Relativeren

Gekweld door hevige kiespijn meldde ik mij twee weken geleden bij de tandarts. Een gebarsten kies was de boosdoener en veroorzaakte een flinke ontsteking.

Hoofdschuddend en zuchtend werd er driftig geboord en gegraven. Nu valt de pijn van de behandeling altijd mee als je mond toch al heftig zeer doet maar een tikkeltje verdoving doet desondanks wonderen. Als spoedgeval werd ik tussen de normale patiënten behandeld en stond ik na een poosje weer op straat zonder de linkerhelft van mijn gezicht te voelen en met een nieuwe afspraak voor een uur.

Slurpend en kwijlend dronk ik de rest van de dag koffie en eten belandde zonder het geproefd te hebben in mijn maag.

Vandaag was de tweede sessie in de zalige onwetendheid dat er nog een derde aan zat te komen. Grrr... Over twee weken is het dus weer bal.

De verdoving voelt als nog lang niet uitgewerkt. Geef me een flinke rechtse en ik zal je vriendelijk toelachen. Terwijl de koffie voor de zoveelste keer over mijn wang stroomt en op het witte t-shirt drupt, hoor ik dat er maar liefst drie doden op de A10 te betreuren zijn vandaag en op slag ben ik zielsgelukkig met een beetje tandenleed.