Gisterenavond op weg naar beneden vond ik hem. De lang verwachte envelop, eenzaam op de trap. Mijn adem stokte. Daar lag ie dan. Met trillende vingers beroer ik zachtjes het blauwe papier. Nimmer had ik durven denken dat deze dag nog zou komen. Argwanend open ik de flap aan de achterzijde. En terwijl het papier eenvoudig uit de envelop glijdt, begint mijn lip korte tijd te trillen. Vol ongeloof lees ik de tekst en cijfers die door de ambtenaar ongetwijfeld zonder enige compassie op het witte vel zijn gedrukt. Mijn ogen vullen zich met tranen en naarstig zoek ik naar iemand waar ik mijn gevoelens mee kan delen, maar het trappenhuis is leeg.Een parkeervergunning! Ik heb 'm! Het staat er echt. Weliswaar nog op het verkeerde kenteken maar dat is een detail. De betekenis van het document dringt in volle glorie tot mij door. Nooit meer met een verregend hoofd op kantoor. Geen rekening meer hoeven houden met wat ik aantrek die dag. Alle prachtige tassen kunnen de kast weer uit En het scheelt een fortuin aan parkeerkosten in de maand, ook niet onbelangrijk. Met vreugde zal ik het uiterlijk van de Audi vernaggelen door het potsierlijke plakaat achter het raam te plakken. Voortaan zal ik iedere ochtend met een air de deur uit lopen, en voor ik de auto instap nuffig om me heen kijken alsof ik de jaren ervoor niet anders gedaan heb, om vervolgens onverschrokken weg te rijden. Life is good.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten