het contact met school en dan vooral met de ouders van andere kinderen. Tot groep 5 ging het goed omdat ik tot die tijd mee moest lopen naar school en dan een aantal ouders in de klas trof. Maar zodra Frank alleen naar school kon fietsen, heb ik mijn snor gedrukt en ben er nog bij hoge uitzondering te vinden. Niet omdat ik een hekel aan iemand heb, maar gewoon omdat ik er de noodzaak niet van inzie. Vroeger was het niet nodig, dus waarom nu wel?
Dit leidt zo nu en dan tot een wanhopige kreet van een van de moeders. Meestal per telefoon, dit keer echter per heuse handgeschreven brief. Fijntjes wordt mij duidelijk gemaakt dat ik telefonisch niet te contacten ben en dat het dan maar zo moet. En of ik z.s.m. wil laten weten of ik beschikbaar ben voor het schoolvoetbal komende woensdag "want het wordt nu wel erg kort dag", zo niet dan nemen ze met alle plezier die van mij ook nog wel mee. Ik moet hartelijk lachen om dit schriftelijk brevet van mijn moederlijk onvermogen en honoreer Frank z'n smeekbedes om toch zo snel mogelijk iets van me te laten horen. Ik bel en meld me braaf aan. De laatste keer dat ik me bij Caroline opgaf voor het volleybaltoernooi (of zo iets), bleek het al 3 weken achter de rug te zijn. Hopeloos dus!

Rocketboy

Met mams op de bergen in Zwitserland, zijn Caroline en Frank te logeren op de Achterdijk. Eindelijk weer eens vers brood en voldoende boodschappen in huis; het moet een verademing voor ze zijn! Frank in een kingsize bed met een heleboel kussens en geheel eigen vertrekken tot de beschikking. Constante aanvoer van voetbalplaatjes en gepromoveerd, onder begeleiding van Agneet, tot klaverjasdeskundige.
In een van mijn zeldzame msn-sessies met Caroline, seinde ze mij deze grappige foto over van Fank in het uiteinde van een raket, op kantoor bij Dick.

Dunne Dirk

Vanavond met Tinka afgesproken in café Dunne Dirk in Loosdrecht. Ik denk dat het minstens 15 jaar geleden is dat ik daar voor het laatst geweest ben. Vroeger was het een simpele maar gezellige kroeg met een parkeerterrein erachter waar je altijd wel je auto kwijt kon. Omdat ik destijds in Loosdrecht werkte, was het prettig om na gedane zaken te kunnen genieten van een barkruk, aardige mensen en een prima drankje. Mijn bezoeken waren dus zeer frequent, zo niet dagelijks.
Na een blik op de website van het bedrijf geworpen te hebben, zie ik dat de modernisering ook hier heeft toegeslagen. Er is een riant terras bijgekomen en over parkeren wordt niet meer gerept; ik vraag me af of er hier sprake is van een causaal verband, om ook maar eens een moeilijk woord te gebruiken, en vrees van wel. Kon je vroeger even snel een lekker bordje wegwerken, nu worden expliciet de kinderen ook van harte uitgenodigd, waarvoor de chefkok speciaal de "kleine Dirkjes"heeft bedacht....
Ik weet het niet, een onbestemd gevoel bekruipt me als ik het lees. Toen ik vorig jaar door Loosdrecht reed, op weg naar vrienden, begreep ik al dat dit een foute keuze was geweest. Stapvoets heb ik er circa 20 minuten over gedaan om de Oud Loosdrechtsedijk door te komen, mezelf afvragend waar die 33 flitspalen langs de kant van de weg voor nodig zijn. Waarschijnlijk voor de winterdagen als het nagenoeg uitgestorven is in het dorp.
Nu maakt het gelukkig niet zo veel uit als ik met Tinka op pad ben, we hebben namelijk altijd wel lol of vinden iets of iemand die we het leven zuur kunnen maken. De laatste keer was dat bij restaurant Herrie in de Utrechtsestraat. Daar zat iemand aan het tafeltje naast ons met een wel hééél fout gebreid katoenen spencertje, en tsja....

Nelly en Jan-Jaap

Dinsdagavond was het tijd voor het concert van Nelly Furtado in de Heineken Music Hall. Eigenlijk dacht ik alleen het nummer Força van d'r te kennen, dat ze schreef voor het EK Portugal in 2004. Mijn kennis bleek echter mee te vallen en zo her en der kon ik nog iets meer van de nummers meeblèren. Caroline heeft genoten, te meer omdat de ster zich nog 4 maal in een andere outfit hulde, iets wat voor meisjes van 18, afgezien van de muziek, nou eenmaal niet geheel onbelangrijk is. Ik vond Nelly vooral erg mooi. Tenminste niet zo'n spriet met maatje 32, maar gewoon een oprecht aimable mens, die ook nog aardig wat eer gunde aan de supporting acts t.w. Reamonn en Saucrates. Na het concert was het vrijworstelen bij de garderobe, waar Caroline ongeschonden en als winnaar uitkwam en in volle tevredenheid konden we het pand verlaten.
Alsof het allemaal niet op kan, waren Eric en ik gisteravond getuige van het debuut van Jan-Jaap van de Wal in Carré. Het blijft knap dat iemand met alleen een microfoon op het podium anderhalf uur achter elkaar een verhandeling kan houden, terwijl het lijkt alsof hij het ter plekke verzint. Her en der kwamen de zenuwen er enigszins doorheen en vroegen we ons af waar het verhaal naar toe zou gaan, maar over de hele linie was het een goed optreden en de grappen erg sterk, kortom absoluut de moeite waard. En als je maar ver genoeg weg zit, zie je niets van die hazenlip.....

Fifteen

Vanwege de bedenkelijke verdienste van Bart om al 20 jaar bij hetzelfde bedrijf te werken, lunchten we gisteren achter de Piet Heinkade bij Fifteen, het opleidingscentrum van Jamie Oliver zeg maar. Nu vind ik Jamie echt een snoepje, die, alleen al vanwege zijn lobby voor fatsoenlijk schoolvoedsel in Engeland, zijn sporen meer dan verdiend heeft. De verwachtingen waren dus hoog gespannen en het oude, opgeknapte pakhuis oogde veelbelovend. Bij binnenkomst kregen we echter niet de enthousiaste ontvangst die we in gedachten hadden. Sterker nog; met pijn en moeite mochten we plaats nemen. Na dit hartverwarmend welkom ging het al snel bergafwaarts. Het water werd vergeten en zonder pardon op tafel gekwakt. De wijn inschenken kon ook niet zonder de helft over het bestek te mieteren in plaats van in het glas en de pasta vongole was meer mossel dan vongole, terwijl de pasta van de dag helemaal niet werd geserveerd. Na ons gerecht werd de dessertkaart niet meer geoffreerd en ontbrak het er nog net aan dat ze ons vroegen om op te krassen. Na een knieval en smeekbedes onzerzijds konden we ternouwernood een kopje koffie bemachtigen om nadien teleurgesteld het pand te verlaten. Ik denk dat Jamie een beetje had moeten huilen als ie erbij geweest was. Dus laat de "teen" maar weg, een 5 is eigenlijk al te veel.

Niets aan de hand

Het werd steeds leuker en gezelliger in Adelboden. Ons gezelschap intergreerde uitstekend en de banden met de lokalen werd "immer besser". Drank vloeide rijkelijk, goede gesprekken werden aangeknoopt en hier en daar dreigde er zelfs tijdelijke relaties te ontstaan. Het weer werkte mee en iedereen was gelukkig. Zaterdagavond, na het diner, hebben de bijdehante kommerzboys een interessante groepskorting bedongen bij die Alte Taverne, maar Marieke en ik vonden het wel best en zijn mit eine flasche wein in het restaurant blijven hangen. De Sunny Funny Boys waren naar huis en de opvolgende band was niet helemaal onze stiel. Maar ja, zonder ons is het natuurlijk lang niet zo gezellig, dus kwam als eerste René weer bij ons zitten. Met uitzondering van de verstandige lieden van onze ploeg, die bijtijds naar bed waren gegaan, druppelden ze langzaam allemaal weer binnen. Diverse wijnen werden, door het overigens uitmate vriendelijke personeel, opengetrokken en opgedronken, maar de drang naar onze bevriende flesjes Smirnoff begon na enige tijd toch weer buitenproportionele vormen aan te nemen. Er zat niets anders op dan naar de Pintli naast ons hotel te lopen en daar wat voorraad in te slaan. Omdat we ze ongeopend mee namen kregen we korting, en op aanraden van de portier stopten we ze onder onze jassen vanwege aanhoudingsgevaar door de Zwitserse gestapo en dreiging van het gevang. Beneveld sloegen we het aardige aanbod van een joint af en stapten weer hotelwaarts, waar we onze ontzettende grappige conversatie voortzetten, althans daar waren we zelf van overtuigd. De Smirnoff verdween als sneeuw voor de zon en na een refill door Eric en Ramon, was het half 4 's nachts, konden we nog net de lift vinden en merkte ik de volgende dag dat ik al m'n geld verloren was.

De volgende ochtend zag het leven er na 2 paracetamolletjes en een paar koppen koffie op het zonovergoten terras er helemaal niet zo slecht uit. Totdat het taxibusje voorreed om ons terug naar het vliegveld in Zürich te rijden. Nietsvermoedend sloeg Mary, vooringezeten, het portier van de auto dicht. Helaas pindakaas zaten mijn vingers er nog tussen. Er volgde ijselijke noodkreten mijnerzijds en het duurde even voordat iedereen in de gaten had wat er "aan de hand" (grapje!) was, maar toen werd razendsnel de deur weer opengegooid en konden mijn arme, inmiddels geplette, vingers weer uitdeuken. Vliegensvlug kwamen van alle kanten grote zakken met ijs aangesneld waar ik mijn hand ruim een uur in heb gehouden. Het heeft geholpen. Nadat de vingers aanvankelijk akelig groot opzwelde en een paarsige kleur aannamen, is er nu al bijna niets meer van te zien. Ik kan ze gewoon weer buigen en het tikken van dit stukje levert geen enkel probleem op. Iedereen kon opgelucht adem halen en volgend jaar gaan we weer.

Update vanuit de sneeuw

Het is zaterdagochtend en er is eindelijk een dik pak sneeuw gevallen, waardoor het er hier uitziet zoals het er uit hoort te zien. Bomen die doorbuigen onder het gewicht en op mijn balkonrand ligt toch al gauw zo'n 10 centimeter. Het is prachig en de stilte die erbij hoort nog veel mooier. Omdat Ron zo vriendelijk is mij zijn laptop uit te lenen, kan ik jullie op de hoogte brengen van al het moois tot nu toe. De eerste dag was het skiën met een blinddoek om. Het zicht was minder dan een meter op een gegeven moment. Dit resulteerde in volledige desoriëntatie op de berg. Geen idee meer hebbend van waar we ons bevonden, zijn we bijna op de tast de berg afgekomen, zwalkend van rode naar blauwe naar zwarte piste en weer terug. Pas de volgende dag, toen het stralend zonnig was, hebben we ons gerealiseerd langs welke afgronden we hebben geskied en dat we eigenlijk aan het noodlot zijn ontsnapt. Al hadden we het onderlinge gegeit en slappe lach voor geen prijs willen missen. De vele valpartijen, door uitgeschakelde evenwichtsorganen, hebben niet geresulteerd in ernstige verwondingen en gisteren was een perfect zonnige dag waarop we de schade ruimschoots hebben ingehaald. De trip verloopt zonder problemen. Iedereen is in opperbest humeur en er wordt veel gelachen, gezongen, gezopen en bovenal weinig geslapen. Yours truly zal in drie nachten tijd nog geen 12 uur slaap gemaakt hebben. Oorzaak; het plaatselijke poppodium bood onverwacht goed amusement in de vorm van een rockband. Vijf gasten, zo gek als een deur, maar beschikkend over uitstekende zangkwaliteiten en een gitarist die in menige wereldact geen gek figuur zou slaan. Het was feest twee nachten lang. De waterpijp kwam op tafel midden in de kroeg, er werd enthousiast gestript en er hingen er zelfs een paar in het plafond. Kom daar in Amsterdam nog maar eens om vandaag de dag! Vannacht om 4 uur terug naar het hotel in de dwarrelende sneeuw, waar Jos meteen zijn koffer pakte en met Arnoud door kon naar het vliegveld in Zürich. Vanochtend aan het ontbijt ging het verder met een uitgebreid verslag aan de vroegslapers en kon iedereen zich vergapen aan de compromitterende foto's. Het skiën zal vandaag kwalitatief wel te wensen over laten maar niemand die het iets kan schelen en de sfeer is geweldig. Foto's zijn er genoeg al weet ik niet of het uploaden problemen op gaat leveren. In dat geval zal houden jullie ze tegoed.

Eindelijk sneeuw

Morgen om 10.00 vlieg ik, tezamen met de rest van het stel, naar Zürich voor een welverdiend wintersportje. Van de organisatie (Marieke) mag ik me om 9.55 nog melden. Dat scheelt want voor zo'n reisje moet er altijd een hoop gebeuren. Zelf graai ik morgenochtend wat spullen bijelkaar en wat er vergeten is, kan altijd aangeschaft worden. Maar kinderspullen moeten ook in orde gemaakt worden en dat kost altijd even tijd.
Enfin, na tienen laat ik me alles lekker aanleunen en zie het wel. De berichten uit het gebied zijn matig, al laten de webcams ter plaatse sneeuwovergoten bergen zien. En zien is geloven natuurlijk. Naast wintersportactiviteiten beschikken we ook over een luxe hotel met zwembad, sauna en een knappe masseur, naar ik hoop.... Vervelen zullen we ons niet en indien er iemand in het bezit van een laptop is, kan er misschien ook nog wel een blogje vanaf.

Maandag

Al ga ik nooit met tegenzin naar m'n werk, vriend Garfield hier beeldt wel het ultieme maandagochtendgevoel uit. Vroeg op, snel douchen, kinderen wakker, boterhammen smeren, eten, tanden poetsen en nog veel meer, het is altijd weer even wennen. Frank heeft er weinig trek in, helemaal na zo'n weekje vakantie. Als ik genadeloos om half 8 het dekbed van 'm aftrek, kreunt ie en kijkt me vernietigend aan. Ondanks dat ik al gedoucht ben, zou ik het liefste even naast 'm kruipen. In plaats daarvan zeg ik stoïcijns dat ie op moet schieten en negeer zijn woedende blikken. Langzaam maar zeker zet het kleine lijf zich in beweging. Als ie onder de douche staat loop ik naar beneden voor de vaste eerste handeling; koffie! Zonder koffie geen leven en volgens mij geldt dat voor een heleboel mensen. Terwijl ik tevreden het zwarte goedje bekijk, komt Caroline de keuken in en installeert zich met een flinke hoeveelheid brood en toebehoren aan het aanrecht. Het humeur is nog niet optimaal en ik kan het niet laten een klein beetje te plagen. Grommend en kortaf worden de crackers geëist, waarop ik met slaafse onderdanigheid reageer. Het werkt en een lach breekt door. Om kwart over 8 zwaai ik Frank als laatste uit, met rugzak op z'n nieuwe fiets waar ie nog net niet met zijn voeten bij de grond kan. Oké, maandag is niet alles maar er zijn slechtere manieren om de week te beginnen.

Laatste kaarsjes en sterke verhalen

Wegens drukke schema's en het daaruit voortvloeiende tijdgebrek werd pas gisteren Caroline haar 18 jaren voor vrienden en familie gevierd. Omdat het vakantie was konden we 's ochtends met z'n drieën inkopen doen, zowel uitzonderlijk als beregezellig. Langs alle goeie adressen in Amstelveen en daarna naar de kippenstal van Laura in Buitenveldert. Na veel wikken en wegen toch maar niet langs Kuijt in de Utrechtsestraat voor de lekkerste appeltaart van Nederland maar gekozen voor de op een na lekkerste, die van mijzelf namelijk. Mijn onovertroffen beste vriend Albert had de avond ervoor al liefdevol de alcoholica en aanverwante artikelen in de keuken gezet.

Slingers ophangen, ballonnen opblazen en niet te vergeten, de eindeloze hoeveelheden snoep die slechts 2 keer per jaar ten tafel komen, in schalen gedaan. Nog even stofzuigen en klaar.

Braaf beginnen we altijd met kopjes thee en taart. Blijkbaar durft niemand om 3 uur 's middags een wijntje te vragen. We besluiten dat dit voor Caroline de laatste keer kaarsen uitblazen wordt, omdat de taart steeds kleiner en de kaarsjes steeds talrijker worden. Nadat ik voor de vierde keer de waterkoker heb aangezet, dring ik aan op het nuttigen van bier, wijn en wodka, ik moet tenslotte wel van mijn spullen af. Als de avond valt en de harde kern overblijft, eeuwig hangend aan de grote tafel, wordt het pas echt gezellig. De voorraden zijn dan aanzienlijk geslonken en dat is te merken. Marian vertelt een prachtig verhaal over 3 dagen spaanse cel op 18-jarige leeftijd, door een lelijke eend met dubbele bodem, en een galante redding door de deense consul. Als Ria een verhandeling begint met de tekst "de verwonding aan mijn been" zien we meteen de cover van het boek voor ons met deze titel. Geschreven door Ria Hermanns en het eerste exemplaar te koop bij Sprey, de lokale boekenboer en gespeend van elk gevoel voor humor. Enfin, het bleef nog lang onrustig en was weer gezellig. Het ditmaal uitblijven van rode wijn tegen de muren en steekvlammen door de confettie, waardoor een van de gasten bijna geroosterd werd de vorige keer, wordt daarbij als zeer prettig ervaren.