Na lange tijd van afwezigheid inspecteerde ik de coupé. Aangezien de ramen niet meer open kunnen was uit het raam hangen en zwaaien van 'hier ben ik' er niet meer bij. Ellen zou me dus op eigen kracht moeten vinden. Aangekomen in Utrecht vulde de trein zich angstvallig snel en al gauw realiseerde ik me dat er meer mensen dan zitplaatsen waren. Het werd dus zaak om de lege plek naast mij zorgvuldig te bewaken.
Na zeker vijf mensen afgewimpeld te hebben streek er aan de overzijde van het gangpad een vrouw neer op een van de laatste stoelen met een hondje in een tas. De bijbehorende man vroeg natuurlijk naar onze plek maar bleef naast zijn vrouw en het verpakte huisdier staan na het gebruikelijke antwoord. Na wat telefonisch contact over de juiste locatie deed Ellen immers verwoede pogingen om bij me te komen. De trein was bomvol. Omdat het even duurde drong de man aan om toch te gaan zitten. Ik verzekerde hem dat mijn gezelschap zich spoedig zou melden. Hij nam er geen genoegen mee en begon te dreigen. "Hij had ook betaald tenslotte. Ik haal de conducteur. U bent asociaal." Met dat laatste had hij een punt natuurlijk maar ik hield stand en keek hem strak aan onderwijl bedenkend wat voor mogelijkheden het hondje in de tas bood. Gezien het formaat van het beestje leek het koppie verdacht makkelijk van de romp te draaien. De hele wagon genoot intussen mee van ons klein meningsverschil. Het gezicht van man achter brillenglazen en voorzien van pet werd met de minuut roder. Zijn vrouw suste en het publiek was in suspence. -Waar zouden we zijn zonder de trein.-Ik besloot me voor de verandering eens volwassen op te stellen. "Meneer, doet u niet zo flauw, ik zou u echt niet onnodig een zitplaats onthouden." Het werkte wonderwel en zo kon zonder kleerscheuren Ellen niet veel later naast me ploffen.
Omdat er zoveel te bespreken was hadden wij niet in de gaten dat we in Maastricht aankwamen. Verheugd over de enorme uittocht van het publiek ter plaatse besloten we een nieuwe plek tegenover elkaar te kiezen. Tevreden over zoveel rust keken we elkaar blij aan. De trein bewoog echter geen millimeter meer. Enigszins verbaasd over het feit dat we echt de enigen nog waren keek ik op mijn horloge. "Het is 6 over 11", blaatte ik. "Is dat niet onze aankomsttijd?" Toen het kwartje eindelijk viel verlieten we gierend van de lach de trein. Het perron was grotendeels al weer leeg.
Het was heerlijk weer eens in Maastricht te zijn. Al snel vleiden we ons voor een kop koffie in de zon. Na een uurtje winkelen vonden wij het al snel mooi geweest en bezochten we restaurant Rozemarijn voor een verrukkelijke lunch buiten op het terras.
Weer een rondje winkelen en tot laat 's avonds in de volle zon een hapje aan de Maaskade. Kortom een geweldige dag.
1 opmerking:
Jullie maken nog eens wat mee... Misschien weer eens wat vaker met de trein (als ze plek hebben ;-)
Een reactie posten