Eddy

Ik was hem helemaal vergeten maar ineens verscheen hij op het scherm vrijdagavond. Eddy Conard. Wat zwaarder dan voorheen, kaal en nog immer met het onverbeterlijke amerikaanse accent en charmante lachje. Ooit ergens uitgeroepen tot beste percussionist en volgens mij kon hij inderdaad best aardig trommelen. A-ritmisch als ik ben had dat in eerste instantie niet mijn interesse.
Lang, lang, lang geleden leerde ik hem kennen in een hilversumse kroeg. Het werd gezellig en ik ging met hem mee naar zijn zeer bescheiden woning vlakbij. Net in slaap gevallen werd ons pril geluk al snel verstoord door een ex-vriendin die midden in de nacht aan de deur stond te rammelen en zich niet makkelijk weg liet sturen.
Met een tierende ex voor de deur was het lastig vertrekken voor mij en zat er niets anders op dan af te wachten. Nadat Eddy verschillende malen zonder resultaat "go away" had geroepen, stapte hij uit bed en schreef iets op een bordje dat hij vervolgens voor op de deur plaatste. Het bonzen en gevloek ging echter onverminderd verder en ik begon zwaar spijt te krijgen dat ik niet eerder op de avond gewoon lekker naar huis was gegaan.
"Can't you read the sign?", probeerde Eddy nog maar eens. "No, it's up side down!", was het antwoord. Toch een tikkeltje nerveus schoot ik enorm in de lach. Het bord werd gekeerd en uiteindelijk vertrok ze.