
This morning
I woke up with this feeling
I didn't know how to deal with
And so I just decided to myself
I'd hide it to myself and never talk about it
And didn't I go and shout it
When you walked into my room.
"I think I love you!"
Ik weet het, veel erger kan het niet worden. Maar waarom hoor het nummer dan toch zo graag? Omdat het met muzieknummers hetzelfde is als met geuren. Op het moment dat je ze hoort of ruikt zijn ze in staat je in een enkele seconde mee te nemen naar lang geleden. Als ik David Cassidy zijn nummertje hoor kwelen, zit ik binnen no time in de huiskamer van de Acacialaan in Amstelveen. 's Avonds samen met mijn broers voor de televisie kijkend naar De Versierders en The Partridge Family. David Cassidy speelde Keith Partridge, de oudste uit het gezin en begenadigd componist van flutliedjes. Woest was ik als zijn etterige, roodharige broertje zijn muziek probeerde te stelen. Ik was amper oud genoeg om de ondertiteling te kunnen lezen, maar de kamer was gezellig en ik genoot van het moment. Toegegeven, ik was verliefd op Tony Curtis maar David Cassidy was een goede tweede. Kijk nog maar even goed naar de foto, dat is precies zoals ik me 'm herinner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten