Weekend

Eindelijk een zonnig weekend.
Dat betekende: oneindig op terrassen hangen, lekker fietsen, sloten rosé met ijs, file varen op de Amstel, file varen in de grachten - volgens mij was iedere gek met een bootje op het water-. Eén grote catwalk in de P.C. Hooftstraat met snoeiharde muziek. Hossende mensen in de Leidsestraat, overvolle trams, maar vooral hartstikke leuk.
En ook nog. Frank die in Pathé probleemloos werd toegelaten tot The Dark Knight, terwijl deze toch voor 16 jaar en ouder is en Caroline die na afloop per ongeluk moeite had om afscheid van de parkeergarage te nemen.

Bostheater

Hij had gelijk. De acteur die na de voorstelling iedereen opriep om toch vooral reclame te maken voor het bostheater omdat dit te lijden heeft onder de pessimistische weersvoorspellingen die lang niet altijd reëel zijn.

Het was dan ook een prachtige zomeravond in het Amsterdamse Bos gisteren. Niet overdreven warm maar zeker niet koud en windstil. Mede door de afwezigheid van vliegverkeer was het daadwerkelijk sprookjesachtig tussen de bomen. Blauwe en rode lichten verlichten de kruinen en het enorme podium. De tribune was overigens goed gevuld en menigeen had al op de banken zitten picknicken voordat de show begon.

Om kwart voor negen sloten we ons aan bij theaterminnend Amsterdam. Annemarie en Fi (beide doorgewinterde gasten) gewapend met koffie, appelflappen, kussentjes, fleecejes en dekens etc. En ik.... met mezelf (leermomentje).

De voorstelling was leuk al lachte de dame voor ons wel iets té hard. Dat ie ietsiepietsie korter had gekund was eigenlijk het enige punt van kritiek. Volgend jaar weer!

Relativeren

Gekweld door hevige kiespijn meldde ik mij twee weken geleden bij de tandarts. Een gebarsten kies was de boosdoener en veroorzaakte een flinke ontsteking.

Hoofdschuddend en zuchtend werd er driftig geboord en gegraven. Nu valt de pijn van de behandeling altijd mee als je mond toch al heftig zeer doet maar een tikkeltje verdoving doet desondanks wonderen. Als spoedgeval werd ik tussen de normale patiënten behandeld en stond ik na een poosje weer op straat zonder de linkerhelft van mijn gezicht te voelen en met een nieuwe afspraak voor een uur.

Slurpend en kwijlend dronk ik de rest van de dag koffie en eten belandde zonder het geproefd te hebben in mijn maag.

Vandaag was de tweede sessie in de zalige onwetendheid dat er nog een derde aan zat te komen. Grrr... Over twee weken is het dus weer bal.

De verdoving voelt als nog lang niet uitgewerkt. Geef me een flinke rechtse en ik zal je vriendelijk toelachen. Terwijl de koffie voor de zoveelste keer over mijn wang stroomt en op het witte t-shirt drupt, hoor ik dat er maar liefst drie doden op de A10 te betreuren zijn vandaag en op slag ben ik zielsgelukkig met een beetje tandenleed.

Gierende banden

Blij als ik ben dat ik dichtbij Amsterdam woon, ergens anders kan het toch ook heel leuk zijn. Buitenlandse stedentrips zijn eigenlijk nooit vervelend maar ook eigen land kan voor aangename verrassingen zorgen.
Op de een of andere manier geldt dit niet voor de noordelijke provincies. Twee jaar terug reed ik sinds lange tijd naar Twente en besloot voor het gemak meteen dat dat wat mij betreft ook de laatste keer was. Ook de paar keer dat ik Groningen en Friesland bezocht, wist ik niet hoe snel ik weer huiswaarts moest rijden.

Lachen moest ik dus ook toen ik gisteren aan een vriendin, die onderweg was, vroeg hoe het op familiebezoek in het hoge noorden geweest was. Half hyperventilerend antwoordde ze dat ze dubbel zo hard reed als op de heenweg en godzijdank Lelystad alweer voorbij was.

Gillend naar huis toe!

.....

Link: sevenload.com

Goud

Joepie! Geen spijkers op laag water gisteren maar spijkers met hele grote koppen. Ik ben erg blij. Nee, ik ben superblij!
Vanaf half september weer loonslaaf met een echte leuke baan waarbij ik al mijn energie nodig zal hebben om me nieuwe dingen eigen te maken, mensen te leren kennen en goed te presteren. Fantastische lokatie, mooi pand en ook nog lekker dicht bij huis.
Het was even zweten maar dan heb je ook wat.
Spijkerbroeken de kast weer in en niks geen koffie drinken meer tot diep in de dag. Niets lange lunches, sloten witte wijn en rendez-vous. Nee, half zeven de wekker, onberispelijke rokjes en ploeteren op cijfers.
Heerlijk! Ik ben er nog ondersteboven van....

Weekoverzicht

Waarschijnlijk had de haai geen trek en is doorgezwommen. Ik zie z'n vin in de verte nog wel maar ga er nu van uit dat hij definitief uit het zicht verdwijnt. De muziek klinkt een stuk zachter en morgen hoop ik hier goede berichten te kunnen plaatsen.

De week was zo spannend dat het schrijven even niet wilde lukken. Toch is er wel het een en ander gebeurd.

Frank is volledig in schoolritme en oogt bij de voetbaltraining italiaans modisch in nieuw AFC-tenue. Is Caroline akelig blond maar veilig thuisgekomen van een week Mallorca. Eindelijk is de informatie over de nieuw te bouwen woningen in Ouderkerk beschikbaar gekomen en heb ik me ingeschreven. Zaterdag ben ik voor het eerst van mijn leven in Schoonhoven geweest en een dag later zagen we Heath Ledger met een briljante vertoning van the Joker in de nieuwste Batmanfilm, tevens zijn laatste. Verder is het prima mosselen eten bij Vooges en hadden Ria en ik een cultureel uitstapje naar de Kunstsalon in Hoorn voor de nieuwe expositie van Selwyn, waarbij we meteen de gelegenheid hebben aangegrepen om het nieuwe onderkomen van Ton en Anneke aldaar te bewonderen (zie foto).

Nu zit ik gewassen en gestreken met oorlogskleuren opgesmeerd klaar om ten strijde te trekken. Niet te stellig maar gepast gretig. Tot morgen.

Geen nieuws

Na heel lang wachten..... wachten we gewoon nog een beetje langer.

Let love rule

Lenny Kravitz begon lekker ruig. Na een paddootje of twee op een bedje van coke moet dat natuurlijk ook weinig problemen opleveren. Volgens sommigen was de show te gelikt, ik vond het erg meevallen. Wel dreigde het halverwege saai te worden door de gebruikelijke love-en-peace-bewoordingen waarvan ik altijd hoop dat ze die een keer achterwege laten. Het klinkt namelijk nogal belachelijk als ze door iemand uitgesproken worden die door zijn of haar rijkdom geen idee meer heeft hoe de werkelijke wereld er uit ziet. Maar dit terzijde. Door de trompetsolo waanden we ons even op het North Sea Jazz festival en de drumsessie maakte het er al niet veel beter op. Kom op Lenny, niet lullen maar poetsen!

Het kwam allemaal goed. Na alle fantastische nummers gehoord te hebben, fietsten we tevreden naar huis, doof en natrillend van de gitaren. Leuk is dat we bijgesloten filmpje door het aanwezige promotieteam van Sony-Ericsson ter plekke op onze telefoon doorgebluetoothed kregen. Ik weet wel dat het heel normaal en slaapverwekkend is dat je info zonder draadje doorkrijgt, maar toch was het bijzonder.

Mosselseizoen

Red de zeeuwse mossel en matig uw gebruik ervan. Wegens overbevissing dreigt hun soort te verdwijnen en dat zou verdomd jammer zijn, niet....?? (met dank aan Eduard voor het droppen in mijn mailbox)

Jaws

De hele dag loop ik met dit haaienmuziekje in mijn hoofd. Je weet dat er iets gaat gebeuren maar het is nog niet duidelijk of het surfboard straks doormidden is, je been eraf ligt of dat het slechts een grapjas met een vin op z'n rug is.
Mijn haai heeft de vorm van een nieuwe baan. Na drie stappen vooruit en een naar achteren, stijgt de spanning nog steeds.
Het doet me denken aan mijn entree bij ONG. Hier hadden ze aanvankelijk ook zo hun bedenkingen toen ik bij mijn eerste sollicitatiegesprek hoogzwanger naar binnen struikelde omdat ik door mijn dikke buik de drempel niet meer kon zien. Onderuitgezakt door de zware last zat ik zuchtend en puffend in de grote directievergaderzaal en prevelde tegen de toenmalig directeur dat mijn frans helemaal zo slecht niet was. "Voulez-vous coucher avec moi" was tenslotte uit mijn tijd. Het zweet brak me uit bij de gedachte dat ie me werkelijk op de proef zou stellen. Dat gebeurde niet. Wel vreesden men, door slechte ervaringen wijs geworden, dat ik na mijn verlof niet meer terug zou keren wegens bekkeninstabiliteit of ander ongemak. Ze overtuigen van het tegendeel werd lastig. Het werd een gok en een gelukkige voor beide partijen achteraf gezien.

Langzaam hoor ik de muziek weer aanzwellen. Vele gelukkige jaren of toch mijn been eraf....?

ABBA

In mijn jeugdjaren stond ABBA gelijk aan het gekweel van Jan Smit. Als je jezelf een beetje respecteerde nam je al snel afstand van dit olijke bandje uit Zweden.
Een van mijn kennissen uit die tijd was zo weg van ze dat ik een album van hem kreeg ondanks dat ik eerder had uitgelegd hier geen enkele behoefte aan te hebben. Het grappige was dat hijzelf een serieus betaald concertpianist was. Ik moet 'm nog ergens hebben als zou ik niet weten waar.

Nu begint langzaam het besef te komen hoe geniaal ABBA wel niet was. Toen ik gisteren in de auto naar Mama Mia luisterde ben ik voorgoed overstag gegaan. Geen braakgeluiden meer maar louter lof.

Hoe succesvol ook, de nederlandse vertaling van de musical klinkt als bagger. Dat daar hele volksstammen geld aan besteden en naar kunnen luisteren zal voor mij altijd raadselachtig blijven. Uitzonderingen daargelaten. De nederlandse Annie was leuk en Arjan Ederveen als Fagin in Oliver Twist zelfs ongekend goed. Van mij zullen ze echter niet rijk worden en ik ben dan ook altijd blij als ik er een amerikaanse of engelse versie ten tonele verschijnt.

Ik krimp als ik hoor: "Mama Mia, ja daar gaan we weer....."

Sophia

Vrijdag was ik enigszins verdwaald in Sophia, een van de zeven Ron Blaauw-protégé's in Amsterdam en omgeving.
De buurt is mooi en de zaak oogt prachtig. Afgezien van een paar voorbijtrekkende wolken stonden we heerlijk in de middagzon op het terras. Erg druk was het niet maar dat zal zeker iets met de zomervakantie te maken hebben gehad. De wijn smaakte heerlijk en dit alles in ogenschouw nemend, stond ik me dan ook af te vragen waarom ik er niet graag kom.
Helemaal precies kan ik m'n vinger er niet op leggen maar ik denk dat het komt door de erg zakelijke achtergrond van de restaurants. In rap tempo worden ze volgens een bepaalde formule ingericht, waarna er een keukenbrigade en bedienend personeel in wordt gedumpt. Voor wie deze zaken regelmatig bezoekt mag duidelijk zijn dat dat lang niet altijd werkt. De onpersoonlijkheid die in toeristische gebieden waarschijnlijk geen enkel probleem oplevert, doet dat hier wel. Er is geen eigenaar die met genoegen en aandacht voor zijn clientèle door de zaak heen loopt, bijstuurt waar nodig en de puntjes op de i zet. Ik vermoed dat RB er hooguit vier keer een voet over de drempel heeft gezet. Een bedrijf zonder ziel; liefdeloos en zakelijk. Voor een ander misschien geen probleem maar niet mijn ding.
Het enige waar ik helemaal weg van ben, is de prachtige poster van Sophia Loren die boven de trap bij de bar hangt. Voor zoveel schoonheid wil ik er best nog wel eens een wijntje drinken.

Wachtwoord

Winkelen op internet is een fantastische uitvinding waar ik al vele jaren dankbaar gebruik van maak, maar levert tevens een woud van inlogcodes en wachtwoorden op. Bij de meest gebruikte sites weet ik ze wel uit mijn hoofd, een enkele keer gaat het mis.

Vanavond was het weer eens zover. Na een bloedige zoektocht lagen alle benodigde papieren binnen handbereik echter zonder het gewraakte wachtwoord en wilde dit me ook nog steeds niet te binnen schieten. Bij de derde inlogpoging werd me uiteindelijk wreed alle toegang geweigerd .

De klantenservice bleek tot 21.00 uur bereikbaar. Het was 5 voor en de vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn vroeg me volkomen terecht het hemd van het lijf. Nadat ik inlogcode, veiligheidscodes en ontbrekende letters had gedoneerd volgde de hamvraag. "Wie is volgens u de meest historische figuur?" Ondanks dat ik blijkbaar ooit zelf het antwoord op deze vraag had gegeven, had ik nu geen flauw benul. Ik ben meer Star Trek dan Bonifacius en zag dan ook bij het scheiden van de markt mijn ultieme inlogpoging ten onder gaan. Als een bezetene probeerde ik mijn eigen hersenkronkels opnieuw te volgen. Met succes. Het lampje boven mijn hoofd knipte gelukkig net op tijd aan.

Het antwoord was weinig serieus, zeg maar gerust belachelijk, maar goed!

Almere?

Overleven

Als je vroeger als kind een spelletje speelde en dreigde te verliezen, dan riep je snel dat je nog niet echt begonnen was of dat de spelregels nog niet helemaal duidelijk waren. Zeker als de tegenstander een stuk ouder was of simpelweg een goedzak, had je grote kans van slagen.
Als je onthoofd wordt terwijl je ligt te slapen in de bus òf als je terugkomt van vakantie zonder man en kinderen, zoals laatst de vrouw van de arts uit Almere of de makelaar uit Utrecht, vind ik ook dat je gerechtigd bent opnieuw te beginnen. Maar dan nu voor het echie.

Cool

Dit is al met al een beetje vreemde vakantie geworden. Geen buitenland en Frank als grote afwezige. Vandaag komt ie eindelijk terug, de verloren zoon. Caroline en ik blij. Het blijft erg onwennig voelen zonder irritant gepingpong in huis.

Toen we gisteren na een middag shoppen in Den Haag in Loetje belandden, bedacht ik me ineens dat een van mijn oudste wensen waarheid was geworden.

In mijn pre-ouderlijke fase leek niets me namelijk leuker en cooler dan met een grote zoon of dochter in de kroeg te staan. Wel vroeg ik me vertwijfeld af of zij dit dan ook wel konden waarderen. Destijds kon ik me al voorstellen dat mams mee de kroeg in nou niet bepaald het toppunt van cool zou zijn.

Gisteren stelde ik echter tevreden vast dat het geen enkel probleem oplevert.