Mijn euforie over de Rooseveltlaan is grenzeloos en ik ben bang dat jullie dit voorlopig nog even aan moeten horen. Anderen zullen er van griezelen maar ik geniet van de voetstappen boven mijn hoofd, de 'ping' als de tram weer doorrijdt na zijn haltestop voor de deur, het zoontje van de buurvrouw die regelmatig een woede-aanval krijgt en de kalmerende woorden van zijn moeder die daarop volgen. Maar het meeste geniet ik als de opslaande deuren naar het kleine balkon open staan. Bij gelegenheid is er wat rumoer door een feestje of verjaardag maar normaliter klinken er slechts vogels, soms een hond of hoor je de omringende buren praten met een klinkend glas als aanvulling.Als de buurtkatten elkaar in de haren vliegen kan ik er glimlachend naar kijken en zelfs de geluiden van de feestjes ervaar ik merkwaardigerwijs als veel minder storend dan de Sluisvaartgeluiden. Zittend aan de eettafel bewonder ik voor de zoveelste keer de keuken met het nieuwe fornuis en vertrouwde koelkast. Het enige dat nog ontbreekt is een parkeervergunning. Ik gok op eind van het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten