Chopin

Het duurde lang voordat de concertzaal zich met mensen vulde gisterenavond. Voetje voor voetje schuifelde het baby-boom-plus-publiek binnen dat voornamelijk uit fervente aanhangers van Old Spice en 4711 bestond. Helemaal de jongsten waren we niet maar het scheelde weinig. Misschien dat het daardoor ook wel leek of we van alle kanten constant vermanend werden aangekeken als een soort controle of we de musici wel voldoende op waarde schatten.
Dit leed geen twijfel. Wat opviel was dat het orkest bijna uitsluitend uit jonge mensen bestond met een dito dirigent. Mijn hart ging uit naar het pianoconcert van Chopin, prachtig vertolkt door een onbekende pianist in mijn lekenogen. De jongeman oogde of hij weinig zon in zijn leven had gezien, zonder dat dit nou met slechte zomers te maken had gehad. Het frêle lijf stak magertjes in het iets te ruime pak en zijn haardos was al tot een minimum beperkt. Hierdoor glansde het kale hoofd in het licht van de kroonluchters. Hij speelde zoals hij er uit zag en zijn bestaan grotendeels had gebruikt om het pianospel te vervolmaken. Zonder bladmuziek toverde hij de noten en akkoorden uit de zwart glanzende Steinway en Sons met magere vingers bijna zo wit als de pianotoetsen. Met alle eer aan de componist dansten zijn handen lenig als twee grote bleke spinnen over het klavier. Ontroerend mooi.
Ik heb me vast voorgenomen over niet al te lange tijd weer te gaan. Het liefst naar een uitvoering met veel drama van een of meer russen zoals Chatsjatoerian, Rachmaninov of Tschaikovsky. En als het even kan naar het optreden van Langlang op 14 februari. Als er tenminste nog kaarten te krijgen zijn.

Zomer

Zomer kun je het dit jaar niet noemen maar 's avonds klaart het vaak op en wordt het relatief mooi. Zo kun je toch van een mooie zonsondergang genieten zoals gisterenavond in Noordwijk. Wel met drie vesten aan.

Van alles

Er zijn zo van die weken waar in van alles gebeurt dat de moeite van het vermelden waard is maar waarbij je op moet oppassen dat het niet te persoonlijk of banaal wordt. Vandaag daarom van alles wat.
Allereerst onder het mom "je-mag-tegenwoordig-ook-niets-meer" de burgemeester van het belgische plaatsje Aalst, die het woord gemeenschap ditmaal zonder bijzijn van de raad bezigde. Best saai filmpje trouwens.
Verder de geleerde, wiens naam ik vergeten ben omdat ik zoals altijd midden in het onderwerp van een actualiteitenprogramma zapte. Hij verkondigde het heel fijn voor de libiërs te vinden dat Khadaffi nu postzegels zit te plakken bij Mugabe in Zimbabwe, maar dat hij vreesde voor een onderlinge stammenstrijd. "Eigenlijk, zo sprak hij, heeft het libische volk wel een dictator nodig. Je hoopt dan wel dat het een beetje aardige dictator is, maar wel degelijk een dictator." Ik denk dat hij het meende. Met zijn bril en wilde krullen zag de geleerde er zelf ook heel vriendelijk uit. En wijs.
Caroline vond net voor het begin van haar studie een kamer in Amsterdam. Een dubbele bovenwoning samen met drie andere studerende meiden bij ons nagenoeg om de hoek. Hoe fijn!

Zo simpel kan het zijn

Bezoek

Tijdens het eten gisterenavond zag ik al een hongerige blik om de hoek van het balkon komen. Waarschijnlijk was de geur van verse tartaar te aanlokkelijk om te negeren. Maar vanmorgen keek ik met verbazing naar dit keurige duo dat in rokkostuum op me zat te wachten, luid miauwend dat ze nu eindelijk wel eens naar binnen wilden om wat lekkers te verorberen. De logische vervolgstap daarna zou zomaar uitgebreid uitbuiken en verharen op de bank kunnen zijn. Omdat Johnny en Rijk er al best goed doorvoed uitzien en ik mijn huis graag netjes houd, heb ik de deur wijselijk even dicht gelaten.

Fietsleed

Dat Tod's, Prada en Gucci zich niet echt comfortabel voelen bij mij op de fiets door de regen zal ik niemand hoeven uitleggen. Menig keer fietste ik met een enorme bult onder vest of jas ter bescherming van mijn kostbaarheden. Aangezien de collectie niet heel uitgebreid is laat ik ze zoveel mogelijk thuis zolang ik nog geen parkeervergunning heb, in afwachting van betere tijden. Vaak haal ik zondag de auto bij kantoor op na het sporten. Parkeren is dan gratis.
Niets vermoedend en goedgemutst stapte ik dan ook op maandagochtend met een strakke rok achter het stuur. 's Avonds naar huis fietsen stelde mij echter voor een onoverkomelijk probleem. Zadel en rok matchte niet. Hoe debiel ik mijn knieën ook bij elkaar hield en probeerde, het wilde niet lukken. De punt van het zadel dat normaliter tussen je benen hoort te verdwijnen stuitte op de rok die niet wilde meegeven. Grrr... &*#%@^#
Mijn huis. Zo dicht bij kantoor en nu zo ver weg. Mismoedig keerde ik de 150 meter die ik al worstelend had afgelegd weer terug en klikte de fiets in het rek. Om vervolgens in de auto te springen, thuis een spijkerbroek aan te trekken en alsnog bij kantoor de fiets op te halen.
Sindsdien staat een strakke rok ook op de zwarte lijst.

Sushi

Ging ik vroeger met de kinderen op pad, tegenwoordig zijn de rollen omgedraaid en word ik op sleeptouw genomen. Zo mocht ik vorige week mee voor een borrel in het Palladium en naar Sumo op het Leidseplein, all-you-can-eat-sushi. In het langslopen keek ik met lede ogen naar de bezetting in de Oesterbar. Waar het ooit bruisend vol was en ik zo vaak met veel plezier gegeten heb waren nu enkel een paar schamele tafeltjes gevuld.
Bij Sumo was het lekker druk. Glunderend kreeg ik van Frank en Caroline het systeem uitgelegd waarna het grote bestellen kon beginnnen. Na drie rondes was ik al redelijk verzadigd maar at natuurlijk dapper door, onder aanmoediging van de beide schatjes tegenover me. Het dessertijs heb ik overgeslagen maar verder heb ik mij kranig geweerd qua eten. Vol, dat wel. Heel vol.

Strand

Gisteren was het dan na een week vol regen eindelijk zo ver; een middagje op een strandterras. Echt stralend kon je het niet noemen maar de temperatuur was helemaal lekker en de wijn wilde er ook best in. Alleen zo jammer van die alcoholfuik op de terugweg....

Geen nood. Ondanks een passagier die stijf van de zenuwen zat naast me zat heb ik met een stalen gezicht volgehouden dat het er werkelijk niet meer dan twee glazen waren gedronken, dat er vast iets mis moest zijn met het blaasapparaat en ben ik er met een reprimande af gekomen. Pffft.

Mizrahi

We wilden graag naar A Separation maar deze draaide nog niet. En weer de hele avond in de zon op het terras wordt ook zo afgezaagd... Dan maar naar Gianni e le donne. Bij gebrek aan beter was de film best wel aardig al ging hij werkelijk helemaal nergens over. Overslaan zal dus zeker geen celstraf opleveren.
Wel kwamen er in de film een paar mooie struise vrouwen voorbij. Ik schat ze minimaal op een maat 44 maar gestoken in goede jurken zagen ze er stuk voor stuk prachtig uit. Heel wat beter dan de wandelende takken die je in een doorsnee amerikaanse film tegenkomt.
Dat kleding bij een maatje meer veel doet bewees een van de make-over-programma's die ik laatst op televisie zag. Zo'n zelfde volle amerikaanse dame, gestoken in een armoedige jeans en top met fout blond pluizig haar en verwaarloosd gebit, mocht een jurk uitzoeken bij de befaamde modeontwerper Isaac Mizrahi. Deze designer maakt de meest fantastische jurken en houdt van kleuren. Vanaf het moment dat ze zijn jurken aanhad zag ze er uit om door een ringetje te halen, zelfs zonder een gestyled kapsel en aangepaste tanden. Werkelijk schitterend. Dat vind ik nou zo knap.

Zekeringetje

Soms weet je niet of je nou heel hard moet lachen of juist moet huilen. Neem nou Wesley Verhoek. Ik had nooit van hem gehoord maar nu is hij wereldnieuws door zijn transfer van ADO naar Nottingham op het laatste moment af te blazen. Loser! 'Het voelde niet goed.' Wat een Lulletje Rozenwater.
Mijn sympatie gaat uit naar zijn zaakwaarnemer. Die omschreef het als volgt: 'Ik denk dat er een zekeringetje is zijn hoofd kapot is.' Arme man. Hierbij voorspel ik je dat zelfs met een gros nieuwe zekeringen het lampje echt nooit meer zal gaan branden. En dan Wesley's broer. Zo zielig. Die jongen zal nooit dezelfde kans krijgen als Wesley en boodt daarom aan om de eerste maanden bij zijn broer in Engeland te komen wonen. Die jongen kan wel huilen. Als ik z'n moeder was had ik hem hoogst persoonlijk op het vliegtuig gezet, met broer en al. Om vervolgens een straatverbod met een straal van 50 kilometer bij de rechter aan te vragen.
En weet je wat nog het allerergste is? ADO is 'blij verrast'......... Toch maar huilen.

Down

Het grote voordeel van geen geld hebben is dat je het ook niet kunt verliezen. Alhoewel dit natuurlijk niet helemaal waar is. Mijn allereerste baan was op de Amsteldijk bij Prudential Bache, een amerikaanse makelaar in effecten en goederen. Tijdens de beurskrach in 1987 bleek dat er velen waren die met geleend geld in aandelen waren gegaan. Uit onmacht en schaamte alles verloren te hebben belden de klanten op om te kijken wat precies de schade was en of er nog iets te redden viel. Toen bleek dat het geld echt in rook was opgegaan bedankten een aantal de accountmanager om vervolgens zelfmoord te plegen. Na dit soort roerige dagen vraag ik me dan ook altijd af of de wereldbevolking weer op diezelfde manier gereduceerd is.

Huis

Mijn euforie over de Rooseveltlaan is grenzeloos en ik ben bang dat jullie dit voorlopig nog even aan moeten horen. Anderen zullen er van griezelen maar ik geniet van de voetstappen boven mijn hoofd, de 'ping' als de tram weer doorrijdt na zijn haltestop voor de deur, het zoontje van de buurvrouw die regelmatig een woede-aanval krijgt en de kalmerende woorden van zijn moeder die daarop volgen. Maar het meeste geniet ik als de opslaande deuren naar het kleine balkon open staan. Bij gelegenheid is er wat rumoer door een feestje of verjaardag maar normaliter klinken er slechts vogels, soms een hond of hoor je de omringende buren praten met een klinkend glas als aanvulling.
Als de buurtkatten elkaar in de haren vliegen kan ik er glimlachend naar kijken en zelfs de geluiden van de feestjes ervaar ik merkwaardigerwijs als veel minder storend dan de Sluisvaartgeluiden. Zittend aan de eettafel bewonder ik voor de zoveelste keer de keuken met het nieuwe fornuis en vertrouwde koelkast. Het enige dat nog ontbreekt is een parkeervergunning. Ik gok op eind van het jaar.

Uitspraken

Voor een projectje ben ik op zoek naar een aantal mooie uitspraken of wijsheden. Nu zijn beiden niet mijn specialiteit en biedt het internet zoals gewoonlijk uitkomst. Ik ben nog immer zoekende maar onderstaande uitspraken wilde ik jullie niet onthouden.



'Als ik een glas wijn drink word ik altijd een ander mens, en die ander heeft altijd geweldige dorst.'
Simon Carmiggelt

'Sommige mensen zijn zo verzot op tegenspoed dat zij het halverwege tegemoet rennen.'
Douglas Jerrold, engels journalist en tekstschrijver

'Californië is een prachtige streek om in te leven, als je tenminste een sinaasappel bent.'
Fred Allen, amerikaans schrijver

'Hij sprak voortdurend over liefde, maar liet niemand in zijn nabijheid.'
Elias Canetti, oostenrijks schrijver en filosoof.

Vrij

Na aanvankelijk met de auto verstrikt te zijn geraakt in de drukte van het centrum van Amsterdam door een afgesloten IJ-tunnel, arriveerde ik eindelijk ruim 20 minuten te laat bij restaurant Stork. Het was er nagenoeg leeg maar onverwacht brandde de zon flink op het terras en hebben we tot een uur of 5 heerlijk van het uitzicht genoten. Geen slecht begin van een weekje vakantie.
Die vrije tijd is hard nodig na de voorbije weken van buffelen. Maar met resultaat. Volgende week voegt de nieuwe stagiair zich bij het team waarmee we in Amsterdam weer helemaal op sterkte zijn. De stagiair is marrokaans evenals zijn twee voorgangers waarvan een inmiddels een vaste aanstelling heeft gekregen. Een doorn in het oog van een van onze techneuten die, naar ik vermoed, een foto van Pim nog altijd boven zijn bed heeft hangen en heimelijk verliefd op hem is. Ik weet niet wat de jongens in hun vrije tijd doen maar ik heb de gedachte aan een terroristische cell uitgesloten.
Enfin, de troepen worden aangevoerd door een lesbiënne. Een zo doortastend en assertief dat ze waarschijnlijk geen kracht meer hebben voor een stormbaan aan het einde van de dag, al zouden ze willen. Als het amerikaanse leger tegenover Bin Laden gefaald zou hebben, zou zij een goed alternatief zijn geweest. Vergeleken met haar directheid ben ik een lief katje. Onverschrokken maar erg leuk en een harde werkster. Dan hebben we nog een oude dove techneut waarbij het onmogelijk is zelf nog een gesprek te voeren als hij aan de telefoon zit. De subsidie-aanvraag loopt nog. De rest bestaat uit deugdzame huisvaders en -moeders waar ik mezelf dan voor het gemak ook maar toe reken.
Al met al ben ik tevreden. Nu maar hopen dat het zo blijft.

Vers bloed

Na alle reorganisaties van de afgelopen tijd en de daarbij behorende afvoer van personeel was het tijd voor nieuwe aanwas. Na een zorgvuldige selectieprocedure stapten maandag twee heren van 27 en 29 fris naar binnen om ons technische team te versterken.
Na een toer met een van hen langs de kantoorpanden in diverse steden deden we aansluitend kantoor Utrecht aan voor een voorstelronde. Bij binnenkomst gebeurde er iets opmerkelijks; de dames veerden en mass op!
Nu weet ik inmiddels dat ogenschijnlijke administratieve muisjes heel goed in staat blijken te flashen in de lift, met regelmaat foto's van lichaamsdelen per sms of mail versturen of zich eenvoudig ongegeneerd aan de voeten van een mannelijke collega werpen, maar nu zag ik ze bijna ter plekke van de bureaustoel glijden. Omdat ik blijkbaar iets gemist had keek ik nog eens goed naar de technische puppie naast me met blonde haartjes en blozende wangen. Ik was al een volledige dag met hem op stap maar zijn betoverende uitwerking had mij nog altijd niet bereikt. Goed, hij was aardig, snel van begrip en had een redelijk aanpassingsvermogen. De naar hem smachtende blikken van collega's deden echter hele andere kwaliteiten vermoeden. Met geweld rukte ik hem los van hongerige ogen en opdringerige borsten.
Al hoewel ik het steeds vaker mee maak lukt het me nog altijd niet te wennen aan deze overgeëmancipeerde uitnodiging tot gemeenschap. Terwijl ik toch zelf redelijk voortvarend te werk kan gaan, schaam ik me altijd een beetje voor soortgenoten die hierin overdrijven. Binnenkort hebben we weer een borrel en etentje. Misschien moet ik maar aankloppen voor ik ergens een toilet binnenloop.....