Fried

Nooit geweten dat het lezen van de AD oliebollentest zo vermakelijk was. Hiervoor moet je dan wel van onder naar boven lezen. Om maar dicht bij huis te blijven nemen wij bijvoorbeeld de kraam op de Zuidas in Amsterdam. Punten krijgen ze niet, wel commentaar.

Conclusie: Oliebollen lijken op rattenkeutels. In deze omgeving werken honderden advocaten en die geef je met deze oliebollen een zeer goede reden voor het voeren van een civiele procedure.

Wij shoppen nog even verder.

Zwart

Met Oud en Nieuw voor de deur wordt regelmatig naar goede voornemens gevraagd. Niet door mij overigens. Goede voornemens is iets voor alledag en niet enkel voor oliebollentijd vind ik. Wel heb ik een nogal nadrukkelijk verzoek voor diegene die zelf geen idee hebben. Eigenlijk meer een smeekbede. STOP met het dragen van zwarte overhemden! Het is zeker zeventien jaar geleden dat dit in de mode was en vooral voetballers met PC-exemplaren pronkten. Ik ken ook werkelijk niemand die er leuk uit ziet in zo'n doodgraverspyama. Ja, Matthijs van Nieuwkerk, dan kan je een leuke gozer zijn, maar dat geldt zelfs voor jou.
Erger nog is het als het hemd gecomplementeerd wordt met een heus gelhoofd erboven, zoals ik laatste weer een hele avond heb mogen ervaren (inclusief slechte tafelmanieren). Ik begrijp dat er geen twee steden op een dag gebouwd kunnen worden dus het overhemd in de prullenbak lijkt mij een hele goede start van het nieuwe jaar. Ritueel verbranden mag ook natuurlijk. Met kerstboom en al bevoorbeeld? Alsjeblieft? Dan komt die gel volgend jaar wel.

Room with a view

Normaal gesproken zegt een plaatje meer dan duizend woorden. Wie in de sky lounge van het Hilton Hotel in het centrum van Amsterdam geweest is weet dat dit niet altijd opgaat. Het uitzicht daar is vele malen mooier dan je ooit op een foto vast zou kunnen leggen.De lounge biedt lekker veel ruimte zodat je niet bang hoeft te zijn bij elkaar op schoot te zitten. Het personeel is toeschietelijk en geeft na wat aandringen schoorvoetend toe het prachtige plaatje buiten de ramen niet meer op te merken. Alles went dus blijkbaar.

Het hele Oosterdokseiland is trouwens het bekijken waard. Er wordt nog druk gebouwd maar dat maakt de sfeer er eigenlijk ook wel weer leuk. De bouwketen staan op speciaal hiervoor geslagen houten palen. Op de kade is hier immers geen plek voor. Onder het hele eiland ligt een parkeergarage die momenteel maar voor de helft open is. Nieuwe kantoorgebouwen gaan hier hand in hand met ontspanning en woningen met jaloersmakende vergezichten. Het grappige is dat ik met alle nieuwe bebouwing niet meer kan bedenken hoe het er voorheen uitzag. Erg belangrijk is het niet. We nemen er nog een en genieten verder.

Lunch

Evert-Jan bedankt. Jij geeft de term internetrelatie weer een hele andere betekenis.

Als dank voor bewezen diensten komt vandaag een van onze allerleukste klanten de lunch verzorgen; Subway. Speciaal voor kantoor Amsterdam rijdt hij helemaal uit Zuid Holland om ons van broodjes te voorzien. Kijk, dat is nog eens service.

Steve II

Het is gebeurd. Tegen wil en dank heb ik een tegenwoordig een iPhone. Het apparaat mag me niet en weigerde alle diensten gisteren. Het gevoel is geheel wederzijds. Een sms versturen is een hopeloze opgave zonder toetsen. Waar je voorheen blind de knopjes kon vinden, volgen mijn vingers nu stuurloos het gladde scherm. Het bericht dat er uit voort komt kan enkel door Klingons gelezen worden. Stiekem de simkaart overzetten is ook al geen optie. Het mormel is veel kleiner dan het oude exemplaar. We zijn tot elkaar veroordeeld "forSteve" en ik. Een ander zou een gat in de lucht springen, maar ik loop nog niet met mijn hoofd in de iClouds.
En dus veeg ik vanaf vandaag, net als mijn collega's, nonchalant over een scherm, innerlijk biddend dat datgene wat ik voor ogen heb ook daadwerkelijk gebeurd. Natuurlijk staan alle contacten nog in mijn gebronsde Nokia, en stapel ik zonder blikken of blozen bij aankomst op kantoor de drie fabrikanten op het bureau. Met een blik op de telefoontoren probeer ik een passende oplossing te bedenken. Technologie hoort het leven toch een stuk eenvoudiger te maken. Misschien eerst Evert-Jan maar eens bellen.....

De 1e amsterdamse boom

Wat is ie mooi, hè?

Oranje avond

"May all your days be circusdays". Aan deze gevleugelde woorden van de spreekstalmeester in het Kerstcircus van Carré moest ik denken, toen ik afgelopen donderdag aan het diner in de Palazzotent zat. Zwieren en zwaaien leek het thema van de acts op het podium van circa vier m2. Voor de afwisseling een australische paaldanser en een engelse kok die Marieke het liefst onder haar arm mee naar huis had genomen. Sexy en grappig.

Want op uitnodiging van Marieke was ik in de gelegenheid weer eens aan te schuiven bij mijn oud werkgever. De samenstelling van het bedrijf is ingrijpend gewijzigd, maar een aantal voormalig collega's zijn er nog steeds, en bleken, al dan niet blij, verrast door mijn aanwezigheid. Een enkeling reageerde zelfs iets te enthousiast wat hem op een fikse uitbrander van vrouwlief kwam te staan. Palazzo is echt de moeite waard een keer mee te maken. Alleen al de goedverzorgde tent als onderkomen brengt weer even iets heel anders.
Als er tot slot dan nog iemand is die meneer Kranenborg uit zijn winterslaap kan halen, is er voor het eten wellicht ook nog toekomst. Werkelijk, een hamburger bij Dicky;s op de zuidas smaakt al een stuk beter dan hetgeen wij daar voorgeschoteld kregen, en je snapt niet dat de man die op tv z'n moeder op haar falie geeft vanwege beroerde worteltjes, z'n handtekening onder deze bordjes onvermogen zet.
Hé pannenkoekenbakker, wordt eens wakker!

Vreedzame Kerst

Frank z'n rapport was zeker niet slecht maar ook niet helemaal wat het moest wezen. Om de focus voor de volgende cijferlijst op het schoolwerk te krijgen, hebben wij de eenzijdige afspraak dat de Playstation III voor onbepaalde tijd de kast in verdwijnt. En zo geschiedde.
Fijn, Kerstmis zonder oorlog.

De brief

Gisterenavond op weg naar beneden vond ik hem. De lang verwachte envelop, eenzaam op de trap. Mijn adem stokte. Daar lag ie dan. Met trillende vingers beroer ik zachtjes het blauwe papier. Nimmer had ik durven denken dat deze dag nog zou komen. Argwanend open ik de flap aan de achterzijde. En terwijl het papier eenvoudig uit de envelop glijdt, begint mijn lip korte tijd te trillen. Vol ongeloof lees ik de tekst en cijfers die door de ambtenaar ongetwijfeld zonder enige compassie op het witte vel zijn gedrukt. Mijn ogen vullen zich met tranen en naarstig zoek ik naar iemand waar ik mijn gevoelens mee kan delen, maar het trappenhuis is leeg.
Een parkeervergunning! Ik heb 'm! Het staat er echt. Weliswaar nog op het verkeerde kenteken maar dat is een detail. De betekenis van het document dringt in volle glorie tot mij door. Nooit meer met een verregend hoofd op kantoor. Geen rekening meer hoeven houden met wat ik aantrek die dag. Alle prachtige tassen kunnen de kast weer uit  En het scheelt een fortuin aan parkeerkosten in de maand, ook niet onbelangrijk. Met vreugde zal ik het uiterlijk van de Audi vernaggelen door het potsierlijke plakaat achter het raam te plakken. Voortaan zal ik iedere ochtend met een air de deur uit lopen, en voor ik de auto instap nuffig om me heen kijken alsof ik de jaren ervoor niet anders gedaan heb, om vervolgens onverschrokken weg te rijden. Life is good.

OpBuuren

Er zijn van die dagen dat je niet gevonden wilt worden. Dat de kans dat je een bekende tegenkomt zo minimaal moet zijn dat deze nagenoeg te verwaarlozen is. Waar beter kan dit dan in restaurant OpBuuren?
De gelijknamige wijk in Maarssen waarin dit etablissement ligt is zo nieuw dat elke routeplanner accuut code rood geeft, en bewoners hun huisdier met regelmaat uit een bouwput moeten vissen. De weg er naar toe is ook een uitdaging, maar door de strategisch geplaatste borden van het restaurant zelf lukte dit nog redelijk binnen de tijd.
Daar staat tegenover dat wie bereid is een paar barrières te trotseren rijkelijk wordt beloond. De zaak ziet er werkelijk prachtig uit, de bediening is alleraardigst en het eten zonder meer verrukkelijk te noemen. De ligging, aan het water, en uitzicht sluiten daar naadloos bij aan. Achter het restaurant is ruim de gelegenheid de auto te parkeren. Nee, dat hebben ze goed bekeken daar in Maarssen.

Buurtonderzoek

Nu Nico voor een aantal weken in Australië aan het overwinteren is, vallen Frank z'n wekelijkse tennislessen mij ten beurt. Na zo'n uur hard trainen is een voedzame en verantwoorde maaltijd natuurlijk onontbeerlijk. Omdat we vorige week MacDonalds al hadden gehad, dachten wij nu de vlaamse frieten van de snackbar op de hoek van Churchill- en Waalstraat eens te proberen. De zaak ziet er van buiten nieuw en mooi uit en bij binnenkomst verwachtten wij een tafereel als bijgevoegde foto.. Fout!
Het bedrijf wordt gerund door een hele familie uit....? Ik heb echt geen idee, maar de vier uiterst vriendelijke gezichten met gitzwarte haren waren duidelijk geen afstammelingen van de vlaamse frietenbakkers die wij voor ogen hadden. Afgezien van wat verwondering over de enorme hoeveelheid satésaus die we overal bij bestelden, werden we vlot en correct geholpen. In de smetteloze zaak kregen de aanwezige kinderen iets lekkers aangeboden tijdens het wachten, en smaakten de frieten precies zoals het hoort. Vlaams!

Alleen voor volwassenen

Nu het sinterklaasfeest nadert, komt mij een gebeurtenis in herinnering uit mijn Nijmeegse studententijd. Nijme­gen had toen een zogenaamde stads-Sinterklaas, een func­tie, die jarenlang op bevredigende wijze vervuld werd door een gepensioneerd majoor bij de cavalerie, Van Tit­sen genaamd. De man kon werkelijk paardrijden en het was een stichtende aanblik hem, voorover op het paard liggend, met de mijter diep in het voorhoofd gedrukt en de tabbaard als een vaan achter zich aanwapperend, door de binnenstad te zien voortjagen. De jeugd voelde, dat er met deze oude niet te schertsen viel. Hiermee waren zijn moge­lijkheden echter uitgeput, want eenmaal op het bordes van het stadhuis aangeland, had hij de aldaar verzamelde me­nigte volstrekt niets te zeggen. Hij bepaalde zich tot zege­ningen, die hij met de linkerhand achteloos uitvoerde, ter­wijl hij met de rechter af en toe een glaasje tot zich nam. De plaatselijke geestelijkheid nam hier terecht aanstoot aan en men zag om naar een nieuwe bisschop. De keuze viel op Piet Ramakers.
Ramakers was een der kroegtijgers van de sociëteit. In het grijs verleden had hij zich voor de beoefening der rechts­wetenschap ingeschreven en sindsdien geen bal meer uit­gevoerd. Zulke figuren zijn altijd populair en wel om een eigenaardige reden. De meeste studenten willen de indruk wekken van niet te studeren. Zij doen echter op tijd hun examens. De bedoeling van deze fictie is, dat hun vorde­ringen aan louter genialiteit worden toegeschreven. De aanwezigheid nu van iemand, die dit ook werkelijk niet doet, geeft aan het sprookje een soort waarschijnlijkheid. die het anders niet hebben zou. Hij neemt het risico op zich van niets te doen, zijn vrienden tooien zich met dit geleen­de aureool en komen toch vooruit. Het is zijn functie een bepaalde studentikoze houding waar te maken. In zijn persoon vertegenwoordigt hij datgene, wat gebeurt, als men niet werkt en tevens onbegaafd is. Hij bewijst de geniali­teit der anderen. In ruil hiervoor ontvangt hij onkwets­baarheid.
Ramakers was er onmiddellijk voor te vinden. Hij weiger­de echter paard te rijden, omdat hij die kunst niet machtig was. Men opperde nu het idee, dat hij zich aan de andere kant van de Waal zou opstellen om zich daarna in vol or­naat over de brug naar Nijmegen te bewegen. Ook hierte­gen had Ramakers bezwaren. Hij meende, dat het van geen sterfelijk mens gevergd kon worden om bijna een ki­lometer, van Lent naar Nijmegenn, bisschoppelijk voort te schrijden. De grote afstand en de forse windkracht maakten dit liturgisch onuitvoerbaar. Toen kwam iemand op de gedachte van een roeiboot. Sinterklaas zou in een sloep plaats nemen, die gesleept werd door een aantal klei­nere bootjes, geroeid door Zwarte Pieten. Gezien de ster­ke stuwing van de Waal zou men aan de andere oever een flink eind stroomopwaarts van wal steken om precies aan de voet van de steile Grotestraat de Nijmeegse grond te betreden. Dit onzalige plan oogstte aller bijval. Een aan­bod van de Nijmeegse roeivereniging, om hierin behulp­zaam te zijn, werd roekeloos van de hand gewezen, de stu­denten konden dit zelf wel aan. Wat er nu gebeurde, zal ik nooit vergeten.
Stipt op tijd zagen wij Ramakers aan de overzijde van de Waal verschijnen, met staf en mijter uit een schuurtje te voorschijn tredend. De schoolgaande jeugd, die zich aan de Nijmeegse oever had opgesteld, begon wild met vlaggetjes .te zwaaien en zette devoot het eerste Sinterklaaslied in. Het was een prachtig gezicht. Ramakers, rechtop staande in zijn sloep, voer statig voorwaarts naar het midden van de rivier en sloeg langzaam de maat van het lied, dat hem over de golven bereikte. De aanzienlijke afstand, die hem van de zangers scheidde, maakte dat het geluid hem een volle seconde later bereikte, zodat hij tegen de maat insloeg, maar dit kleine euvel was niets, vergeleken bij de ramp, die er hierna plaats greep. In het midden van de Waal gekomen werden de hem omringende bootjes door de krachtige stroom gegrepen en schoten als pijlen voorwaarts. Ramakers, die direct inzag dat hij op die ma­nier ergens in Tiel aan land zou komen, beval het roeiend personeel de steven te keren en tegen de stroom in te werken. De veertien Zwarte Pieten gehoorzaamden on­middellijk en roeiden als bezetenen de andere kant uit. Sin­terklaas draaide een halve slag om zijn as en dreef, met zijn rug naar de Waalbrug gekeerd en verwoed met zijn staf sticulerend, onhoudbaar de stroom af.
Een hevige onrust, dat de heilige hen ontsnappen zou, maakte zich van de kleinen meester. Zij holden met hun vlaggetjes langs de Waalkade en zetten smekend het 'Zie ginds komt de stoomboot' in. Ramakers, vermoedelijk door deze tekst geprikkeld, smeet zijn staf in het water en greep persoon­lijk de riemen. Het mocht niet baten. De heilige man, door drank ondermijnd, deed wat hij kon, maar bleek tegen de elementen niet opgewassen. Tot overmaat van ramp brak het touw, waarmee hij aan de achterste roeiboot bevestigd was. De sloep van de bisschop draaide een paar maal in het rond en schoot toen als een torpedo de Waalbrug onder­door.
Het was hier, dat Ramakers zich in zijn volle grootte ver­toonde. Inziende dat verdere inspanningen vruchteloos waren, verhief hij zich statig van de roeibank en begon de steeds verder van hem zich verwijderende kinderen be­daard te zegenen. Het was een aangrijpend schouwspel. De bisschop, als een razende in het rond tollend, doch on­verdroten in functie blijvend, verdween zegenend aan de einder, nagestaard door zijn vertwijfelde gelovigen, die alle hoop om hun herder nog in te halen hadden opgegeven, doch hem bemoedigend bleven nazingen, tot hij geheel aan het gezicht onttrokken was. We vonden Ramakers ruim een uur later ter hoogte van Druten in het riet, bemodderd, maar nog onvervaard. Fluks werd hij naar de Grote Markt vervoerd, waar de jeugd van Nijmegen hem in roerend vertrouwen verbeidde. Hier deden zich nieuwe incidenten voor, die aan zijn kerkelijke loopbaan voor­goed een einde maakten. Daarover een volgende keer.

Godfried Bomans

Modern sprookje

Er was eens.... een bodemloze wasmand. Hij stond in Amsterdam. De wasmand moest wel een bodem hebben want alle was bleef er keurig in liggen. Maar hoe de vrouw des huizes ook haar best deed, hij wilde maar niet leeg. Met zijn betoverde inhoud stond hij haar daar in de hoek uitdagend aan te grijnzen. Uiteindelijk werd de vrouw zo wanhopig dat ze de wasmand met kleding en al het raam uit gooide. Het mocht niet baten. Op de plek waar eerst de mand had gestaan bleek nu alle vieze was te liggen.
Gekheid natuurlijk, al ging ik bijna in dit "Grimm"ige item geloven. Terwijl ik gestaag de machine blijf vullen en denk dat het einde nu echt in zicht is, stuit ik op het sokkenkerkhof rond Frank z'n bed, die ik mismoedig in de mand gooi voor de volgende ronde. Misschien ben ik geen goede huisvrouw, deugt mijn planning niet of houdt het daadwerkelijk nooit op. Iemand nog interessante tips? Want voor vandaag ben ik er weer helemaal klaar mee

King Louie

Tot op het bot beledigd was ie. Nooit meer zou hij naar Ajax weerkeren. Maar niets zo veranderlijk als een mens en onze Louis wil best wel weer directeur bij Ajax worden, ondanks het feit dat het meerendeel van het volk de gang van zaken niet heel erg fris vindt. Eerst met Truus lekker drie weekjes op vakantie en dan maar hopen dat de commotie over is, alvorens aan de slag te gaan.
Ik weet dat Louis best een hele aardige peer is, maar Louis, waarom laat je je in hemelsnaam gebruiken voor dit soort spelletjes? Je wilt toch simpelweg van harte welkom zijn? Met open armen worden ontvangen? We weten allemaal hoe snel je in je wiek geschoten bent en hoe lang jouw tenen zijn. Dit is dan wel een beetje vragen om moeilijkheden of niet? Het paard achter de wagen spannen. De hele nederlandse pers zal potloodpunten zitten slijpen als waren het sabels. Daar kun je helemaal niet tegen. Je weet niet hoe snel je achter Truus weg moet kruipen in zulke situaties. Niet doen nou! Je kunt je nog bedenken. Opnieuw.
Mijn mening lijkt duidelijk in deze. Mocht er toch nog enige twijfel over bestaan is het misschien goed de ware illustratie bij de titel van dit stukje te googelen.....

Roze rotzooi

Het is weer eens zover. Van de ingezamelde 16 Pink Ribbonmiljoenen blijkt slechts minder dan twee procent daadwerkelijk aan onderzoek te zijn besteed. Prachtige beelden van een stamelde, roze aangelopen, ad interim directeur op de buis om te vertellen dat ze zo mooi suplementair zijn aan het Kankerfonds. Tsja, ik kijk er niet van op.
Vermakelijk werd het toen ik vanmorgen de reacties op het internet zag van de donateurs. Moord en brand werd er geschreeuwd. "Schandalig!" "Ik ben zo teleurgesteld." en ga zo maar door. Een van de dames piepte dat ze de afgelopen vijf jaar vijf euro per maand had overgemaakt. Van dit geld heeft dus minder dan zes euro een microscoop of reageerbuis met een moelijk kijkende wetenschapper bereikt, en zit er een groepje slimmeriken riant uit te buiken op een mooi strand op Barbados van de rest van het geld, met een vette cocktail in de hand.
Maar waarom dan ook geven aan een club die zich profileert met goedkope roze prularmbandjes en dito sneue Marlies Dekkers bh's? En wat is dat voor onzin dat het enkel maar over borstkanker gaat? Alsof dat meer kinderen ouderloos maakt dan andere kankers. Waarom zijn mensen toch zo stom dat ze altijd verleid moeten worden met onnodige rotzooi terwijl je je geld ook simpelweg bij het reguliere KWF kwijt kunt? Minder flashy natuurlijk, dus minder interessant waarschijnlijk.
Kanker blijft een verschrikkelijk ziekte omdat er zoveel ouders aan sterven en jonge kinderen achterlaten, die het maar zonder hen moeten zien te redden, om dan maar even een van mijn eigen trauma's aan te halen. Daarom doneer ik al vele jaren aan het KWF in de hoop dat mijn geld goed besteed wordt. Zouden een hoop andere mensen ook eens moeten doen.

D-day

We kunnen weer! D-day is voorbij. De aanval was geslaagd, de manschappen hebben goed werk geleverd en weinig averij opgelopen. Het leven in de loopgraven was zwaar. Geconcentreerd op de eerste levensbehoeften zijn de meeste nieuwsfeiten en wetenswaardigheden volledig aan mij voorbij gegaan.
Natuurlijk heb ik het over de bedrijfspresentatie die ik afgelopen dinsdag heb gehouden en die de laatste maanden al mijn tijd en energie heeft opgeslokt. Maar op wat kleine puntjes na zit het werk er nu op en kunnen we door. Intussen hebben de onderwerpen om over te schrijven zich in rap tempo opgestapeld. Ik kan niet wachten om te beginnen. Nog even de laatste kruitresten verwijderen...

1e rang

Een verjaardag is geen verjaardag zonder sushidiner, zeker die van Frank niet. Dus waren we gisteren op het Leidseplein om rijst met rauwe vis te snavelen. Laat nou net tegenover ons restaurant de groene loper voor de Call 0f Duty MW3 liggen. Camera's zoemden en flitsten terwijl de BN'ers bleven komen, zoals het nederlands honkbalteam, popgroep Di-rect, diverse voetballers, dj's, televisiepresentatoren en nog veel meer. En dat alles op een paar meter afstand, precies voor ons neus. Een gezellig gesprek aan tafel zat er even niet in met twee kinderen die met hun neus tegen het raam aangeplakt zaten, maar dat maakte niet uit.
Tussen het gedrang van doorgewinterde paparazzi stonden deze twee jongens van een jaar of achttien hun filmpje te draaien. De linker gewapend met hele foute Pradagympen en de rechter met een Sony thuiscameraatje. Het ging er professioneel aan toe; aftellen, uitzoomen en close-up. Onwennig nog, maar wel met verve. Op de foto is het helaas niet goed te zien maar tussen de beide jochies hangt het stroomdraadje van de camera naar de microfoon. Ze waren zóóó schattig.

Snipperdag

Het leek zo ontzettend makkelijk. De man op televisie maakte in een handomdraai met gehakt en bladerdeeg verse saucijzenbroodjes. Kan ik ook, dacht ik.... NOT! Het deeg bladerde niet waardoor mijn broodjes met gemak als kanonnenvoer de hele Armadavloot plat hadden kunnen leggen. Afgezien van dit misbaksel werd het een heel aardig weekend, met wel heel veel verjaardagen.
Na al dit feesten heb ik vandaag een snipperdag. Zo jammer dat dit woord nooit meer gebruikt wordt. Lekker hollands en je weet meteen wat er mee bedoeld wordt. Na hier de puinhopen geruimd te hebben ga ik dus precies doen waar ik zin in heb. Dat is pas echt feest.

Het wordt al wat

Nog drie jaar van een rijbewijs verwijderd, vis- en voetbalfan en pingexpert. Over een paar dagen is het zover. Ik kan natuurlijk nog veel meer leuks vertellen maar zal het laten. Tiener zijn is al niet zo makkelijk laat staan dat je moeder daar nog een schepje bovenop doet.

Midnight in Paris

Al vroeg sta ik met Frank aan de zijlijn van een winderig voetbalveld in Almere. In tegenstelling tot Frank en mij oogt iedereen fris en roemt het extra uur slapen dat wij aan de wintertijd hebben te danken. Frank kijkt ook fris, maar dan wel fris sjagerijnig, Het enige statement dat ik hem deze ochtend kon ontlokken was dat hij voetballen haat. Daarna heb ik wijselijk Marco Borsato maar hard aangezet in de auto. De wedstrijd was ook niet om over naar huis te schrijven. Na tien minuten viel onze keeper uit en keerde de 0-1 in een 4-1.
Om het werkpatroon even te doorbreken lijkt een bioscoopbezoekje 's middags mij heel geschikt. Als we het zaaltje betreden blijkt deze bomvol te zitten. Ergens halverwege zie ik nog twee plaatsen, die enkel te bereiken zijn door voor een heleboel mensen langs te gaan. Oude mensen. God, wat kunnen die melken! Zonder uitwerking probeer ik met een grapje de gemoederen iets milder gestemd te kijgen. Het hele rijtje fossielen met levervlekken moppert dat het een lieve lust is, ondertussen onbewogen zitten blijvend, en even overweeg ik "per ongeluk" met mijn volle gewicht de wankele, door osteoporose geteisterde, botten te verkruimelen. Ik doe het niet.
Over de film hoeven we niet te lang uit te wijden. Woody Allen heeft Owen Wilson tot een kloon van zichzelf gemaakt in een film die korte tijd verrassend is maar al snel in een voorspelbaar veel-van-hetzelfde-soep verandert. Aan Owen lag het niet. Zonder hem was de film enkel goed geweest voor de hele mooie shots van Parijs. Zelfs ik kreeg bijna de neiging een keer die kant uit te rijden. Bijna dan hè.

Week 43

Wederom een week in afzondering en slavernij doorgebracht voor het goede doel nl. het binnenhalen van de tender. Het proces verloopt moeizaam. Goede ideeën voldoende, maar zijn ze ook van toepassing op een stel fantasieloze en punktliche duitsers? Gisteren besloten we van niet en hebben de hele presentatie weer omgegooid naar een volledig ander format. Van mooi vloeiend verhaal naar eindeloze reeks sheets met lekker veel details. Daar houden ze van daar.
Wanhopig probeer ik tussen al dit gecijfer door mijn normale werkzaamheden te doen, mensen aan te sturen en naar het laatste spoortje van een sociaal leven te zoeken. Het voelt alsof ik met nog slechts mijn nagels aan een diepe klif hang. Mijn standaard antwoord aan goedwillende relaties is dat ik geen tijd heb en vertwijfeld vraag ik me af of ik nog wel vrienden overhoud zo. De witte kastdeuren in de slaapkamer schreeuwen om een likje verf en ik zou dolgraag achter de lampen voor de gang aangaan die ik ergens in het voorbijgaan heb zien hangen. De waslijst die ik in gedachten heb moet nog even wachten. De komende drie weken in ieder geval....

Column

Ik ben geen fan van de Linda en ook niet weg van Saskia Noort maar het moet gezegd, deze column is wel erg grappig. Even opklikken om te lezen.

1 - 0



Vlak na het eerste en enige doelpunt van de avond.

Als uitzondering op de regel bezochten wij gisteravond de wedstrijd ADO - NEC. Het Kyocera-stadion oogt aan de buitenzijde impossant, maar van binnen is het overzichtelijk en gemoedelijk. Een hele andere sfeer dan bij Ajax, al is het alleen al door het haagse taaltje dat overal om je heen gebezigd wordt. De stoelen op de eretribune zaten comfortabel en de straalkachels beschermden tegen de kou. Na afloop van de wedstrijd stonden de spelers in het zicht bij de trappen hun praatje voor Studio Sport te houden zonder streken of fratsen. Drie van de vier tribunes zullen er weinig van meegekregen hebben maar in ieder geval hulde voor zoveel openheid aan de "Lange Voorhoutzijde". De winst waar we op hoopten werd waargemaakt, want na afloop hadden we ook nog een zakelijke taak te volbrengen, en dan zijn de humeuren van de heren altijd wat beter dan bij verlies. Dachten we.....
Want wat schetste onze verbazing bij binnenkomst in de skybox. Het hok was gevuld met BN'ers die met z'n allen een gezelschapspel zaten te doen! Dat hele voetbal interesseerde ze helemaal geen ene bal. Het enige commentaar bij onze entree was op z'n haags: "Waar komen jullie vandaan, dan?" En ook onze gastheer gaf, na onze felicitatie, toe geen fluit om het voetballen te geven. Zo ontzettend komisch.
Na een goed gesprek met een wijntje vertrokken we weer, maar de ontmoeting zullen we niet licht vergeten.

Raar

Soms is ie leuk en soms ook ronduit vervelend. In ieder geval liep ik vannacht gearmd met Jan Mulder de straten van Barcalona af te schuimen. In m'n dromen dan. Het was zeker niet ongezellig. Hij praatte honderduit en was heel onderhoudend.
Raar! Ik denk nooit aan hem, vind ´m niet woest aantrekkelijk en lees z´n boeken of stukjes niet. Het menselijk brein blijft toch een bijzonder iets. Heel raar!

Tegenstellingen

Gisterenmiddag heb ik met een oud collega geluncht. Uitzinnig van blijdschap was ie. Een nieuw huis, een leuke baan en zijn vriendin net elf weken zwanger. Hetgeen ze erg naar uitgekeken hadden was eindelijk gelukt.
Even daarvoor had ik een vriendin aan de telefoon. Haar vriendin en een bekende van mij was de dag er voor overleden. In zeven maanden tijd verteerd door het overbekende vraatzuchtige monster, net na haar 49ste verjaardag. Ze had weliswaar geen kinderen, maar wel een hele leuke baan, een prachtig huis in Amsterdam en een hele berg vrienden.

Dus, zonder belerend over te willen komen, raad ik iedereen aan vandaag te genieten van het mooie weer en alle leuke mensen om je heen, om vanavond met een goed glas wijn op een gezond leven te proosten.

Sweet Caroline

Dit promotiefilmpje is in het voorjaar gemaakt en nu te zien op de site van Education First (EF)

Gewonnen

De titel slaat op het WK honkballen waarvan ik vannacht de finale op televisie tegenkwam. Diep respect voor deze jongens die 25-voudig wereldkampioen Cuba versloegen. Sigaren versus klompen. Grote kans dat de Cubanen nog nooit van Holllanders gehoord hadden, en zich nu nog steeds achter de oren krabben. Who the f...! Vroeger ging ik bij HCAW in Bussum regelmatig bij de honkbalwedstrijden kijken. Als je de spelregels maar kent, het aanzien meer dan waard. Mucho felicitado!

Nee, dan Ajax gisteren. Wat een drama weer. Volgens Frank's gewaardeerde en professionele commentaar ligt de beste vergelijking in de Calvé pindakaasreclame die momenteel op tv te zien is. Hierin wordt de suggestie gewekt dat Pieter van den Hoogenband eerst voetbalde voor hij begon met zwemmen en hier hopeloos slecht in was. De stem van de coach echter blijft opvallend vriendelijk en bemoedigend. "Kom maar effekes wisselen Pietertje, het gaat steeds beter...."

Steve

Terwijl Steve Jobs op zijn wolk nog buikpijn van het lachen heeft om zoveel Blackberry domheid, krijg ik van alle kanten de vraag wanneer ik nou eindelijk een iPhone neem. En het moet gezegd; met zulke vijanden heb je geen vrienden meer nodig.
Toch  zie ik mezelf nog niet scrabbelend opgaan in de rest van Nederland. De enige Apple-app waar ik echt met een jaloerse blik naar kijk betreft betreft de Park-line-app maar verder ben ik erg gehecht aan mijn toetsenbordjes en blijft de bronskleur van mijn Nokia E72 ongeëvenaard.
Genoeg geneuzeld, het is tijd voor belangrijkere zaken. Vanavond Ajax-AZ!

^*&^%$#^^@

Nou doet mijn Barry White het alweer niet!

"Tijdens de lunch ga ik je weer pakken."

TV

Het is verrassend hoeveel uur televisie je ziet als je je een paar dagen niet helemaal lekker voelt. Zigzaggend tussen alle talentenshows kon ik hier en daar ook nog wat aardigs vinden. Zoals het tennistoernooi voor ex-profs in Rotterdam. Moest ik Lendl vroeger altijd verdedigen dat het best een leuke kerel was ondanks dat er nooit een lachje op z'n gezicht te bespeuren was, hier stond een breedlachende Lendl, met custom made racket, die de ene grap na de andere maakte. Wel met een aardig buikje in z'n rode shirt maar op je 51ste mag dat ook best. De andere grote lolbroek herkende ik niet maar bleek inderdaad Baghdatis te zijn (dank je Rob). Het zag er uit als een schoolreisje voor volwassenen met de tennisbaan als speeltuin,
Verder ben ik sinds kort aanhanger van Eva Jinek en al veel langer van Annemarie van Gaal. Beide dames waren gisteren te zien in de talkshow van Jinek waardoor Harry Mens toch enigszins het onderspit moest delven. Het programma is nog niet helemaal wat het moet zijn maar voor de korte looptijd krijgt Eva van mij het voordeel van de twijfel. Beetje her en der bijschaven en het komt helemaal goed. Britten en amerikanen hebben natuurlijk al heel lang ochtenduitzendingen en het wordt hoog tijd dat het hier ook een keer lukt.

Moderne communicatie

Ik ben Ping-, What's app- en smsmoe. Eigen schuld denk ik dan. Er zijn dagen geweest dat ik bijna 70 smssen op een dag ontving en waarschijnlijk is dit getal voor mijn kinderen of andere mensen peanuts. Zij pingen de hele dag door en het aantal berichten dat zij ontvangen zal met gemak een veelvoud zijn. Ik ben zeker niet anti maar soms is even de telefoon pakken niet alleen veel efficiënter maar ook veel aardiger. Intonaties meesturen met jouw bericht is namelijk nog steeds sience fiction. Ik hoop van harte dat dat zo blijft.
Nadat ik laatst mijn Hyves-account verwijderd heb, staat mijn Facebook nu ook op de nominatie. Afgelopen week kwam ik er namelijk achter dat mijn directie daar ongestoord heeft rond zitten neuzen en feilloos alle foto's kon benoemen die daar te zien zijn. Ik was geschokt. Niet dat er compromiterende plaatjes te zien zijn, maar het gaat ze gewoon niets aan. Een paar jaar terug had ik al zo'n zelfde ervaring maar blijkbaar kan ik maar niet aan wennen dat mensen me dermate interessant vinden en er eens lekker voor gaan zitten. Misschien omdat ik andersom de behoefte niet zo voel. Met aangepaste privacy-instellingen kijk ik het nog even aan.

München II

Alleen al de ontmoeting gisterenmiddag met een speciaal iemand die ik een tijd geleden heb leren kennen maakte het bezoek aan München meer dan de moeite waard. Nee, namen noemen doen we hier natuurlijk nog steeds niet. Omdat ik bepaald niet de enige was die hem wilde spreken, waren er aardig wat mensen getuige van mijn wat onhandige presentatie. Even had ik daarom spijt toen ik de man in de drukte van de beurs wat verlegen en met rood hoofd aansprak. Eigenlijk zelfs zo erg dat ik me de hele terugweg naar huis heb af zitten vragen waarom ik nou toch nooit m'n grote mond kan houden. Des te leuker was het er vandaag achter te komen hoe zeer het op prijs werd gesteld.
De reis begon goed. Gestoken in een jurkje en met schoenen op de band heb ik een overijverige dounanière dit keer kunnen omzeilen. Dankzij de duitse taxichauffeur die 200 op de snelweg reed en alle rotondes rechtdoor nam, verscheen ik stipt op tijd op mijn eerste afspraak. Het vlotte lekker en de dagen vlogen om.

Met het fijne gevoel dat het weer over was en met voeten gesloopt door twee dagen onafgebroken kilometers op hakken lopen, stapte ik op Schiphol blootvoets in de auto. Schade Deutschland, alles ist vorbei.

Lesbische humor

Vraag: Waar ligt een man als een vrouw een geweldig orgasme heeft?

Antwoord: In de weg.

München

Terwijl het uitbundige bieren van het Oktoberfest al afgelopen is ben ik morgen toch in München, namelijk voor de beurs. Met naar verluid circa 1600 standhouders, de grootste van Europa. Ik verheug me erop.
Het grote genieten begint bij de douane op Schiphol. Omdat het poortje bij de scan altijd wel bliept als ik er door heen loop laat ik me lijdzaam betasten door 'iets' in uniform. De geestdrift die daar aan de dag gelegd wordt kan namelijk nooit verband houden met een vrouw. Zelfs de binnenzijde van broek of rok ontkomt niet aan grijpgrage vingers, en zoals altijd ga ik me weer verbijten en weersta de behoefte om er eens flink op los te slaan. Ik vertik het me te laten kennen en blijf lachen. Als de vlucht maar op tijd gaat is alles best.
Van het vliegveld race ik naar de beurs om daar bij de ingang mijn eerste afspraak op te wachten. De evenementen hieropvolgend vloeien moeiteloos in elkaar over. Tussen handen schudden, braadworst, lawaai en geconditioneerde gesprekken hoop ik van harte nog ergens de incheck in het hotel te kunnen frommelen. Kwestie van creatief met tijd omgaan.

Echt, het is heus wel leuk, al is enige zorg over het gezelschap wel op z'n plaats. Ik zal de komende dagen weer dankbaar gebruik gaan maken van het zelfvertrouwen dat iedereen me altijd in zulke grote mate toedicht. Met een beetje mazzel valt m'n telefoon uit en verdwaal ik.....

Hobbelig weekje

Afgelopen week ben ik de grote vergaderzaal in Utrecht amper uit geweest. De ramen waren er brandschoon dus heb ik niets van het mooie weer hoeven missen. 's Ochtends vroeg beginnen, informatie verzamelen en zorgen dat het ook nog representatief op papier komt. Het resultaat van al dat harde werken ligt nu ter beoordeling bij een van de klanten. Ik viel prompt in slaap toen ik gisteren thuis kwam. Frank is terug van kamp en ziet er, met dikke zwarte randen onder zijn ogen, al net zo fruitig uit als ik. Zoiets als Morticia en Pugsley Addams.
Maar er waren ook leuke dingen. Dinsdag had ik tijdens een bezoek aan Rotterdam een stiefkwartiertje om frisse lucht op te snuiven voor mijn afspraak begon en blunderde vervolgens door me aan een wildvreemde voor te stellen. Het verbaasde me dan ook niet dat ik een bekeuring onder de ruitenwisser van de auto vond bij terugkomst. Bij nadere inspectie  bevatte het witte papiertje echter helemaal geen boete maar een uitnodiging en liefdesverklaring van mijn eerdere vergissing! Door de aanwezigheid van een collega heb ik alle flauwe grappen daarover de rest van de week moeten aanhoren.
Woensdagavond stonden we met z'n allen lekker op een amsterdams terras te borrelen met aansluitend een erg levendig etentje en eindelijk eens wat andere onderwerpen dan werk. Na zo'n avond kun je makkelijk met z'n zessen terug in de auto wat de volgende debiele foto's opleverde....

A Separation

Je zou denken dat minstens een bioscoopfilm per week toch wel moet lukken maar dat blijkt moeilijker dan gedacht. Vandaar dat we op vrijdagmiddag in een bijna lege bioscoopzaal zaten om eindelijk A Separation te zien.
Weinig heb ik een film gezien met zo'n sterke openingsscène als bij dit drama van iraanse makelij. Wat volgt is een verslag van de, soms onmogelijke, keuzes die in het leven gemaakt moeten worden met alle gevolgen van dien. Een blik in het leven van de iraniërs, waar school, ziekenhuis en politiebureau er allemaal eender uit lijken te zien. Waar de koran zo'n belangrijke rol speelt dat iets vaak pas echt telt als men met zijn of haar hand op dit heilige boek heeft gezworen.Door de film heen hoopte ik constant dat er door de hoofpersonen een andere keuze gemaakt zou worden dan te leven in dit zwaar religieuze land waar de mogelijkheden zo beperkt zijn. Tevergeefs natuurlijk.
Het leverde regisseur Asghar Farhadi dit jaar de Gouden Beer op tijdens het filmfestival van Berlijn. En ons een heel opgelucht gevoel toen we de bioscoop weer verlieten en in alle vrijheid in het café terecht konden voor een lekker drankje.

Rust en ruimte

Na een week vol domme secretaresses met  zilveren Uggs, pakken met papier om in te vullen, een hele gezellige barbecue, kennismaking met het Reigersbos (brrrr...) en stadsdeel Zeeburg (tsja..) reden we gisteren, met een paar flessen wijn in de auto, richting Friesland voor een dagje zeilen.
Ik was vergeten hoe de afsluitdijk er uit zag maar met de borden 130 aan weerszijden schoot het lekker op en voer de zeilboot al snel tussen de andere boten in. Deze dag was er geen drukte. Geen opdringerig volk en oneigenlijke werkverzoeken. Mijn gastheer had alle noodzakelijke voorbereidingen getroffen zodat het mij aan niets ontbrak. Geen idee waar we naar toe gingen of hoe laat weer terug. Enkel het geluid van de boot die door het water gleed en de touwen die zachtjes tegen de masten tikten. Op het loungeterras waar we lunchten zou het in Amsterdam helemaal vol gezeten hetbben maar hier was het rustig. De zon voelde heerlijk en het windje was precies goed. Tegen het einde van de middag viel hij bijna weg en dreven we langzaam voort. Zo stil.
Niet gehinderd door het onverwachte zeemansgraf van mijn zonnebril aten we 's avonds in het centrum van een fries gehucht aan de waterzijde. Het was een memorabele dag.

Tender

Tender. Het woord klinkt zo lieflijk in het engels. In het nederlands wordt het al snel minder. Aanbesteding. En als het dan ook nog eens een van je grotere klanten betreft, is er al helemaal niets meer aan.

Buren

Vanochtend bij mij voor de deur. Hier is echt geen speld tussen te krijgen.

The Future

In de tijd dat ik met Eric en vrienden wekelijks naar de sneakpreview ging, zagen we op een van die avonden Me and you and everyone we know. Toen ik na afloop zei dat ik 'm wel kon waarderen keek ik in gezichten met enkel vraagtekens. Niet zo raar als je bedenkt dat de film geen echt verhaal had, een vreemde sfeer en personages en de dialogen op z;n minst beperkt waren te noemen. Vandaar dat ik opvolger The Future maar alleen ben gaan bekijken. Blij toe. De film is Me and you and everyone we know in het kwadraat. Nietszeggende beelden en nog minder gesprekken. De zeurderige voice-over die het stemmetje van de kat moet voorstellen deed ook al geen goed. En als je een beetje hypogonderig bent aangelegd, gaat deze film zeker niet helpen. De enige opwinding die er in de zaal te bespeuren was, was tijdens de seksscène, keurig suggestief in beeld gebracht.
Nog positieve punten? Hooguit dat ik wel van vreemde types hou en daar grossieren beide films in. Daarnaast ben ik gesterkt in de gedachten dat je enkel maar met iemand samen kunt zijn die het best bestand is tegen jouw eigenaardigheden en vice versa. Een beetje dezelfde ideeën en interesses hebben helpt ook. En dat is prettig want "oppossites attract' heb ik altijd al onzin gevonden.

Delete

Rendementsberekeningen, annuïteiten, risico-analyses, econometrische vraagstukken. Allemaal kinderspel vergeleken met het verwijderen van een Hyves-account. Maar het is gelukt!

Etentje

Stel je voor. Je gaat met een paar mensen uit eten maar een van de disgenoten spreekt van te voren met jou af om het vanwege een klein persoonlijk financieel crisisje, weliswaar tijdelijk maar toch, budgettair binnen de perken te houden. Met andere woorden; het dagmenu en de huiswijn. Helemaal niets mis mee en bovendien kwam het mij ook niet slecht uit.
Het plan leek zo makkelijk uit te voeren. Leek. Want het door mij verkozen restaurant bleek een ster te hebben. Wist ik écht niet! En toen tijdens het aperatief de eigenaar/kok vroeg of ie ons mocht verrassen, waren we zo druk in gesprek dat we volmondig riepen dat dat geen enkel probleem was.
Bij de vijfde gang zag ik iemand tegenover me wit wegtrekken. Mijn goede voornemens lagen toen allang op het kerkhof. "Ja ober, doet u nog maar een flesje wijn." Tijdens de zevende gang werd het gezicht ronduit ongelukkig en kreeg ik de slappe lach. Ik probeerde geruststellende blikken over tafel te werpen maar die misten, door mijn geamuseerde blik, duidelijk doel. De gerechten bleven komen en we aten vrolijk verder.
Het was erg gezellig en denk nou niet dat de avond enige consequenties had. Uiteindelijk is alles goed gekomen.

Opening

Tussen een wildgroei aan paarse broeken en gedegen sandalen, die zelfs de meest instabiele mens nog op de been zouden houden, verrichtte Frans Leidelmeijer, zelf onberispelijk gekleed, gisteren de kunstexpositie in het voormalig verzekeringsgebouw van Berlage in Den Haag. De opkomst was goed en op z'n zachtst gezegd kleurrijk te noemen. Door de hoffelijkheid van Frans kreeg ik, gewapend met Caroline aan mijn zijde, ook nog de gelegenheid quasi interessant te doen als slotbewaarder. Met interesse bekeken wij de kunst  waaronder dit beeld (2e foto), dat we spontaan "Fietsen met losse handen" hebben genoemd.

Maar het pand is te leuk en zou makkelijk het decor kunnen zijn voor een spannend jongensboek. Al snel negeerden wij daarom de bordjes met 'geen doorgang' op de trappen en slopen naar boven om Caroline de sluip-door-kruip-door zolder met bijbehorende klokkentoren te laten zien. Na onze gastheren en dame netjes bedankt te hebben vertrokken we, niet wetende dat het leukste nog moest komen.

Met een bordje pasta van Vapiano in onze magen liepen we over de Kneuterdijk langs het pand van de Raad voor de Rechspraak richting auto. En wat ik al jaren wil maar mezelf nooit de tijd voor gun is daar eens binnen kijken. Naar verluid moet het pand schitterend zijn.

Ondanks het late tijdstip leek het gebouw toch nog open en waagden we het er op. We werden begroet door twee vriendelijke bewakers die ons meldden dat we net een dag te vroeg waren omdat op zaterdag de open monumentendag van de Rijksgebouwendienst zou zijn. Ik antwoordde beleefd dat we dus precies op tijd waren en vroeg of we even rond mochten kijken. Dat was geen probleem.

Aan de omschrijving was geen woord gelogen. De bouw en het interieur was met recht uniek te noemen. Door de grote glazen vloer keek je twee verdiepingen lager op de enorme vergadertafel. Het atrium oogde impossant en nam je mee onmiddellijk mee terug in de tijd. Lang heeft de ABN-Amro hier kantoor gehouden. Het pand moet over een van de grootste kluizen beschikken die er te vinden zijn maar die helaas voor ons niet toegankelijk was. Of toch wel?

De bewakers hadden zichtbaar lol in ons enthousiasme en voor we het wisten hadden we een private tour te pakken. Zo kwam het dat we op een gewone vrijdagavond de spelonken van dit ongeloofljk mooie gebouw mochten verkennen. De kluisdeur is zo dik dat hij met een paar man in beweging moet worden gebracht. Het originele Lips certificaat groot en in gouden letters op de binnenzijde. In de kluis zelf ontelbare kleine kluisjes, prachtig vormgegeven en uitgelicht door de nieuwe spotjes die ik zelf dolgraag aan het keukenplafond zou hebben. Onze welwillende rondleider wist te vertellen dat het nog steeds gebeurt dat oudere mensen binnen komen lopen om hun rekening te raadplegen of in hun kluisje te kijken, niet op de hoogte van de nieuwe bewoner van het pand.

Als bonus werden we meegenomen naar het hoogste punt waar de daken overspannen waren door glazen panelen en een loopbrug was aangebracht. "Niet toegankelijk voor het publiek morgen", deelde de jongen trots mee. Daarna volgde de raadzaal met gigantische schouw en het voornamelijk groen geschilderde vakkenplafond. Zelfs de trappen waren het bewonderen waard.

Het was een feestje. Van ons krijgt hij een dikke zoen en tijdens de, ongetwijfeld nog vele, bezoeken aan Den Haag die ik in de toekomst zal afleggen, zal ik vanaf nu immer met een brede lach over de Kneuterdijk lopen.

Kasteel

In wind en regen kwam ik gisteren aan bij Kasteel Staverden. Gelukkig was een van de heren zo galant om mij met paraplu naar binnen te begeleiden. Anderen waren minder fortuinlijk en verschenen als een verzopen kat op het bordes.
Staverden behoort tot de gemeente Ermelo. Eigenlijk probeer ik altijd zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van alles dat op een "o" eindigt. Almelo, Hengelo, Dinxperlo. Ooit woonde ik er dicht in de nabijheid en dat is me slecht bekomen. Maar werk is werk en het moet gezegd, het landgoed was mooi onderhouden en het kasteel was zeker niet vervelend voor een hapje en een drankje.
Mijn goede voornemen nog even een paar mails te versturen werd snel in de kiem gesmoord. Zendmasten behoren in de regio blijkbaar niet tot het 'beschermd dorpsgezicht' en het bereik was dan ook nul. Al snel raakte de blackberry utgeput van het proberen en ging het beeld op zwart. Geen nood. Zowel het gezelschap als de catering waren van uitstekende kwaliteit en het bleef nog lang gezellig.

Nieuwe baan?