Balansdag

De laatste dag van het jaar. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Engelsen, die vooruitblikken op het komende jaar, kijken wij Nederlanders terug op het afgelopen jaar. Op zich ben ik meer voorstander van het eerste. Al dat gemiep over gedane zaken, het komt mij tamelijk nutteloos over. 2006 was een bijzonder roerig maar matig jaar en ik kijk dan ook reikhalzend uit naar 2007.
Het ziet er rooskleurig uit. Er van uitgaande dat we alle drie goed gezond blijven, staan er diverse plannen op het programma. Zo lijkt het me een uitdaging om het bekende en warme nest van Oranje-Nassau na 10 jaar te verlaten en mijn talenten elders aan te wenden. Verder ga ik me voor een nieuw te bouwen koopwoning inschrijven, zijn er al 5 buitenlandreisjes gepland en hoop ik het italiaans beter onder de knie te krijgen. Films, voorstellingen, concerten, hoe meer hoe beter! Voor de broodnodige beweging komt er een groot hangslot op mijn fiets, zodat ik deze ook in Amsterdam kan parkeren en er zal weer fanatiek gestept gaan worden. Caroline wordt in februari 18 en kan zich op rijlessen gaan storten. Frank bereikt de tienerstatus in november en hobbelt lekker door op school, voetballen en golf. GVB-tje halen misschien? Ambities genoeg in elk geval.
Na dit serieuze relaas rest mij alle geliefden, vrienden en kennissen het allerbeste toe te wensen voor het verse jaar en hoop ik jullie weer veel te zien. Natuurlijk voor 'worse' maar liever voor 'better'. Eet niet teveel oliebollen maar laat ze wel zwemmen in grote hoeveelheden drank. Dikke zoen!

Blauwe mannen

Hij is echt ter ziele, mijn harde schijf. Weg mooie foto's, iTunesbibliotheek etc. Na diverse reanimatiepogingen van Marc, moest hij uiteindelijk toegeven dat het hopeloos was. Typisch gevalletje van even slikken en weer doorgaan. Vol goede moed samen naar de Mediamarkt alwaar ik, op aanraden van Marc, mezelf en de kinderen voor de luttele somma van 160 euro's een fonkelnieuwe 400 Gb van Samsung cadeau heb gedaan. Hij wordt vanmiddag geïnstalleerd en morgen hoef ik 'm dan alleen nog maar op te halen en weer aan te sluiten. Even kijken of de iPod ook andersom synchroniseerd en dan praten we nergens meer over.
Vrolijker was de Blue Man Group gisteravond in de theaterfabriek. Een mix van muziek, slagwerk met vooral veel lichteffecten en leuke grappen. Alleen ging af en toe de vaart eruit wat de show niet ten goed kwam en dan wel weer jammer was. Al met al zeker de moeite waard om naar toe gaan. Vooraf lekker gegeten bij het Thais eetcafé en na de show een afzakkertje gehaald bij Panama, waar de sfeer altijd prima is en leuk publiek komt.

Crash!

Persoonlijk vind ik de auto de meest geweldige uitvinding. Doorgaans is het heerlijk over de snelwegen te jakkeren (bij voorkeur in het buitenland) of zelfs in de file te staan en je sociale contacten te onderhouden onder het genot van je eigen muziek. Mijn agenda wordt voornamelijk in de auto gepland, want dan heb ik eindelijk de tijd om kapper en tandarts te bellen.
Er zijn natuurlijk meer mooie uitvindingen. Film, telefoon, wasmachine, pc, penicilline en ga zo maar door. Probleem met alle mechanica is dat het stuk kan. In dat geval verandert zelfs de mooiste Jaguar in een onding. Een auto die niet rijdt, is als een zeilboot op het droge. Het barrel van de buurman lijkt ineens zo gek nog niet en het dienstrooster van NS en de Zuidtangent dreigt serieus leesvoer te worden. Met een pathetische blik op het stuk staal voor de deur pieker je je suf hoe je nou in hemelsnaam van A naar B gaat komen en wat de reparatie wel niet gaat kosten. Nu ben ik gelukkig van deze ellende gevrijwaard met mijn leaseGolf voor de deur. Bij een bezoek aan vriendin in Nijkerk laatst, kreeg ik een lekke band. Omdat Volkswagen geen reservebanden meer meelevert tegen diefstal, werd ik tot hilariteit van Frank weggesleept en kwam er vervangend vervoer. Gemak dient de mens. Nee, die auto doet het prima.
Mijn pathetische blikken richten zich nu op mijn Dellpc. Hij wil niet meer. En wat erger is; al mijn muziek en foto's staan erop en nog veel meer. Lief toespreken helpt niet, het beeld blijft onverbiddelijk op zwart. Ik zal mijn smeekbedes voor Marc op kantoor moeten aanwenden en hopen dat hij de schade weet te beperken. Wordt vervolgd....

Florida

Vorig jaar op 22 december vlogen we naar Florida voor een mooie reis langs Pompano Beach, de attractieparken in Orlando, een paar dagen op het strand van Naples en de Everglades in, om weer te eindigen in Miami. Het viel toen al niet mee om het land in te komen, en na vele dappere pogingen van Frank om vooral niet in slaap te vallen in de rij bij de douane, ging ie na autohuur uiteindelijk toch ten onder. Omdat Kerst en Oud & Nieuw gevierd moesten worden, had ik Caroline opgedragen een mooie jurk mee te nemen. Je weet maar nooit, voor aan het kerstdiner bijvoorbeeld. Silly me!
Op 24 december arriveerde we bij Disneyland. Dit was een uitermate gelukkige keuze omdat het een van de laatste dagen was dat het park tot 11 uur 's avonds open was en het nog enigszins rustig was omdat de rest van de bevolking waarschijnlijk al met kalkoen aan het vechten was in de keuken. Na een wonderschone "electric light parade" lagen we pas om middernacht lokale tijd in bed. Kapot. De volgende dag echter stond Epcot op het programma. Na onze korte nacht stapte we vol goede moed de auto weer in om, naar mijn mening, naar een van de leukste parken te rijden. Rond een uur of 7 waren we wederom gebroken en was het tijd voor ons kerstdiner. Daar stonden we dan; plastic dienbladen met plastic eten erop. Na 3 rondes lopen konden we eindelijk een tafeltje bemachtigen. Naast ons zat een meer dan verveelde afro-amerikaanse familie waarvan vader met z'n hoofd op tafel lag te slapen, 2 broers idem dito en moeders zat een boekje te lezen. Aan de andere kant van onze tafel zat een gezin met 2 kleine histerisch krijsende en oververmoeide kinderen. Na al dit treurigs aanschouwd te hebben zei Caroline ijzig: "Ik ben toch heel blij dat ik mijn mooie jurk heb meegenomen voor het kerstdiner." Als we er nu nog aan denken, schieten we weer in de lach.

Thank you for smoking

Dinsdagnacht om 3.15 uur ging mijn telefoon. Het was Caroline. Of ik haar en nog 2 vriendinnen op wilde pikken van het Leidseplein. De jongens van het CIOS gaven een groot feest in de Lange Leidsedwarsstraat en ja, een dergelijk potentieel kun je begrijpelijkerwijs niet aan je neus voorbij laten gaan. De rit was dus vooraf gefiatteerd en om half 4 had ik drie wit weggetrokken, naar rook stinkende meiden in de auto, waarvan er twee de volgende dag weer om 7 uur op moesten. Toen ik 's ochtends mijn hoofd om de hoek stak, werd me al snel duidelijk dat het een onbegonnen zaak was om ze wakker te maken; vooral niet aan beginnen!
Zelf was ik overdag ook niet helemaal helder en wat is er dan lekkerder dan 's avonds in een riante bioscoopstoel te zakken. Eric was ook wel te porren voor de film "Thank you for smoking". Het verhaal over een lobbyist in de tabaksindustrie. De casting van de hoofdpersoon was briljant vond ik. Innemend maar gewetenloos weet hij een kankerpatiënt te veranderen in dader i.p.v. slachtoffer. Samen met de lobbyisten voor de wapen- en drankindustrie dineert hij iedere week in hetzelfde restaurant. In dit onderonsje nemen de MOD (Merchants of Death) de lopende zaken en obstakels door, ieder trots op het hoge aantal doden waar ze verantwoordelijk voor zijn. Een bijzonder vermakelijke film met een uitstekende cast over hoe je wat krom is recht kunt praten.

Kerstdiner

Vanavond wordt het jaarlijks kerstdiner bij Frank op school gehouden. Maandagochtend ben ik, in de vrieskou, braaf meegefietst naar school om me op te geven iets lekkers hiervoor te maken. In hanepoten kalkt Frank pannenkoeken op het papier in de klas. Ik heb er geen zin in, maar het is een van de weinige dingen waarvan ik vind dat ik ze moet doen op school.
Omdat mijn oude borden bedolven liggen onder het oud papier in de kast, serveer ik noodgedwongen op Wedgewood. Als we de klas binnen komen word ik iedere jaar weer getroffen door het prachtige tafereel. Kinderen zien er beeldschoon uit, de klas is sfeervol en super versierd en het eten overtreft alle verwachtingen. Zelfingenomen constateer ik dat mijn pannenkoeken er bijzonder fraai uitzien. Als je iets doet, moet je het tenslotte goed doen, al is het pannenkoeken bakken. Maar ook alle andere gerechten mogen er wezen. Er is voor ieder wat wils. Met liefde en aandacht zijn de tafels gedekt en de kinderen ingedeeld. Frank zit als Don Corleone aan het hoofd, met lichtblauw overhemd en gel in z'n haar.
Als ik afscheid neem en naar de auto loop kijk ik nog een keer de school in. Door een falend gemeentebeleid zitten er wel 10 klassen in noodlokalen, waar de luchtbehandeling veel te wensen over laat en de juffen 's middags met hoofdpijn naar huis toe gaan. Maar als ik alle lichtjes zie, kan ik toch weinig plekken bedenken waar er meer rijkdom is dan hier.

Dieptepunt

Gisteren was het laat op kantoor. De accountants renden om half zeven nog in de rondte en vroegen zoals gewoonlijk erg veel aandacht. Ook in de energiegang waren diverse mensen nog druk aan het werk. Marieke hoorde ik verzuchten dat ze toch wel erg aan een drankje toe was. Tien minuten later stonden er 3 glazen rode wijn op haar bureau en was Jaap ook aangeschoven. Maar ojee, wat was dat nou? Uit de naastgelegen kamer klonk niet alleen de stem van René maar ook die van Dirk-Jan, ons opper-, opperhoofd. Wat nu? De aanblik van 3 zuipende, luidpratende personeelsleden, daar gaat 'El Commandante' niet blij van worden.
Snel, slap van de lach, de glazen in een la gefrommeld, wat bijgaande foto opleverde. De fles achter de prullebak geparkeerd en nu maar net doen alsof er niets aan de hand is. Een nieuw dieptepunt in onze hang naar alcohol. Na 5 minuten was het gevaar geweken en kon er dan eindelijk gedronken worden. René maakte het feest compleet door een prachtige Margaux boven tafel te toveren. En toen die op was, nog een. Twee directieleden, het blijft een kostbaar bezit. Let ook op het labeltje met OPBERGEN in de la.

Napels

Al tijden wil ik graag naar Napels. Toen ik een jaar of 14 was ben ik met een vriendin en familie een maand lang van Antibes naar Athene gevaren. Deze tocht zal ik mijn leven niet meer vergeten. Op een zeiljacht van maar liefst 18 meter met schipper en kokkin aan boord, heb ik destijds de mooiste baaien gezien, met dolfijnen en zeeschilpadden gezwommen, gesurfd, geskied en ongegeneerd met de vele italiaanse jongens geflirt onder toeziend oog van de oplettende ouders van mijn vriendin. Het was een onvergetelijke reis. Corsica, Portofino, Capri en nog veel meer, ik heb het allemaal gezien. Ook Napels en Pompeï waren onderdeel van de tocht, maar echt veel herinner ik me er niet meer van. Na een week of 3 heb je zo veel gezien en indrukken opgedaan dat het begint te duizelen. Nu na 28 jaar ga ik terug. Kijken of het net zo mooi is als in mijn herinnering. Aan het appartement kan het niet liggen. Gesitueerd in een oud klooster in het centrum is het naar mijn mening het mooiste dat we konden boeken. Nog een maandje wachten en dan gaan we los op mooie restaurants, prachtige uitzichten, kunst en cultuur. Persoonlijk verheug ik me erg op de lange, mooie winkelstraat die achter onze accommodatie loopt en waar ik zeker enkele aankopen zal doen.
Nu schijnt Napels na Palermo ook de maffiastad bij uitstek te zijn, dus de leuke achterafbuurtjes slaan we maar even over en de Cartier laten we ook thuis. Casa del Monaco, here we come!

Effi

Zo'n blog bijhouden valt nog lang niet mee. Aan ideeën ontbreekt het niet maar destemeer aan de tijd op het moment. Dit zijn de dagen van feestjes, borrels en etentjes. Nu horen jullie mij niet klagen en als je het een beetje weet te doseren is er niets aan de hand. Toch heb ik gisteravond per ongeluk weer ergens het licht uitgedaan. Aanleiding was het afscheid van Effi. Zij was een jaar of 8 geleden het vriendinnetje van Babeth, de dochter van Nico. Bij een van de vele bezoeken aan het ONG-appartement in Knokke kwam Ef ook mee. Dat klikte prima. Effi is slim, ondernemend en vrolijk. Toen ongeveer 1,5 jaar later ONG desperate op zoek was naar leuke studentes voor achter de receptie, was voor mij de link snel gelegd. Het zou een prima oplossing zijn voor enkele maanden, en Ef kon lekker studeren in dienst van het uitzendbureau.
Eenmaal aan het werk switchte ze van studie, kreeg verkering, verkaste van de receptie naar het directiesecretariaat en weer terug, kreeg een ingrijpende kaakoperatie met bijbehorende beugel, ging van de receptie naar het Energiesecretariaat en daarvandaan weer naar de directie. Was in tranen omdat de universiteit haar niet op tijd af wilde laten studeren en nam naast haar stageplaats in het AMC weer vrolijk plaats achter de receptie. De beugel verdween en Ef kocht samen met Guido een huis in Utrecht. En weet je wat nu zo leuk is? We hebben het allemaal mee mogen maken. Gisteravond na 6,5 jaar (!) heeft ze eindelijk afscheid genomen. Dit was zo uitzonderlijk dat zelfs de manager van het uitzendbureau op de borrel kwam.
Na het eten bleven we als laatste over. Nadat ik haar zo lang geleden binnengehaald had, zou ik haar ook weer als laatste uitgeleide doen. Dag lieve Effi, het ga je goed!

Boom

In de tijd dat ik bij Bache Halsey Stuart Shields Incorporated werkte, was kerst prima. Zoals de naam van dit bedrijf al doet vermoeden was het Amerikaans en dus verstoken van 2de Paas- en Kerstdag. Dat was prettig, want dan kon je tenminste gewoon doorwerken en je vrije tijd besteden wanneer je het echt nodig had. Een kerstboom deed ik al helemaal niet aan. Ik was nooit thuis en als zovelen blij als de gebeurtenis weer voorbij was.
Hoe anders is dit alles nu. Na de geboorte van Caroline begonnen met een klein boompje van nog geen meter hoog. Voorzichtig met wat lichtjes en ballen aangekleed, voelde ik me na alle boomloze jaren een hele piet. Het glitterde en gaf licht. Alle jaren daarna mocht Caroline iets nieuws voor de boom uitzoeken, met de achterliggende gedachte dat ie dan lekker vol zou komen te hangen. Vele jaren werd er uiterst zorgvuldig afgewogen wat er aangeschaft ging worden. De bekende paddestoel, een beertje, nieuwe ballen, engeltjes en ga zo maar door. De boom is echter nooit vol gekomen. Hij is wel gegroeid, zo'n 2 meter bijna! Ballen zijn gesneuveld, de verlichting is vervangen maar de paddestoel leeft nog steeds. Voorheen op een verhoging gezet, staat ie nu op de grond. Door zijn omvang moet er nogal voorzichtig door de kamer gemanoevreerd worden, en de stoel naar achteren schuiven om aan tafel te gaan zitten is geen reeële optie meer. Het kan ons niets schelen, wij vinden 'm prachtig.

Rapport

Om 19.30 hebben we een gesprekje op school over Frank z'n rapport. Ouderavond heet dat in ouderwetse termen. Na bestudering van alle "g"tjes (goed) en "rv"tjes (ruim voldoende) vorige week bleek dat er weinig te vrezen valt bij juffen Astrid en Joke vanavond. Beide deeltijdjuffen zijn leuk; streng maar rechtvaardig, zoals het hoort.
Vorig jaar echter werden we halverwege het jaar ontboden. Er was geen rapport in zicht dus bereidden we ons voor op onheilstijding. Met knikkende knieën namen we in de schoolbanken plaats en al snel kwam het hoge woord eruit. Frank was een lekker joch maar had weinig compassie met zijn medeklasgenoten en iedereen die niet snel genoeg was, of bijv. afwijkende eetgewoontes had, werd ongezouten de waarheid gezegd. De juf verwoorde het als volgt: 'Frank is in staat iedereen die 'm niet aanstaat in een korte zin in tranen te krijgen. De mindere goden in de klas lopen met een grote boog om hem heen.' Ik kreeg het warm en het schaamrood steeg me naar de kaken. Ik herkende feilloos mijn eigen ongeduld en vermogen om iemand binnen 1 seconde finaal de grond in te boren. Inderdaad ja, tot tranen toe. Nico keek me veelbetekenend aan en ik zag een glimlach om zijn mond. Ik heb de juf verzekerd dat het mijn geërfde valse genen waren die hem tot dit wangedrag hadden gedreven en beterschap beloofd. Dit jaar verloopt tot nu toe vlekkeloos. Laten we hopen dat het zo blijft.

Happy Feet

Na een zware werkdag gisteren (bezoek Arnhem en uitgebreide lunch met 2 flessen Pouilly-Fumé, gniffel...) stond de kerstboom voor de deur toen ik thuis kwam. Onderweg had ik aan Dick gevraagd of hij er eentje voor me wilde regelen en thuis laten bezorgen. Geweldig, precies de juiste grootte en niet te breed van onderen. De klus van het optuigen, die ik eigenlijk voor zaterdag gepland had, moest onder druk van de kinderen meteen. Enfin, dan maar met teveel drank op aan de slag. Verbazingwekkend hoe snel dat gaat als je niet helemaal bij je positieve bent. De lampjes deden het in een keer en eer ik er erg in had, stond ie. Mezelf verheugend op een rustige avond, herinnerde Caroline mij er fijntjes aan dat ik beloofd had naar de bioscoop te gaan op vrijdagavond. Pffff, ook dat nog.
Oké, niet zeuren, verstand op nul en blik op oneindig. Alledrie wilden we graag naar Happy Feet, alhoewel de kritiek van mijn favoriete filmcriticus Vincent de Klerk niet echt heel jottum was. Voordeel is dat ie op het Imaxscherm in Pathé Arena draait.
Het verhaal is inderdaad een beetje dun, maar de muziek en vaart in de film maken een hoop goed. De animaties worden keer op keer beter en het viel mij op dat je ieder fijn pinguindonsje kunt onderscheiden. Met name de, met spaans accent sprekende, Adeliepinguins waren erg komisch. En tot opluchting van Caroline loopt ie goed af.

Gastvrij

Soms bevind je je op plekken, waarvan je denkt; hoe ben ik hier ooit terecht gekomen? Ik heb dat vrij regelmatig en vandaag was weer zo'n dag. Niet heel schokkend, kwam ik samen met Els onderweg naar Arnhem in Driebergen-Rijsenburg. Ja, inderdaad, bekend van de KLPD. Daar afgesproken met de heren om koffie te drinken en de gelederen te sluiten. Om 9.30 aangekomen leek Het Wapen van Rijsenburg niet alleen gesloten, maar was het ook. Dan maar een stukje verderop gezocht naar een warme kop koffie. Nu moet je hier niet al te hard rijden anders ben je de gemeentegrens van dit gat namelijk alweer gepasseerd. In het "centrum" vonden we De Reiziger. Klinkt als gastvrij en vroeg open en inderdaad was de deur van het slot. Binnen stond een oudere heer te stofzuigen en 2 jongere te praten bij de bar. Met onze allerliefste blik onze missie uitgelegd en gevraagd of we een kopje koffie konden nuttigen, natuurlijk verstopt achter de pilaar zodat de rest van het dorp niet door zou hebben dat ze al een beetje open waren. Als Amsterdammer denk je toch dat dit niet al te veel problemen zal opleveren, maar daar hoef je in Driebergen-Rijsenburg niet mee aan komen. Het was nee en bleef nee. Nu laat ik me niet zo snel afschepen en na enig aandringen begon de oude man te lachen en zei dat er verderop in de straat een viswinkel zat waar ze heerlijke kopjes Senseo verkochten. Een van de andere mannen bleek zijn zoon te zijn en tevens eigenaar van de viswinkel. Zo kwam het dat we om 9.35 in de plaatselijke viswinkel aan de koffie zaten. De verwarming werd voor ons opgestookt en we werden vriendelijk toegelachen. Aardige gasten daar in Driebergen.

Puur natuur

Afgelopen vrijdag zat er ineens een klein rood plekje op mijn rechterooglid. Zaterdag was het kleine rode plekje een groter rood plekje en zondag een nog groter. Maandag begon linkerooglid ook en zag ik er uit alsof ik de hele nacht huilend had doorgebracht. En o ja, het jeukt! Na behandeling met bijzonder onschuldig Nivea oogcrèmepje, was ik dinsdag weer toonbaar en dacht het euvel verholpen te hebben. Niet dus. Woensdag na het douchen was ik in staat eigenhandig mijn ogen uit het hoofd te krabben en vastbesloten de volgende dag mijn moppie van een huisarts met een bezoek te vereren. Aldus geschiedde en nu zit ik opgescheept met een doodeng hormoonzalfje, waarvan ik de dop niet eens durf af te schroeven. Het ligt dus nog onaangeroerd thuis op tafel.
Nu ben ik wat make-up betreft heel saai. Ik gebruik al honderd jaar dezelfde mascara en eyeliner en echt veel anders op mijn gezicht smeren doe ik niet. Als ik niet hoef te werken, smeer ik vaak helemaal niet. Leuke kerels kom je toch nooit tegen onder het boodschappen doen en in de uiterst zeldzame gevallen dat dit wel zo is, doen ze het er maar mee. Ik ben momenteel dus puur natuur en dat bevalt prima. Het slechte nieuws is dat vanochtend iemand opperde dat het wel eens aan mijn kappersbezoek kon liggen van vorige week. En inderdaad zijn de problemen nadien gekomen. Nu baren 3 ongeverfde haren mij niet echt veel zorgen, maar daar zal het in de toekomst wel niet bij blijven. Het beeld van oud, grijs en gerimpeld besje dringt zich nu in rap tempo aan me op. Iets minder puur natuur mag ook wel. Help!

Pakjesavond II

Na mijn tirade van gisteren vind ik dat ik toch nog enige uitleg verschuldigd ben.
Zelf had ik namelijk op jonge leeftijd het genoegen van mijn broers te vernemen dat onze goede Sint niet bestond en ik ook nergens bang voor hoefde te zijn. Met deze wetenschap voelde ik mij oppermachtig ten opzichte van klasgenootjes, die duffe liedjes zongen 's avonds en maar niet leken te begrijpen dat die knol nooit zijn evenwicht zou kunnen bewaren op geglazuurde dakpannen. Sukkels!
Caroline en Frank is dit alles dan ook bespaard gebleven. Bij het allereerste besef meteen de kop ingedrukt. Geen enkel probleem, totdat pakjesavond weer voorbij was en ik steevast door de juf op school apart genomen werd. Met een minderwaardige blik in de ogen werd me te verstaan gegeven dat de afwezigheid van de Sint bij ons thuis "not done" was. Pedagogisch onverantwoord en och, och, och, die arme kinderen van mij toch, iedereen een cadeautje behalve zij. Als ik naar ze kijk krijg ik niet echt het idee dat ze minderbedeeld zijn. Zij verheugen zich op de Kerstman, die alleen maar lief, leuk en gezellig is, en waar je zonder dreiging van lijfstraffen en ander onheil gewoon lekker ongecompliceerd cadeautjes uit mag pakken.

Pakjesavond I

Mensen die mij iets beter kennen, weten het. Ik heb een hardgrondige hekel aan Sinterklaas. Menig kroost raakt oververmoeid van het slechte slapen, piekerend over cadeautjes en hun misdragingen van het afgelopen jaar. De stuipen op het lijf gejaagd door de dreiging van de zak van Sinterklaas of als de dood voor de roe van Zwarte Piet of Zwarte Piet himself. Welke randdebiel is ooit op het onzalige idee gekomen van een heerlijk avondje. En dan nog maar niet te spreken over de onthulling van het grote geheim rond je achtste jaar, waarbij je je door je bloedeigen vader en moeder, maar ook de rest van de familie jarenlang in de maling genomen voelt, je jezelf afvraagt waar ze nog meer over gelogen hebben, en of ze ooit nog wel te vertrouwen zijn. En dan ook nog de gore moed hebben het een "kinderfeest" te noemen.
Steevast hoor ik volwassenen klagen over de tijdsdruk, hoge kosten, het freubelen van surprises vergezelt van vaak tenenkrommend slechte gedichten. Waarbij aangemerkt moet worden dat datzelfde gedicht ook nog menigmaal door de ontvanger van het cadeau verkracht wordt omdat hij of zij het talent mist het met de juiste intonatie voor te dragen.
Maar trek je vooral niets van mijn gemopper aan. Ik wens iedereen weer veel plezier met fout getrokken lootjes, boterletters, ellenlange onleesbare gedichten etc.

Gewoon doorgaan

Precies een week geleden publiceerde ik mijn eerste stukje hier op dit blog. Aangestoken door Nico en Kristien, die ruim een jaar geleden moedig hun zekere en luxe bestaan in Nederland opgaven om een knus hotelletje in de bergen van Sollèr op Mallorca te beginnen. Zij vertrouwden hun vaak hilarische momenten in verbouwing en zoektocht in den vreemde aan het internet toe. Maar ook door Sjors, die met zijn nieuwe liefde op de mooiste plaatsen in de wereld komt en dus altijd iets leuks te vertellen heeft. En natuurlijk Peter, oud collega en groot muziekliefhebber. Allen hebben een blog die de moeite waard is om gelezen te worden.
Ik schrijf dus ook gewoon maar door. Aan inspiratie geen gebrek. Er duizelen nog zoveel ideeën door mijn hoofd dat ik bang ben dat ik jullie tot in lengte van dagen zal blijven bestoken met stukjes. Misschien lukt het niet helemaal iedere dag, maar wel met regelmaat. Ik vind het oprecht leuk. In plaats van op de bank bij de psychiater te gaan liggen, stort ik gewoon al mijn (on)genoegens en trivialiteiten bij jullie uit. Hierbij mijn welgemeende excuses aan iedereen die het niks vindt. Bis morgen!

Ajax

In de Arena vandaag Ajax - Willem II. Na de teleurstellende wedstrijd tegen Twente is Frank met geen mogelijkheid meer naar het stadion te krijgen. Ondanks onze prachtige plaatsen, dicht op het veld en de gezelligheid van alle bekenden er omheen, zie ik aan z'n gezicht dat ie zich wil behoeden voor de zoveelste nederlaag. Hoe ik ook op 'm inpraat, hij wijkt niet. Buiten regent het pijpestelen dus echt veel anders is er niet voor 'm te doen, maar niets kan 'm ertoe bewegen naar een ondergaand Ajax te gaan kijken. We gaan dus niet. Dan komt om 15.00 het bericht dat Ajax met 3-0 voorstaat. Even zie ik een glimp van spijt in zijn ogen, waarna hij z'n schouders ophaalt en weer verder speelt.
6-0 wordt het uiteindelijk en toegeven zal ie 't niet, maar ik krijg het idee dat ie niet kan wachten tot volgende week zondag; Ajax - AZ. Tsja, en hoe dat weer af zal gaan lopen....

Memories

Vandaag eindelijk een hele lading cd's opgehaald bij Marcel en Annemarie om deze aan mijn iTunes verzameling toe te voegen. Sinds al mijn eigen cd's gestolen zijn, ben ik na een uitvoerig rouwproces inmiddels weer redelijk op weg. De oogst van vandaag bestaat o.a. uit Sting, George Michael, Pink Floyd, Eurythmics, lounchemuziek en nog veel meer. Maar met muziek is het heel raar. Wat je vroeger prachtig vond, vind je nu soms een stuk minder. Daar zijn talloze voorbeelden van te noemen zoals Dreadlock holiday van 10CC of Weekend van Earth & Fire. Brrrr.... Niet van nummer 1 af te slaan destijds. Onbenullige melodietjes met dito teksten. Toch is het zo dat ik een heleboel van die nummers nog graag mag horen. Een van mijn all time favorites is "I think I love you" van David Cassidy. De tekst is van een drakerigheid van heb ik jou daar. Om jullie geheugen nog maar even op te frissen, het gaat ongeveer zo:

This morning
I woke up with this feeling
I didn't know how to deal with
And so I just decided to myself
I'd hide it to myself and never talk about it
And didn't I go and shout it
When you walked into my room.
"I think I love you!"

Ik weet het, veel erger kan het niet worden. Maar waarom hoor het nummer dan toch zo graag? Omdat het met muzieknummers hetzelfde is als met geuren. Op het moment dat je ze hoort of ruikt zijn ze in staat je in een enkele seconde mee te nemen naar lang geleden. Als ik David Cassidy zijn nummertje hoor kwelen, zit ik binnen no time in de huiskamer van de Acacialaan in Amstelveen. 's Avonds samen met mijn broers voor de televisie kijkend naar De Versierders en The Partridge Family. David Cassidy speelde Keith Partridge, de oudste uit het gezin en begenadigd componist van flutliedjes. Woest was ik als zijn etterige, roodharige broertje zijn muziek probeerde te stelen. Ik was amper oud genoeg om de ondertiteling te kunnen lezen, maar de kamer was gezellig en ik genoot van het moment. Toegegeven, ik was verliefd op Tony Curtis maar David Cassidy was een goede tweede. Kijk nog maar even goed naar de foto, dat is precies zoals ik me 'm herinner.

Proost!

Al jaren ijver ik voor een drankenkast binnen het bedrijf. Niet omdat mijn handen gaan trillen om 4 uur
's middags, maar gewoon omdat het leuk is zo af en toe een drankje te drinken na kantoortijd met een paar collega's. Spontaan zonder reden of omdat er iets te vieren valt. Het hoeft ook niet meteen wodka jus d'orange te zijn (liever wel natuurlijk), maar van een aardig wijntje zou ik al heel vrolijk worden. Tot dusver hebben mijn smeekbedes en schriftelijke verzoeken in drievoud geen enkele uitwerking gehad totdat..... Marieke bij ons kwam werken. Heerlijk zo'n frisse wind door ons oerdegelijk bedrijf. Voor Marieke, voorheen werkzaam bij Boer & Croon en gewend aan een zekere regelmaat van leuke borrels, feesten en losbandige collega's, was het even wennen bij Oranje-Nassau. Vol vuur en enthousiasme vertelt ze over alle leuke voorvallen bij haar voormalig werkgever. Het B&C-woord valt zo vaak dat sommige medewerkers er soms wel eens moe van worden, maar in mijn beleving is het enkel bedoeld om de boel hier een beetje op te schudden en een soepeler drankenbeleid op gang te brengen, iets wat van harte toegejuigd zou moet worden. En.... het heeft effect. Naast de georganiseerde vastgoedborrels, hebben we sinds Marieke's aanstelling al zeker 4 keer een spontane borrel gehouden en zijn er in diverse secretaressekasten wijnflessen te vinden. De gezelschappen zijn wisselend van samenstelling maar bevatten altijd een harde kern. De sfeer is goed, niemand klaagt over het ontbreken van echte wijnglazen en toastjes worden net zo makkelijk met als zonder toebehoren gegeten. Marieke, ik hoop dat je nog heel lang bij ons blijft!