"Kun je niet poepen kind?"

Met veel plezier kom ik er de laatste tijd achter dat alle bloed, zweet en tranen van de afgelopen jaren wel degelijk hun vruchten hebben afgeworpen. Het plannen van afspraken met mensen van enige importantie gaat verdacht eenvoudig, daar waar ik op meer tegenstand had gerekend. Ik weet dat er door iedereen hard gewerkt moet worden, zeker in december, en dat een kop koffie met mij drinken daardoor niet op het prioriteitenlijstje staat. Desondanks zwaaien deuren open die voor veel anderen met geen smeerolie in beweging zijn te krijgen, waarmee het vertrouwen groeit dat er een of meerdere mooie opdrachten uit voort zullen vloeien in 2013 en dat geeft een goed gevoel.
Caroline doet het uitstekend op de opleiding en heeft het naar d'r zin in Amsterdam. Frank lijkt na lange tijd te berusten in zijn amsterdamse status en kreeg opvallend positieve kritieken gisteren op de ouderavond. Een noemenswaardige meevaller.
Wat meer kan een mens wensen? Er liggen leuke dingen in het verschiet en met Oud en Nieuw binnen handbereik vind ik het een uitgelezen moment om dit blog tot een einde te brengen. Er zijn nog voldoende zaken onbesproken gebleven en dus zal ik het toetsenbord zeker weer oppakken, maar ik ga eerst eens op mijn gemak bedenken wanneer en in welke vorm dat dan moet zijn.
Rest mij niets anders dan iedereen te bedanken voor de interesse, het intensief meeleven en de commentaren, al dan niet op het blog. We komen elkaar vast weer ergens tegen, hopelijk niet enkel digitaal maar bij voorkeur in levende lijve.
Speciale dank aan de bedenkers van de serie Loenatik, Karen van Holst Pellekaan en Martin van Waardenberg, die ons zo ontzettend veel plezier hebben bezorgd met de afleveringen en gevleugelde uitspraken zoals gereflecteerd in de titel van dit stukje. Uitspraken die Caroline, Frank en ik nog bijna wekelijks gebruiken, veelal onbegrepen door onwetende toeschouwers.
Het is mooi geweest.

Licht

Het is eindelijk zover. De meest besproken plankjes aller tijden verlichten de keuken. Gegeven dat ze ongezien op maat zijn gemaakt vreesde ik het ergste maar dat viel alles mee. Ze zijn mooi. En niet alleen de keuken is naar wens verlicht. Boven de eetkamertafel prijkt de Heracleumlamp van Moooi. Ik staar liefdevol naar de drieënzestig ledblaadjes waar ik zo'n lange tijd omheen heb lopen dralen alvorens ze aan te schaffen.
Deze zomer kreeg ik op een warme zomeravond een uitnodiging van de buurvrouw op de begane grond om een wijntje in de tuin te komen drinken. Ik voelde me zwaar vereerd. In de anderhalf jaar dat ik hier nu woon heb ik er nog nimmer een bezoeker naar binnen zien gaan, laat staan in de tuin zien zitten. Voorzichtig uitgedrukt is de dame in kwestie erg op zichzelf. Eenmaal binnen kreeg ik een rondleiding, al werd de master bedroom om een duistere reden uitgesloten van de toer. Naar haar eigen zeggen was de badkamer het pièce de résistance. Hij was zeker groot en mooi maar haalde het niet bij het glasmozaïek en de italiaanse wastafel twee etages hoger. Dat gold ook voor de rest van het huis. Er viel weinig af te dingen op de afwerking en dus kuierde ik instemmend achter haar aan.
Echter, toen we niet veel later gezellig wijnslurperd op de loungebanken van de late zomerwarmte genoten, en ik op de achtergevel van 222 II keek, stelde ik in stilte tevreden vast dat er in werkelijkheid maar een echt pièce de résistance bestaat.

Onderzoek

Bij heel wat onderzoeken weet je van te voren al wat de uitkomst zal zijn.
Zoals bijvoorbeeld:
'Intensief gebruik hoge hakken leidt tot rugproblemen.'
'Mensen voelen zich meer aangetrokken tot mensen die lekker ruiken.'
'In zomermaanden wintersport minder populair.'
'Kwaliteit seks verbetert naarmate men beter uitgerust is'.
Als dan vele euro's verder inderdaad het verwachte resultaat gepubliceerd wordt denk ik altijd: duhh, met een beetje logica kom je tot exact hetzelfde antwoord in een fractie van de tijd. Alsof je kapot moe nog eens de sterren van de hemel vrijt.
Maar er is een onderzoek waar ik wel nieuwsgierig naar ben. Mijn goede ideeën en oplossingen voor problemen ontstaan namelijk bijna altijd onder de douche. En ik heb zomaar het idee dat water een inspiratiebron is voor veel meer mensen. Misschien ook vandaar dat we zo'n vindingrijk en ondernemend volkje zijn. Kan iemand dat even checken?

Alles is familie

Een hele leuke film. Niets meer en niets minder. Zelfs Carice was te pruimen.

Groen

Voordat ik roemloos ten onder ging in het bedrijf, heb ik nog een alleraardigst stukje geschreven (al zeg ik het zelf) voor de externe nieuwsbrief in het kader van duurzaamheid met als kapstok het nummer van Kermit - It's not easy being green.
Tot mijn ontsteltenis zag ik vandaag de publicatie voorzien van een naam en foto die niets met mij te maken hadden. Verontwaardigd las ik de tekst: Geschreven door.....
Ja, ammehoela. Hoe zat dat ook al weer met intellectueel eigendom en zo. Enfin, het is de tijd van makkers staakt uw wild geraas, dus zal ik jullie niet langer vervelen met mijn inmiddels groen aangelopen hoofd en bijbehorend gevloek. In plaats daarvan geef ik graag nog even het woord aan Kermit.

Italy: Love it or leave it

Nee dan "Italy: Love it or leave it. Dit keer geen italiaanse folklore of een exhibitie van Prada en Gucci maar een documentaire over de mindere kanten van het land. De armoede, ongeschoolden, vervuiling, sluiting van fabrieken en fanatici die Berlusconi aanhangen. Allen komen ze aan bod met de vraag of jongeren het land niet zouden moeten ontvluchten om elders een beter heenkomen te vinden. Gefilmd door twee italiaanse jongens die samen in zes maanden tijd in een Cinquecento kriskras door Italië reizen. De een is voor blijven en de ander van mening dat ze weg moeten.
Wat het uiteindelijk wordt is voor de kijker. Voor de fervente Italië-aanhanger is het even slikken maar daarom niet minder boeiend.
Noemenswaardig daarnaast is het balkon(netje) van theater De Uitkijk op de Prinsengracht waar de film draait. Door de sfeer en tafeltjes waan je je een beetje in een van de kleine theaters in New York. Een aanrader.

Amour

Het komt weinig voor maar een enkele keer overweeg je uit een film weg te lopen. En achteraf gezien hadden we dat ook moeten doen. Bij 'Amour' was het weer eens zover. Echt, ik hou van langzame films maar dit sloeg helemaal nergens meer op. De mensen in de zaal waren na afloop zo stil dat we bang waren zich letterlijk doodverveeld te hebben.
Wat ons betreft mag het Nederlands Instituut voor de Classificatie van Audiovisuele Media hier een aparte categorie voor aanmaken van 60 jaar en ouder. Zit je onder deze leeftijdsgrens?
NIET DOEN!!!!

Veiling

Voor menigeen wellicht de normaalste zaak van de wereld, maar wij vonden het enorm spannend om op de veiling van gisterenavond de eigen stukken voorbij te zien komen.
Binnenlopen in veilinghuis De Eland is al heel leuk vanwege de aangename ongedwongen sfeer die er hangt. Je voelt je allesbehalve opgelaten. De ruimte die normaal voor expositie van de stukken wordt gebruikt was omgetoverd tot veilingzaal. We gingen zitten en bemerkten dat de preview op het scherm zowaar een van onze schilderijen toonde. Dat dit geen graadmeter voor succes is bleek later wel. Het stuk bleef onverkocht.
Om kwart over zeven was de zaal al aardig gevuld en al snel begon de veiling. Maar liefst meer dan vijfhonderd schilderijen passeerden. Daar krijg je als veilingmeester behoorlijke dorst van lijkt mij.
Het duurde even voordat we aan de beurt waren. Zoals verwacht bracht de Antoni Tapies het meeste op, zelfs iets boven de getaxeerde waarde. Rijk ben ik er niet van geworden maar leuk en leerzaam was het wel. Onder andere weet ik nu dat ik de ballen verstand heb van kunst maar ook dat het me heerlijk lijkt om veilingmeester te zijn.

Glossy

Dit is de Quote van december 2012

En dit Caroline op pagina 21

Schoenen

Iedereen droomt wel eens van het winnen van de Lotto. Het hoeft niet eens tien miljoen te zijn maar zo'n paar tonnetjes, net om het allemaal éven iets makkelijker te maken, zijn zeker niet te versmaden.
De een zal direct een wereldreis boeken, de ander zijn baan opzeggen. "Meneer De Vries? Die werkt hier niet meer."
Vergeet de arme kindertjes in Afrika. Hoe erg ook, mijn allereerste rijkeluiswens betreft schoenen. Heel veel nieuwe schoenen. Waren we in Londen al onder de indruk van de Shoe Gallery, in Dubai opende onlangs Level Shoe District. 9.000 (!) vierkante meter schoenen, schoenen en nog eens schoenen.
Stel je voor. Met de A380 naar warme stranden en een zevensterren hotel. Hamsteren bij de Level Shoe District en 's avonds dineren in de top van de Burj Khalifa. Dat is nog eens wat anders dan vanuit de sky lounge van het Hilton op smurfenhoogte naar een armetierige Bijenkorf loeren.
Op de terugweg natuurlijk wel over Rome voor een goede espresso, de nieuwste Pomellato en om er een paar tassen bij te shoppen. Of draai ik nu heel erg door?

Stedelijk

Gezien de ellenlange rijen voor de kassa had ik niet verwacht op korte termijn het Stedelijk Museum te bezoeken, totdat een slimmerik bedacht dat het ook wel eens 's avonds open kon zijn. Tot 10 uur maar liefst. Het was heerlijk om er rond te lopen. Niet enkel vanwege de kunst maar zeker ook om het gebouw tot in detail te bekijken. Wonderschoon is het geworden.
Van De violoniste van Chagall naar De Dam van Breitner en alles wat daar tussen zit. Jeff Koons, Rietveld, Mondriaan en minder bekende zielen. Het Stedelijk biedt voor iedereen voldoende kijkplezier. En heel prettig dat je voor de teksten bij de werken geen bril nodig hebt.

15

Rijlessen en eindexamen zijn nog maar anderhalf jaar verwijderd. En vanavond natuurlijk sushi.

Jagten

Bepaald geen film voor een romantische date maar wel een om uitgebreid over na te praten. Het liefst met een stevige borrel om de smaak van de vele tenenkrommende scenes mee weg te spoelen. Sinds tijden zag ik de zaal in Rialto bijna helemaal gevuld, en niet alleen heb ik er ademloos zitten kijken maar ben ook definitief voor Mads Mikkelsen gevallen.

Nieuw

De expansiedrift van Loetje duurt voort. Kort geleden opende nummer vijf haar deuren in een mooi pand aan de Ruyschstraat 15 in Amsterdam. Het stukje stad tussen de Wibautstraat en de Amstel is altijd een tikkeltje ondergewaardeerd gebleven. Met de komst van de succesformule wordt het tijd dat dit definitief tot het verleden behoort.
Binnen verraden de verschillende details de vroegere inrichting van het gebouw. Het plafond is overduidelijk verhoogd en een lichtstraatje markeert de oude scheiding met het buurpand
In de originele Loetje wordt je naar je plek  geschreeuwd, in Laren onthouden ze je gezicht en begeleiden ze je vervolgens naar de tafel en in Ouderkerk versta je helemaal niets. Akoestiek en Loetje zijn nergens een perfect match. Om hier te eten moet je in het verleden niet voor al te veel concertboxen hebben gestaan of een gehoorapparaat van onberispelijke kwaliteit bezitten. Bij Loetje Oost is dit niet veel anders. Daarentegen ben ik wel van mening dat het de mooiste van de vijf is. Warm en smaakvol ingericht met uiteraard de overbekende gerechten op de kaart en vriendelijk personeel. Ook hier zal het zeker goed gevuld zijn in de toekomst.

Mattûh

Het is zaterdag. Chique en iets minder chique Amsterdam zit onder het genot van wentelteefjes met aardbeien en slagroom op een terras in Oud-zuid. Het is fris maar het terras is verwarmd en voorzien van plaids zodat de gasten zich met gemak buiten in de najaarszon kunnen nestelen. Het terras zit dan ook vol. Tassen met vers aangeschafte Italiaanse schoenen staan in de Shoebaloo- en Manwoodtassen geduldig te wachten tot moeders hun Gucci zonnebril op de juiste wijze in het haar geplaceerd hebben terwijl de kinderen het laatste restje rivierkreeftjes van het bord afschrapen en opeten zonder op hun Burberryrokje te morsen. Dat Holleeder er ook zit is niet erg. Heeft straf uitgezeten en brengt enkel nog gevonden voorwerpen naar het politiebureau. Alles is vergeten en vergeven. Nee, het leven is mooi in Amsterdam-zuid. Zo vredig.
Maar dan gaat het mis. Terwijl de Choparddiamanten in de horloges rinkelen en een klassieke donkerblauwe Bentley aan de bezoekers voorbij trekt duikt vanuit het niets een sportschoolhouder op die begint in te beuken op de Amsterdamse troetelcrimineel terwijl deze van zijn welverdiende espresso nipt. Holleeder moet een paar flinke tikken incasseren en uit angst dat de kogels in het rond gaan vliegen stuift de rest van het zwarte geld uit elkaar en vlucht. Willem is slim en doet niets. Al vroeg geleerd om de vermoorde onschuld te kunnen spelen, hoewel dit bij nader inzien nou eigenlijk meer een voorbeeld is van de onvoltooid tegenwoordige toekomende tijd.
De politie voert de amokmakers af en de werkelijke held van die dag blijft achter. Waar een ander namelijk dolgelukkig zou zijn dat het matpartijtje tussen Willem en Dick buiten heeft plaatsgevonden en stilzwijgend de gebroken stoeltjes zou vervangen, doet de eigenaar van Joffers aangifte. Kijk, dan heb je pas echt ballen.

Korea

Het is er normaal gesproken razend druk en ook nu loopt er aardig wat volk naar binnen. Naar we aannemen voornamelijk Koreanen want het onderscheid tussen de verschillende Aziatische volkeren is en blijft voor een kaaskop nou eenmaal niet eenvoudig.
Restaurant Korea is doelmatig ingericht zonder al te veel tierlantijnen maar met ruime tafels en goede stoelen. De menukaart die we krijgen is in het Koreaans, Engels en Nederlands maar dan nog zeggen de gerechten ons helemaal niets. Na een korte delibratie besluiten we op goed geluk te bestellen. Ieder een voor- en hoofdgerecht.
Er komen veel bakjes en kommetjes met lekkere dingen op tafel. Omdat we geen idee hebben wat we krijgen en de gerechten in de bakjes niet allemaal even herkenbaar zijn, komen de voorgerechten net als we denken dat we ze op hebben. Een ding is zeker; met honger zul je hier de deur niet uitgaan.
Gelukkig bestaat mijn hoofdgerecht uit een heerlijke, grote, niet al te zware maaltijdsoep en Nico krijgt een brander waar je dun gesneden kalftong op klaar maakt. Met de gegrilde plakjes, bijgeleverde slabladeren, julienne gesneden lente-ui, witte rijst en bonen- of sesamsaus maak je een mooi pakketje dat je opeet.
Het personeel spreekt geen woord Nederlands maar wijst ons vriendelijk de juiste werkwijze en draagt extra kommen en schotels aan omdat we willen delen.
Ontzettend leuk om hier nu eindelijk een keer gegeten te hebben. We gaan zeker op herhaling.

Wintertijd

Met dank aan Trudie voor het toesturen.

Fijne energie

Na een mooie dag duik ik de supermarkt in voor een paar boodschappen. Bij de kassa knik ik naar een vriendelijke dame voor me. Terwijl we staan te wachten valt me op dat ze me aanstaart, maar kijken mag natuurlijk. Als ze klaar is met afrekenen raakt ze me kort aan en zegt: "Je hebt hele fijne energie, wist je dat? Ik heb een beetje van je gepikt."
Dat weten we dan ook weer.

Bofkont

Een paar uurtjes op een zonnig terras vertoefd op de warmste 22ste oktober ooit gemeten, in de stad die na San Francisco het meest te bieden heeft volgens de Lonely Planet.
Jij zou toch maar moeten werken vandaag.....

Sonja

Na het debacle met Holleeder had CT weer een gast waar daadwerkelijk van te leren valt. Sonja Barend. Op het hopeloos bespottelijke interview na dat ze ooit met Mick Jagger had een ontegenzeggelijk gedegen vakvrouw. - Het gesprek tussen die twee was werkelijk tenenkrommend en is te vinden op YouTube voor diegene die het nooit gezien hebben. -
Waarom ik het vooral zo leuk vond om naar haar te kijken was haar verkreukelde hoofd. Geen spoortje botox of fillers, geen facelift of andere enge behandelingen maar simpelweg het uiterlijk dat bij haar leeftijd hoort. Als ze hard lacht verdwijnen alle lijnen en is ze voor korte tijd dertig jaar jonger. Koningin Beatrix, prinses Margriet en Neelie Smit Kroes hebben exact hetzelfde. Een genot om naar te kijken. Je zou bijna vergeten dat het zo ook nog kan. Complimenten voor de dames.

It's alive

Net als vorig jaar rond deze tijd kleurt het zwart in de hoek van het houtwerk aan de voorzijde van het huis. Paniek! Zo snel na oplevering van de geliefde smetteloos wit geschilderde kozijnen kan er toch geen verval optreden?
Bij nader onderzoek blijkt de vlek te leven. Het zijn opeengepakte lieveheersbeestjes die komen overwinteren. Het trosje space invaders doet net of het slaapt maar groeit ogenschijnlijk ongemerkt. Noem het een tekortkoming, maar mijn gastvrijheid beperkt zich slechts tot menselijke wezens met afmetingen boven de 50 cm. De roodgevleugelde luchtmacht is hier duidelijk aan het verkeerde adres en heeft inmiddels kennis gemaakt met onvervalste Miele zuigkracht.
Dat zal ze leren.

Alleen Maar Nette Mensen

Deze film is te leuk. Zelfs als je niet van nederlandse film of het genre houdt. Zien!

To Rome With Love

We waren niet echt in het verhaal geïnteresseerd maar des te meer in de plaatjes van Rome. Ondanks of misschien dankzij onze verwachtingen is To Rome With Love toch best onderhoudend en amusant wat waarschijnlijk te danken is aan de bizarre hersenspinsels van Woody Allen en de prima cast.
Goede tijdsbesteding voor een paar regenachtige uurtjes.

Roadkill diner

Het bestaat echt, een roadkill diner. Smikkelen en smullen van alles dat je dood langs de kant van weg vindt. Van platgereden kat tot bejaarde skunk. Met wat kruiden en een goed heet vuurtje tot smakelijke maaltijd verwerkt.
Specialisten in dit soort voedsel zijn de zogenaamde 'preppers'. Mensen met een heilig geloof in de ondergang van de hedendaagse samenleving ten gevolge van economische omstandigheden of natuurramp. Zij houden zich dag in dag uit bezig met wekflessen gevuld met ingemaakte vruchten en groenten, het verzamelen van voldoende brandstoffen en om zich te bekwamen in allerlei vaardigheden die ze nodig achten om te kunnen overleven. Het fenomeen komt natuurlijk uit Amerika maar ook hier zijn hypochonders en doomdenkers er maar druk mee.
De optimisten onder ons blijven verstandig genoeg biefstuk en ganzelever schransen. Want je kunt je natuurlijk afvragen hoe leuk het nog is op aarde als je een zwartgeblakerde Audi voor je ingestorte huis hebt staan en vrienden en familie op een paar na weggevaagd zijn....

Cadeautje

Een cadeautje voor mezelf deze genummerde Unique Edition van Absolut waarbij Unique een bijzonder relatief begrip is.

Soekot

Voor de eerste keer zien we het houten bouwsel op de stoep in de straat staan. Een kubus waarvan de ribben ieder ongeveer 2,5 meter meten. Geen ramen, wel een deur. Naar binnen kijken lukt niet.
Net als ik denk dat het in zo'n ontoegankelijke kiosk slecht zaken doen is, helpt Frank me. Het is een loofhut weet hij. Zo nu en dan scharrelen er keppeltjes en pijpenkrullen in en omheen. Omdat een uitnodiging van de buren er niet echt in zit biedt Wikipedia uitkomst. Sukkoth, Soekot of Loofhuttenfeest herdenkt een poosje backpacken en barbecuen in de woestijn onder aanvoering van de Grote Leider. De reden voor deze megasurvival zal ik vroeger zeker wel eens meegekregen hebben maar is me nu ontschoten. Net zoals lopen over water. Blijkbaar zijn extreme sports van alle tijden.

The Angels' Share....

....slaat op de 2 procent whisky die verdampt in een whiskystokerij en zodoende aan de engelen geschonken wordt. Een fluweelzachte titel, waarschijnlijk bedacht door iemand die in hemelpoorten en engelen gelooft, en hoopt op een coulante opstelling als ie zich te zijner tijd meldt.

Naast de mooie titel en geweldige openingscène een uitstekende film. Atypisch voor regisseur Ken Loach, waar het bloed en de ellende vaak nog op de bioscoopmuren lijken te kleven als de film allang afgelopen is.

Filmpje

Vandaag is Agneet jarig en wordt vijftig. Aanleiding voor een feestje dat een paar weken terug in Ouderkerk in de tuin gevierd is. Naast de gebruikelijke cadeau's hebben we een filmpje gemaakt met alles er in dat Agneet kenmerkt. Het was een hele onderneming. Agneet moest het huis uit om een paar uur de tijd voor de opnames te hebben. We bedachten dat de buurman van onschatbare waarde was voor het cinematografisch hoogstandje en deze moest dus per sé opgetrommeld.
Op een zekere zaterdagochtend was het zover. Caroline transformeerde tot Agneet, het script werd doorgesproken, de props klaargezet en draaien maar. In vlot tempo werden de scènes in iPhone kwaliteit vastgelegd. Wonderwel stond bijna alles er in één take op.
Ingenomen met dit uitstekende resultaat keken we de beelden terug om er achter te komen dat de microfoon last van een vingerobstructie had gehad. Op een enkele uitzondering na hadden we een stomme film geproduceerd!
Goede raad was duur, maar de oplossing nabij. Met wat ondertiteling hier en daar werden de beelden eigenlijk alleen maar leuker en het eindproduct uiteindelijk toch nog helemaal geweldig.

Knap

Mijn kleintje. Morgen krijgt zij haar propedeuse uitgereikt. Weinigen weten hoe hard ze daarvoor gestudeerd heeft. Respect!

Parkeren

Gisteren waren we bij de Italiaan op de Albert Cuypstraat waar pasta geen pasta is en de Italianen geen Italiaan zijn maar Turks. Op zich niets mis mee. Op de muren zitten stukken behang met baksteenprint geplakt voor de sfeer en het zit er altijd vol.
Het deed me even naar Sicilië verlangen en al snel hadden we het over een hotel voor de volgende keer op het eiland. Zie hiernaast mijn keuze. Favoriet vanwege de 'parking' die uit welgeteld twee parkeerplaatsen bestaat waarbij de helften van de auto's ook nog eens op de openbare weg staan.
Altijd fijn te weten dat dit niet het enige unique selling point is.

Verboden speeltje

Zo werd het kunstwerk annex speeltoestel gepresenteerd aan de bewoners van de Maasstraat. Holland Casino wilde het cadeau doen aan Amsterdam als dank voor het huisvesten van sloebers die met kartonnen colabekers vol munten een avondje drie-op-een-rij met citroenen willen spelen.

Dit was wat er uiteindelijk werd geplaatst. Er bleken slechts vier voorstanders te zijn en na een paar keer slikken werd er beleefd bedankt voor het gekleurde presentje. Nu is het weer weggehaald en de rust teruggekeerd. Omwonenden zijn gestopt met hyperventileren en IJburg heeft zich gemeld als geïnteresseerde.
Maatschappelijk verantwoord ondernemen valt lang niet mee tegenwoordig....

Spellen

Bedankt voor de link naar het spatie-artikel, Evert-Jan. Vaak zijn de commentaren leuker dan het artikel zelf. We zullen Irma Boon de uitglijder voor deze ene keer vergeven.
In het verlengde hiervan een aardige tip. Download op jouw zwaar overgewaarde iPhone de app Beter Spellen. Een dagelijkse test in het schrijven van goed Nederlands. Gedesillusioneerd merk je dan dat je minder goed bent dan je altijd dacht. Jij niet natuurlijk maar ik wel. Beter Rekenen bestaat ook, al is een frustratie per dag voorlopig wel voldoende.

Marina

Je kunt veel zeggen over het concert van Coldplay op het Malieveld van 6 september maar volgens mij hebben anderen dat al voldoende gedaan. Youtube staat vol met dezelfde filmpjes en Harrie Jekkers zal zich gevleid gevoeld hebben door Chris Martins' aubade in Den Haag. Net als de beide journaals, die er met dank aan Mr. Paltrow, een nieuwsitempje bij hadden.
Het filmfragment waar ik op gehoopt had stond er niet tussen. Hoog in een van de naast het Malieveld gelegen appartementen moet het uitzicht namelijk spectaculair zijn geweest, maar helaas, geen opnames te vinden.
Marina and the Diamonds waren wel prominent aanwezig. Meestal zijn acts uit het voorprogramma het vermelden niet waard maar Marina was daar duidelijk een uitzondering op. Verfrissend, leuk met een goede stem. We zijn acuut fan geworden.

Roeien

Omdat mijn rechterachillespees niet meer mee wilde werken aan de rondjes die ik tijdens een steples draaide, moest er een andere vrijetijdsbesteding gevonden worden. Het liefst in de buitenlucht want zo'n benauwd hok waar iedereen maar ongegeneerd het zweet van zijn of haar ongewassen lijf staat te vaporiseren blijft verre van ideaal. Het duurde even maar toen viel de keuze op roeien. Lekker buiten en een prima manier om het lichamelijk verval binnen de perken te houden.
Tot nu toe hebben we geluk gehad en is het enkel nog mooi weer geweest. Op het fietsje naar de Berlagebrug waar de boot eerst te water moet worden gelaten. Deze is zo stabiel dat je met geen mogelijkheid om zou kunnen slaan tenzij er ineens een tornado woedt op de Amstel. Instappen is dus nagenoeg risicoloos al laten we voor de zekerheid Blackberry en iPhone thuis.
Beginnen met roeien is net zoiets als je eerste autorijlessen. Je moet op veel te veel dingen tegelijk letten, ook al roeien wij nog niet eens met twee roeispanen. Naast de fysieke inspanning krijg je de gelegenheid bij alle woonboten naar binnen te loeren. Vele blijken verrassend luxe.
Onze instructeur stuurt. Dat is wel zo handig omdat je namelijk geen flauw idee hebt waar je heengaat. De roeitermen die er uit zijn mond komen leveren doorgaans wat schaapachtige blikken op. Het is niet eenvoudig om het hele arsenaal na een paar lessen uit je hoofd te kennen. Maar ook hier baart oefening kunst en bij les drie gleden wij al heel aardig en zonder al te veel misslagen door het water. De Holland Acht in 2016 zal het niet worden maar leuk is het wel.

Spatie

Je zou kunnen zeggen dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan het misbruik van spaties. Politiek, wereldvrede, nieuwe schoenen. Maar voor het platform Signalering Onjuist Spatiegebruik is een woord met een misplaatste leegte erin een doodzonde. Het clubje strijdt al enige jaren zonder iemand lastig te vallen totdat....het Rijksmuseum zijn nieuwe logo presenteerde. Toen was de maat echt vol. Stoom uit de oren, vol op de barricades en hangen met de directie van dat het-komt-nooit-af-museum. De veranglisering van het woord 'Rijksmuseum' in het plaatje verdient ook niet echt de schoonheidsprijs maar om je nou zo druk te maken. Het is maar uiterlijk en schoonheid zit ook hier van binnen.
Ze hebben vanzelfsprekend wel gelijk. Wat vervelend is bij het plaatsen van een verboden spatie is dat de betekenis van woord of zin inderdaad wijzigt en er dus vaak de debielste dingen komen te staan. In het bovenstaande geval valt het mee. Veel meer erger ik me aan het onnodig gebruik van engelse woorden. Wie heeft het nog over 'kinderen' terwijl 'kids' zo lekker bekt. Laptop in plaats van schootcomputer klinkt dan wel weer een stuk beter. Met wisselend succes probeer ik al enige tijd af te leren om overal 'top!' op te zeggen. 'Toppie' is helemaal een gruwel. Het gaat me lukken en hierbij beloof ik SOS ook plechtig geen witte vlakjes te plaatsen waar ze ongewenst zijn.
Kijk aan, weer een zieltje gewonnen.

A Royal Affair

In een spontane opwelling besloten we om half negen 's avonds naar de bioscoop te gaan. Door het tijdstip werd de keuze van films beperkt. Voordeel ervan is dat het je dwingt naar een film te gaan die je normaal niet zo snel zou uitzoeken. Zo zagen we in 2009 Departures. Pas op het affiche voor de bioscoop kwamen we er achter dat het om een Japanse film ging en sloeg de twijfel toe, maar omdat het te laat was voor wat anders zijn we toch gegaan en zagen een van de beste films.
Niet veel anders ging het deze keer met A Royal Affair. Een Deense productie die niet onaardig leek maar zeker geen eerste keuze zou zijn, met een verrassende rol voor Mads Mikkelsen. Nu eens niet als schurk bij James Bond maar als gevoelige plattelandsarts die de vrouw van de koning inpalmt.
Goed gespeeld en onderhoudend. Op de circa 10 minuten durende powernap na ergens in het midden van de film, heb ik alles gezien. Toen ik zacht begon te snurken heeft Caroline me toch maar wakker gemaakt.

Riva

Woensdag was een van onze duitse klanten bij ons te gast. De vraag was waar er geluncht moest worden. Sinds een aantal maanden is dat geen enkel probleem meer, zeker niet met mooi weer. Restaurant Riva heeft namelijk een beeldschoon terras op de Amstel.
Waar ik bij de Harbour Club nog altijd ernstige twijfels heb over het bestaansrecht, heb ik dat bij Riva helemaal niet. Dit kleine broertje van Dauphine volstaat meer dan uitstekend.
Zo wordt het wel heel makkelijk om indruk te maken.

Wienerwald

Een uitstekende actie van Annemarie was het. Om op de avond dat we afgesproken hadden twee plaatsen te reserveren voor de voorstelling Wienerwald van het Bostheater. Ook alle versnaperingen waren al verzorgd. Toen ik aankwam hoefde ik enkel de door haar gevulde tas met spullen nog maar mee te nemen en we konden gaan.
Het was warm. Op de derde rij kregen we een riante plaats toegewezen. Onder de luxe picknick die we tot onze beschikking hadden praatten wij bij en zagen de overige bezoekers binnen druppelen. Duidelijk was dat de 1000ste voorstelling niet ongemerkt voorbij zou gaan en een half uur voor het begin was het inschikken geblazen.
Buiten naar toneel kijken blijft een dynamisch gebeuren. De regisseur en acteurs van Wienerwald hadden het goed begrepen en nutten het podium ten volle uit. Na afloop kwam het onvermijdelijke persmoment en voor de gelegenheid was er een disco. De discjockey deed erg zijn best maar was overduidelijk zijn subsidie kwijtgeraakt. De dansende meerderheid ontging het waarschijnlijk. Hun voeten, eindelijk bevrijd van geitenwollen sokken, verplaatsen zich ongecoördineerd over de vloer. Het was zonneklaar dat ze zich deze buitenkans niet lieten ontnemen.
We keken elkaar aan. "Zo laat al! Ik moet me moeder nog uit bad halen."

7 days in Havana

Ooit gaat het er nog eens van komen. Een reisje naar Cuba inclusief een paar dagen struinen door de straten van Havana. Het is een lang gekoesterde wens. Geen benul waarom ik me er zo door aangetrokken voel. De historie, de oude gebouwen, de mooie auto's? Of misschien wel de levenskunst van mensen om er onder armoedige omstandigheden toch iets acceptabels van te maken. Met deze wetenschap gaf alleen al Havana in de titel van de film aanleiding genoeg om er naar toe te gaan.
Het is ook de titel die de film beschrijft. Benicio del Toro neemt je van maandag tot en met zondag mee naar zeven verschillende verhalen die elkaar zo nu en dan raken. De eerste dag was leuk. Donderdag en vrijdag minder en de laatste twee weer oké. Maar verreweg  de allerbeste dag was dinsdag, waarin een gevierde Servische regisseur in de stad belandt en liever optrekt met de chauffeur die hem rondrijdt dan aan het dure diner na afloop van de huldiging zit. De man ontpopt zich als een begenadigd trompettist en alleen al voor de bloedmooie scene als die twee bij het water eindigen zou je de film moeten gaan zien.

Silent disco

Het was weer een interessante week. Betrapte ik vorige week nog iemand op vrolijk een paar uurtjes sporten in het A'damse bos onder werktijd, deze week stond vooral in het teken van verschuivingen. Namelijk het afschuiven van verantwoordelijkheden en collega's die het erg belangrijk vinden dat de kasten dichtgeschoven zijn aan het einde van de dag omdat dat een stuk netter staat. Je kunt nooit weten wie er 's nachts langskomt natuurlijk....
Het werk is al een tijdje wat minder. Dat heeft niet zo veel met de crisis te maken als wel met mensen die denken dat ze alles beter weten en kunnen. Dit zonder het overigens ooit bewezen te hebben. Het moet heerlijk zijn zo'n onverwoestbare eigendunk te hebben.
Gek genoeg doet het me weinig. Ik schuif zelf tamelijk onverstoorbaar verder en voed me met de energie van de leuke mensen om me heen.
Nee, dan het goede nieuws. Tegen elke verwachting in kwam woensdag de postbode met een pakket uit Florence. Mijn lampen voor de gang zijn nu compleet en molti bellissimi. Na het rondje dat de electricien binnenkort maakt zal het huis er weer een stukje gezelliger uit gaan zien.
Een ander onverwacht genoegen was de Parade. Al jaren neem ik me voor dit ambulante feestje een keer te bezoeken maar nooit eerder kwam het ervan. Omdat er onweer voorspeld was konden we ongehinderd overal neerstrijken. Afgezien van een paar druppels gebeurde er helemaal niets en amuseerden wij ons met een voorstelling Tangodans en de Silent Disco. Cultuurbarbaren als we zijn vormde het hoogtepunt van de avond toch de zweefmolen. Met de eigen verzonnen regel eerst een verse kan witte Sangria genuttigd te moeten hebben alvorens er weer in te mogen, zweefden wij nog een stukje harder en hoger.
"Hé Daan, we maken het niet te laat hoor."
"Nee joh, ik moet morgen toch ook weer werken."
"Maar waarom zijn ze nou bezig die stoelen op de tafels te zetten dan?"

Sicilië (4)

Het is 23 juli. In Nederland begint het mooi weer te worden maar in het zuiden van Italië regent het hard. Als we uit de gondel komen duiken we snel een terras op om niet helemaal doorweekt te raken. De straatverkopers die zich doorgaans specialiseren in zonnebrillen, sieraden en speelgoed handelen nu in paraplu's. Voor vijf euro gaan ze grif van de hand. Wij passen er voor. Als doorgewinterde toeristen in Italië weten we immers dat een paar buien in juli alleen maar lekker zijn en nooit lang standhouden. We maken van de gelegenheid gebruik om ons naar hartelust op de 'soldi' te storten. Italiaanse uitverkoop is tenslotte nooit te versmaden. De tassen geven wij aan de mannen mee. Zij gaan in de loop van de middag terug naar het hotel en zwembad. Caroline en ik besluiten gebruik te maken van een van de leuke geheimen van Taormina.
Het is even zoeken maar dan hebben wij 'm gevonden. De ellenlange trap die achter in het plaatsje verscholen ligt. Met zijn 600(!) treden slingert ie langzaam de berg op waarna je bij aankomst overal hoog bovenuit toornt en het toch al mooie uitzicht enkel maar imposanter wordt. De regen heeft plaats gemaakt voor de zon en stukje bij beetje begint alles weer op te warmen. Wij zijn niet echt gekleed op de wandeling. Beiden op slippers en Caroline heeft nog een handtas aan haar arm. Tsja, je bent een fashionista of niet.
Wij stappen flink door. De optreden zijn riant en daardoor zelfs voor een ongetrainde zoals ik prima te doen. Boven aangekomen puffen we even om bij te komen en verzuchtten daarna hoe prachtig het wel niet is daarboven. Ik werp een blik in de kleine kapel waarvan ik het bestaan bijna vergeten was. Hij is niet open maar door de glazen deuren kun je de inrichting goed zien. Dankbaar drinken wij uit het de kleine waterfontein naast de kapel en overwegen wat te doen. Terug naar beneden of door naar Castelmola.

De klim die wij zojuist gemaakt hebben valt in het niet vergeleken met de weg naar Castelmola. Het pittoreske dorp ligt bovenop een bergtop en bij de blik omhoog twijfelen we. Maar wij zijn nu toch al halverwege en veel zin om terug te gaan hebben we niet. We gaan op weg.
Nog geen 200 meter verder stuitten wij op een jong stel. Zij zijn beter uitgerust dan wij. Bergschoenen en rugzakken. Ook zij zijn onderweg naar Castelmola maar hebben geen idee welke kant ze op moeten. Als ik naar de bergtop wijs schrikken ze licht. Na de mededeling dat ze ons gerust kunnen volgen, volgt er verbazing. De slippers en handtas boezemen blijkbaar weinig vertrouwen in. Ze komen er wel zeggen ze en wij hervatten de reis.
De weg gaat steil omhoog en het duurt niet lang voor ik flink buiten adem ben. Tot mijn vreugde zie ik een bord met de richting en een pictogram van een trap. Het blijft bij een bord, de trap komt nooit. De weg wordt een pad en het pad wordt almaar steiler en steiler. De handtas naast mij wandelt vrolijk zonder problemen door terwijl ik enorm mijn best moet doen mijn vermoeidheid en gehijg enigszins te onderdrukken. Omdat ik me niet wil laten kennen roep ik tijdens mijn bijna-dood-ervaring: "Nee hoor schat, het gaat prima.", om vervolgens stil biddend, dat het niet heel lang meer duurt eer we boven zijn, verder te gaan. Een enkele keer vinden we, ter afwisseling van het hellingpad, een horizontale steen waar we kort op uitrusten.
Eindelijk staan we op het pleintje met eronder de rotswand die loodrecht naar beneden loopt. Hier vandaan lijkt de krater van de Etna voor het grijpen en kunnen wij alle steden en dorpen in de omgeving zien liggen. Adembenemend mooi. In dit geval zelfs letterlijk. Van Taormina is niets anders meer over dan een zee aan minidaken. Het enige dat nog goed te onderscheiden is is het Griekse amphitheater waar we eerder die dag een rondgang hebben gemaakt.
Wij snakken naar een drankje en kijken rond. Ook dit dorp heeft een verborgen schat waarvan ik, in tegenstelling tot de trap in Taormina, noch de naam, noch de locatie weet. Gezien de gevoeligheid van het onderwerp kiezen wij ervoor te gaan zoeken in plaats van de weg te vragen. Zonder resultaat en onverrichter zaken komen we weer op het plein terug. Er is overleg en een hoop gegiechel en net als wij moed verzameld hebben om de vraag aan de man met de grote I van Informazioni op zijn rug te stellen, worden we aangesproken door een van de Italianen. Hij heeft lang geleden drie jaar in Monnickendam gewoond en in Purmerend gewerkt en had ons al als Hollanders ingeschat. Blij met zijn beperkte maar voldoende Nederlandse woordenkennis vragen wij hem naar het café dat we niet op eigen kracht kunnen vinden. Hij lacht en neemt ons mee. Een van de zijsteegjes in de straten komt uit op een ander plein. Er loopt een smalle trap naar beneden. Halverwege blijft hij staan en wijst ons de ingang. De uitnodiging om iets met ons mee te drinken slaat hij af. "Lavorare." Na een bedankje gaan we naar binnen.

Bar Turrisi (check out de photogallery) of wel het 'piemelcafé' stelt niet teleur. Er zijn piemels in alle kleuren en maten waar je ook kijkt. Zelfs de klok boven de bar heeft een wijzer in de vorm van een penis. Op de tweede etage vinden wij een tafeltje op een van de balkons en bestellen een Pina Colada. Iedere keer ontdekken wij weer iets nieuws. De handgrepen van de deuren zijn in piemelmodel gegoten maar ook de met mozaiek ingelegde tafels herbergen piemelafbeeldingen. Het menu heeft dezelfde vorm en ook de servetten horen onmiskenbaar bij dit café.
Beneden zien wij het stel met de rugzakken over het pleintje lopen. Ze kijken omhoog en wij zwaaien vriendelijk. In de dakgoot van de kerk zien we twee duiven tortelen zoals we niet eerder gezien hebben en even, heel even daar op die berg lijkt de wereld probleemloos en ideaal.