Notes on a scandal

Waarom zijn engelse films over het algemeen toch zoveel beter dan amerikaanse? Laatst zag ik Red Road gefilmd in de buitenwijken van Glasgow. Als je je beroerd voelt, moet je hier naar toe gaan. Naargeestiger en akeliger dan het leefklimaat daar, kan denk ik niet. Allerlei soorten anti-depressiva staan er ongetwijfeld op nummer 1 van de lijst met voedingssupplementen, en zo niet, dan dient dit met de hoogste prioriteit en per direct ingevoerd te worden. Had je nog geen suïcidale neigingen, dan is deze omgeving het beste excuus om ze je ogenblikkelijk eigen te maken. De film is traag en wordt gespeeld door mensen zoals je ze daadwerkelijk op straat tegen zou kunnen komen. Dus geen barbies á la Kidman of Jolie die 's ochtends fris ontwaken met ongeschonden make-up, maar eerder schonkige types waar de ellende van af druipt. Het komt me een stuk realistischer over en maakt het verhaal geloofwaardiger.
Ook bij het bekijken van 'Notes on a scandal' valt op dat de karakters met gemak in het dagelijkse leven zijn in te passen. Judy Dench, op leeftijd, getekend en compleet met kat, zet moeiteloos een oude vrijster neer die al 30 jaar op dezelfde school les geeft. De engelse taal klinkt zoveel mooier dan het rijkelijk gebruikte 'fuck' in het amerikaans. En, uitzonderingen daargelaten, gaat er niets boven engelse humor; beheersd en droog. Ik vond het weer een feestje deze film. De wodka-jus bij café Eijlders na afloop trouwens ook.

Het zou verboden moeten worden

Wat zou verboden moeten worden? Regen en zondagen en bovenal zondagen waarop het veel regent of liever gezegd 'hoost' zoals vandaag. Wat is er deprimerender dan dit soort dagen. Er is geen hond op straat te vinden, alle winkels zijn gesloten m.u.v. Amsterdam en Frank verzucht dat dit wel de meest vreselijke en oneindig saaie dag van de week moet zijn. Hij heeft gelijk. Als kind had ik al een hardgrondige hekel aan de zondagen. In mijn vroege jeugd werden de zondagen bevolkt door op visite komende familie met kinderen die ik nog nooit in mijn leven gezien had, maar dan wel lief mee moest gaan spelen. Het enige lichtpuntje op zo'n dag waren de luxe koekjes die in huis werden gehaald. Kon het veel erger? Ja, want op latere leeftijd, ik was inmiddels tien jaar en woonde in Wierden, moest ik wandelen op de Holterberg! Er waren 3 routes; 1 met gele paaltjes, 1 met rode paaltjes en 1 met blauwe paaltjes. De verschillende kleuren gaven de lengte van de route aan. Ik vergeet het m'n leven niet meer en heb er ook een wandeltrauma aan over gehouden. Wat een gruwel, ik zou het mijn kinderen nooit aan willen doen.
Eenmaal op kroegenleeftijd gloorde er hoop. Het ritme van destijds was nog het allerbeste en ik kijk uit naar de tijd dat ik dit weer probleemloos in het schema weet in te passen. Het gaat als volgt; je slaapt uit tot een uur of 11, drinkt een paar bakken koffie, kleed je aan om zo rond een uur of 1 de kroeg binnen te stappen. Daar eet je een lekker broodje en er voegen zich wat vrienden bij je. Tegen half 3 is het hoog tijd voor een alcoholische versnapering en kan er eventueel een potje Backgammon gespeeld worden. Oeverloos slap lullen mag ook natuurlijk. Voor je het weet is het 7 uur en ga je, tevreden over de enige juiste invulling van de middag, huiswaarts. Goede alternatieven zijn een thuiswedstrijd van Ajax of de bioscoop in, zoals wij vanmiddag gaan doen. Maar misschien heeft de Christen Unie ook nog wat leuke suggesties.

Sauna

Om 11.00 gisterochtend afgesproken met Ellen in de sauna. Omdat de vertrouwde sauna in Oud Valkeveen van Wiggert niet langer geopend is, zoeken we onze toevlucht in Soesterberg. Het geheel ziet er veelbelovend uit. Diverse sauna's, stoombaden, veel douches en een prachtige tuin met groot zwembad erin. De bubbelbaden negeer ik altijd omdat ik het idee heb, zodra ik daarin stap, dat ik van alle kanten aangevallen wordt door bacterieën die heerlijk en ongestoord gedijen in het legionellatemperatuurtje en dan gniffelend op hun gemak mijn gezonde huidje binnen slenteren.
Goed gehumeurd stappen we na de koffie en gedouchd te hebben geheel naakt de buitensauna in; eindelijk weer lekker bijpraten en tot 's middag 4 uur de tijd; ongekende weelde. Het is er groot en stil. De paar mensen die er zitten spreken geen woord. We nestelen ons op een mooi plaatsje in de hoogste regionen en gaan helemaal op in het gesprek. Al kakelend gaat er een kwartier voorbij. Het feit dat alle gesprekken over werk, vrienden en bekenden ongevraagd bij de overige saunagasten binnenkomt, deert ons niet. We zijn tenslotte niet anders gewend. Maar meestal haken er wel een paar in en hier blijft het angstvallig stil. Als ik omkijk wordt me al snel duidelijk gemaakt waarom. De 'torte' naast me legt op belerende wijze haar wijsvinger voor haar mond en zegt sssst... Ik voel direct het bloed vanuit mijn tenen naar boven stijgen tot in mijn hoofd alwaar het binnen 1 seconde begint te koken. Terwijl ik bedenk wat ik het liefste met mijn buurvrouw zou willen doen - met d'r kop in de toiletpot of gewoon ordinair d'r tanden uit d'r bek rammen - informeer ik, mijzelf in bedwang houdend, wat precies het probleem is. Het blijkt dat we wel mogen praten maar op fluistertoon. Ellen kijkt me angstig aan, al bij voorbaat wetend dat ik me niet aan deze ongeschreven voorschriften ga houden. Daarna begin ik op luide toon een verhandeling over dat het onze bedoeling was de boel een beetje op te fleuren hier in huize Avondrood en dat mijn vriendin en ik slechts gewend zijn aan gezellige sauna's. Het werkt; binnen de korste keren kijken ook de andere klanten mij vernietigend aan of verlaten de ruimte. Aangemoedigd door deze gunstige ontwikkelingen zet ik mijn kruistocht voort, ze zullen weten dat we geweest zijn! Hardop poch ik tegen Ellen, die me nu heel ongelukkig aan begint te kijken, maar omdat ze me al zo lang kent weet dat dit onvermijdelijk was, dat ik de rest ook nog wel weg krijg.
Na de lunch beginnen we lol in het spel te krijgen en kijken triomfantelijk in de rondte als we achtereenvolgens het turks stoombad en de binnensauna van mensen hebben weten te ontdoen. Ze kunnen ons wel wurgen maar dat is dan ook exact de bedoeling. Na onze laatste treiteraktie bij het afrekenen nemen we lachend afscheid en besluiten de volgende keer naar Putten te gaan.

Hebbes!

Ja, ik ben een vrouw, maar nee, ik houd niet van winkelen. Voor mij is winkelen een ware marteling. Op altijd de verkeerde tijden (omdat ik op de juiste tijden geen tijd heb) je tussen drommen mensen heenworstelen, die alle tijd van de wereld lijken te hebben. Rustig banjeren ze van etalage naar etalage, onderwijl gezellig kwebbelend over wie en wat en "dat het toch ook wel belachelijk is dat...." Het intereseert me niet en liever ook bespaar ik mezelf de pijn van het te kleine pashokje in gezelschap van 3 nieuwe broeken waarvan ik bij voorbaat al weet en zie dat ze niet bestemd zijn voor vrouwen met taille, billen en heupen. Waarna de lijdensweg naar de kassa volgt om te veel geld uit te geven voor iets dat eigenlijk niet past maar bij gebrek aan beter toch noodzakelijkerwijs aangeschaft moet worden.
Er zijn echter uitzonderingen. Bijvoorbeeld Parisi op Sicilië. Daar loop je voor je plezier nog een keer binnen om kwijlend al het moois aan tassen en schoenen van de italiaanse designers in je op te nemen. Alles keurig uitgestald in een van de overzichtelijkste en fraaiste winkels die ik ken. Een enkele keer koop ik ook iets. Het is een aderlating waar je nog maanden boete voor moet doen maar dan heb je ook wat. Van al mijn onverantwoorde aankopen heb ik namelijk vreselijk veel plezier. De kwaliteit is geweldig en ik raak niet snel op iets moois uitgekeken. Omdat Sicilië vorig jaar niet in de agenda stond, moest ik het met de Tod's winkel in de PC doen. Daar zag ik een tas waar ik op slag verliefd op was en ik was aan de beurt vond ik.
Kijken, dralen, weglopen en het internet afspeuren. Het is niet gelukt. De tas was 'way over budget' en nu is ie niet meer te koop. Min of meer een beetje met opzet. De tas was prachtig maar niet echt praktisch en veel geld uitgeven is een ding, maar dan wel voor iets waarvan ik in lengte van jaren lol van heb. Daarom is het deze geworden. In zomertint met eindeloos veel vakken voor kaartjes, sleutels en telefoon, met en zonder rits. Wat is ie mooi hè?

Echt leuk

Naar aanleiding van mijn blog kreeg ik afgelopen weekend van Marieke dit boek in handen. Zij is al jaren een enorme fan van Bob den Uyl en heeft zelfs een handtekening van de man. Helaas is ie niet meer. Helaas omdat ik na het lezen van 1 hoofdstuk meteen "hooked" was. Wat kan deze man ontzettend brilliant schrijven! Reizend door Europa per bus, trein en fiets weet hij van alle triviale dingen een item te maken. Gelardeerd met eigen theorieën en zelf ontwikkelde filosofieën waar ik me erg bij thuis voel en veelvuldig om moet lachen. Iedereen die reist zal de vele situaties op trein- en busstations en het onderhandelen met onwillige lokettisten direct herkennen. Wie kent niet het vergeten van reisbescheiden, verliezen van geld en na een vermoeiende dag aankomen in een restaurant waar een norse eigenaar een bord met vieze smurrie voor je neus flikkert, waar je dan ook nog teveel voor moet betalen. Alle rampscenario's komen aan bod. Vele paarse krokodillen kronkelen hier door het boek en lachen je in je gezicht uit. En Den Uyl weet het in feilloze bewoordingen neer te zetten.

De opmerking van Marieke dat mijn schrijfstijl wel iets weg heeft van deze meester van het alledaagse zullen we maar snel vergeten. Ik zou dolgraag willen dat ik zo zou kunnen schrijven. Het hoogst haalbare is misschien dat ik bij vlagen zijn niveau kan benaderen. Het lijkt me geweldig. Het zal me er ook niet van weerhouden verder te gaan, ik knoei rustig door zolang ik er plezier in heb. Toen ik op internet een foto van Bob den Uyl vond, kon ik jullie deze toch onmogelijk onthouden. Kijk ernaar en verwonder je; toch niet bepaald het gezicht en de uitstraling van een man die je tot onbedaarlijk lachen kan aanzetten, al zie ik 'm wel op z'n semi-racefiets door de heuvels en bergen van Frankrijk en België fietsen. Ik ga weer verder in mijn boek. En als het uit is, de volgende.

Niet leuk

Soms zit het mee en soms zit het tegen. Nu zit het even tegen.

18!

Het is bijna niet voor te stellen, maar het is vandaag 18 jaar geleden dat Caroline geboren werd. Ik weet het nog heel goed. 's Ochtends op de fiets naar de bakker om brood te halen, waar ik bij het verlaten van de winkel de hoge stoep niet meer kon zien door mijn dikke buik. Gevolg; spartelend op het trottoir en weer op mijn voeten gehesen door twee galante heren, allemaal heel charmant ja! Maar 's nachts om 00.53 was al het leed geleden en lag er een klein, warm en tevreden pakketje op m'n buik.
Deze ochtend zijn Dick en Agneet al voor dag en dauw op de koffie en om 8.00 rijdt de leswagen voor. Voor ik het weet stuurt mijn grote dochter de auto Sluisvaart uit. Het voelt raar en een beetje ontgoocheld lopen we weer naar binnen toe. Geen slingers of ballonnen in huis want het CIOS heeft open dag vandaag en dus wordt er meteen door naar Haarlem gescheurd als ze terug is. Frank moet voetballen en ik ga schaatsen op de Edenbaan om de verjaardag (11 feb) van broer Joost te vieren. Gelukkig zitten we vanavond in 't Deurtje met z'n allen en opa. Daar hangt al 18 jaar het geboortekaartje van Caroline in de zaak. Eerst aan de muur geplakt en later, omdat het maar niet weggegooid werd, door Ria netjes ingelijst. Bijzonder, maar het is dan ook een bijzonder kind.

Paspoort

Ondanks het verdrag van Schengen en het feit dat iedereen maar roept dat je nauwelijks nog een paspoort nodig hebt, wordt er op Schiphol wel 3 keer naar gevraagd als ik naar Napels reis. Identificatie hè, dame, grijnzen ze allemaal. Ja, ja en vervolgens moet je half strippend door het poortje heen, waarbij ik altijd nog steevast begin te piepen. Dan bliept een vrouwelijke beambte met apparaat nog vrolijk een keertje over me heen waarna ik door mag lopen (?), begrijpen zal ik het wel nooit. Nu verliep mijn paspoort op 20 februari en dus maar snel een nieuwe aangevraagd voor skitripje Zwitserland volgende maand. Met dank aan de VS laat ik bij de plaatselijke fotoboer een zouteloze, volledig aan de normen voldoende, pasfoto maken. Met tranen in mijn ogen bekijk ik het resultaat. Holleeder zou trots op mij zijn, afgebeeld als Ma Baker pas ik naadloos in zijn vermeende criminele organisatie.
De nieuwe aanbouw aan het gemeentehuis van Ouderkerk blijkt een hele verbetering. Ruim opgezet en hoge plafonds. De wachttijd is kort en een vriendelijke dame vraagt me of ik mijn oude paspoort nog terug wil. Graag! Met drie grote gaten erin gestansd stop ik hem in mijn tas. Als ik weer buiten sta bekijk ik het verlopen document met weemoed. Mijn oude pasfoto oogt stukken beter dan de nieuwe en het fotootje van mijn kleine Frank, toen nog bijgeschreven, is helemaal lief. Die kon ik toch niet in een anonieme prullenbak laten verdwijnen.

Dr. Oetkeravond

Het zal velen van jullie ontgaan zijn, maar op 16 januari jl. is Dr. Oetker overleden. Nee, niet de oprichter van het bedrijf maar zijn kleinzoon, die sinds 1944 de leiding van het bedrijf op zich had genomen. Koning bakpoeder had ambitie en breidde de zaak nog een beetje uit, variërend van diepvriespizza's tot scheepvaartactiviteiten. Het conglomeraat is werkzaam in 35 landen en draaide in 2005 een recordomzet van meer dan 7 miljard euro. Daar kan menigeen een puntje aan zuigen.
Het overlijden inspireerde een dame tot het bakken van deze bijzonder geestige tulband met de vlaggen 'halfstok'. En mijn collega Marieke houdt vanavond een heuse Dr. Oetkeravond met allerlei baksels, ongetwijfeld aangevuld met een lekker wijntje. Nieuwsgierig of er in andere landen meer van dit soort initiatieven zijn. Dat had de oorspronkelijke Dr. Oetker toch niet kunnen bedenken, toen hij van het achterkamertje van zijn apotheek een bakpoederlaboratorium maakte in 1891.

Goed bezig!

Aangezien ik al een aantal dagen niet geschreven heb, kan de titel van dit stukje nooit op mijn schrijfprestaties slaan. Waarop dan wel?
Nou, na mijn sportieve inspanningen van maandag dacht ik woensdag er meteen maar achteraan te plakken. Met als gevolg een enorme hoeveelheid spierpijn op donderdag. Zo'n dag waarop je geen anatomische les nodig hebt om te weten waar alle spieren zich bevinden. Al kreunend en steunend de dag doorgeploeterd, waarbij iedere beweging een totale kwelling was. Vrijdag was de ergste pijn weer gezakt, maar vroeg ik me wel af hoe ik mezelf weer zo snel mogelijk op conditioneel peil kon krijgen. Nu was het zaterdag onwaarschijnlijk mooi weer en lonkte de buitenlucht. In de vroegte stond ik al met Frank op het voetbalveld. De tegenpartij was een sportief clubje en verder werd er vrolijk in de zon koffie gedronken met de diverse ouders. Toen ik thuis kwam bedacht ik me dat het toch eeuwig zonde zou zijn de rest van de dag te verkwanselen aan boodschappen doen en andere huishoudelijke zaken. Dus de stoute skates aangetrokken om stuntelend na zo'n lange tijd de achtertuin te verlaten. Sluisvaartse straatklinkers en -tegels zijn niet echt goed oefenmateriaal, maar als beloning wacht daarna het rode asfalt op de Machineweg. Het is zoals ieder jaar weer even wennen. Als ik bij de woonwagens de oversteek maak richting Ouderkerkerplas voelt het al weer beter. En eenmaal voorbij de grote windmolen aan de snelweg, weet ik dat de verslaving op de loer ligt. Wat is dit toch lekker. Geen mensen, alleen koeien, vogels en kikkers. Snelweg onderdoor en al snel zie ik de Voetangel in zicht komen. Sinds vorig jaar is de Holendrechterweg opnieuw geasfalteerd, wat het tot een heerlijke skatebaan maakt. Na ruim een half uur maak ik de achterdeur weer open. Vanmorgen heb ik het rondje weer herhaald. Met iPod op mijn oren en telefoon bij de hand voor calamiteiten, het laatste stuk soepeltjes met beide handen op de rug gereden. Remmen kan ik nog steeds niet, dus mocht je me ooit tegen komen, je bent gewaarschuwd!