Waarom zijn engelse films over het algemeen toch zoveel beter dan amerikaanse? Laatst zag ik Red Road gefilmd in de buitenwijken van Glasgow. Als je je beroerd voelt, moet je hier naar toe gaan. Naargeestiger en akeliger dan het leefklimaat daar, kan denk ik niet. Allerlei soorten anti-depressiva staan er ongetwijfeld op nummer 1 van de lijst met voedingssupplementen, en zo niet, dan dient dit met de hoogste prioriteit en per direct ingevoerd te worden. Had je nog geen suïcidale neigingen, dan is deze omgeving het beste excuus om ze je ogenblikkelijk eigen te maken. De film is traag en wordt gespeeld door mensen zoals je ze daadwerkelijk op straat tegen zou kunnen komen. Dus geen barbies á la Kidman of Jolie die 's ochtends fris ontwaken met ongeschonden make-up, maar eerder schonkige types waar de ellende van af druipt. Het komt me een stuk realistischer over en maakt het verhaal geloofwaardiger.Ook bij het bekijken van 'Notes on a scandal' valt op dat de karakters met gemak in het dagelijkse leven zijn in te passen. Judy Dench, op leeftijd, getekend en compleet met kat, zet moeiteloos een oude vrijster neer die al 30 jaar op dezelfde school les geeft. De engelse taal klinkt zoveel mooier dan het rijkelijk gebruikte 'fuck' in het amerikaans. En, uitzonderingen daargelaten, gaat er niets boven engelse humor; beheersd en droog. Ik vond het weer een feestje deze film. De wodka-jus bij café Eijlders na afloop trouwens ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten