Bahi

We zijn er weer. Djerba was een groot succes, en 32 graden Celcius inruilen vandaag voor een koud en waterig zonnetje viel niet mee.

Ons Duizend-en-een-nacht-hotel was inderdaad een sprookje. Aan een hagelwit strand en met de licht groen/blauwe zee, zoals je deze alleen op mooie plaatjes ziet. Ik was er van overtuigd dat Ali Baba nog steeds in een van de hotelkamers huisde, al vernam ik tot mijn spijt dat deze niet uit Tunesië maar uit Oman kwam.

Een week lang hebben we ons niet verroerd, maar uitgebreid geluierd op het strand zolang het kon. Zelfs naar het toilet gaan was al een hele inspanning en werd dan ook zoveel mogelijk vermeden. Ondanks ons voornemen wel een keer naar de markt te gaan, werden de spelletjes beachball ons grootste wapenfeit. Marieke heeft tot dinsdag volgehouden nog te gaan golfen maar zag daar toch, vanwege het schitterende weer, van af.

Bahi is de arabische vertaling van in orde, leerden we van een van de strandwachten.

Deze week was erg bahi.

Finish

Het is eindelijk zover. Laatste dag.

Jan Steen

Ik zat heerlijk op kantoor te werken vanmorgen totdat om kwart voor 10 de telefoon ging. Het was Frank. Of ik aan zijn GGD-onderzoek op school had gedacht?

Help! Nee, natuurlijk niet. Welke dag is dat dan? Vandaag! Hoe laat? Om 10 uur!

Ik had nog precies tien minuten om in de auto te springen en naar Ouderkerk te scheuren, mijn zoon zegenend voor zijn geweldige initiatief om me toch vooral even te bellen.

Precies op tijd arriveerde ik bij school. Het vragenformulier had ik plichtsgetrouw al weken daarvoor ingevuld en mee naar school gegeven gelukkig. Zo'n formulier is trouwens behoorlijk ouderwets en biedt geen ruimte voor het lijdend voorwerp om andere broers en zussen te hebben dan volbloed.

Toen de dame in kwestie dan ook zei: "ik zie dat je geen broers en zussen hebt", antwoorde Frank verontwaardigd: "jawel, drie zussen". Je zou dan denken dat dat zo langzamerhand geen verwarring zou moeten opleveren, maar dat valt tegen. Na de uitleg 'twee van m'n vader en een van m'n moeder' zagen we het kwartje zachtjes vallen.

Na een oké-stempel op z'n voorhoofd vertrokken we weer.

"Help je papa nog even herinneren aan de rapportbespreking volgende week woensdagmiddag", vroeg ik bij het weglopen.

"Maar dan zit papa toch altijd bij Sama Sebo?" was het antwoord.

Arm kind.

Kredietcrisis

(met dank aan Annemarie)

Finale

De laatste dozen zijn bijna ingepakt. De dossierkasten leeg met uitzondering van een paar verdwaalde mappen. Het archief boven ons klinkt nog holler dan anders, en herbergt de stille getuigen van dit bedrijf als wij weg zijn; de dozen met ongebruikt briefpapier en enveloppen.

De telefoon is al redelijk stilgevallen en op vrijdagmiddag aanstaande staat de afscheidsborrel gepland.

In dit 'ghostoffice' maak ik nog een paar briefjes en bereid de overdracht naar de secretaresses voor die een vloer lager zitten. De rest van mijn week zal bestaan uit het afleveren en toelichten van de allerlaatste open eindjes, voornamelijk financiële zaken.

Ongelooflijk dat het gelukt is om alles in zo'n korte tijd zorgvuldig af te wikkelen. Op een paar kleine wanhoopsmomenten na is er door iedereen keihard gewerkt. Geen geklaag of gezeik maar gewoon doorgaan met het vizier op eind maart. Niet lullen maar poetsen.

Buiten een goed gevoel levert het gelukkig ook een hoop waardering op. Ons geploeter is niet onopgemerkt gebleven bij de achterblijvers. Ook voor hen zal het wennen worden de komende tijd.

Dat wordt voor beide kanten nog even slikken vrijdag.

Zomaar een dag

Soms overkomt het je. Dan heb je een dag die niets of niemand kan verpesten. Zo'n dag waarop iedereen aardig lijkt, de zon schijnt terwijl het regent en je gewoon niet uit je goede humeur te branden bent. Zo'n dag die je fluitend doorbrengt, niet vatbaar voor de onaardige opmerkingen van anderen. Sterker nog; je hoort ze niet eens.

Vrijdag was zo'n dag en eigenlijk duurt hij nog steeds voort. Daar verandert zelfs een ritje naar De Hoef niets aan.

Uit

Vanmiddag waren we met de D7 uit in De Hoef.

De term superboeren krijgt hier een hele andere betekenis. Niet gezellig oerend hard, maar een hele lange dijk met daarna weer een hele lange dijk en dan eindelijk iets dat voor een voetbalvereniging door moet gaan. Op een suikerbietenveldje staat AFC te spelen tegen 11 ventjes die allen overduidelijk door dezelfde dorpskapper te grazen zijn genomen. Feilloos kun je de ouders langs de kant met het kind matchen.

In de miezerregen vragen wij ons af hoe je hier terecht kunt komen zonder levensmoe te zijn en met concrete zelfmoordplannen rond te lopen. Toch zeker niet uit vrije wil. Wonen hier lijkt het meest op eenzame opsluiting. Ver achter Uithoorn, ook al zo'n traktatie, en bij Amstelhoek ligt dit gehucht, waarbij een verblijf in de Bijlmerbajes vergeleken een feestje bij wordt. Vanaf de snelweg na een oneindige B-weg en achtentachtig stoplichten bij het pompstation linksaf. Te bedenken dat je iedere dag na je werk naar deze poel des doods moet terugkeren. Hoogstwaarschijnlijk nog met een tractor voor je snufferd die deze lijdensweg nog intenser maakt. Brrrrr.

Mijn al aanwezige hunkering naar luidruchtige trams is na vandaag nog vele malen groter geworden. Check het plaatje. Een foto zegt meer dan duizend woorden.

Interessant

Met de vele besprekingen van dit moment valt het op dat de grootste nono's de meest interessante taal bezigen. Engels geniet hierbij de voorkeur. Spelregel daarbij is dat er onder geen beding bij gelachen mag worden.

Zo vroeg iemand bloedserieus aan me hoe het met de 'soft filing' stond. Nou eh..., goed. Maar wat bedoel je daar eigenlijk mee? Oooh, de overdracht van emails en dergelijke.

En of er nog meer 'sealbags' in het winkelcentrum aanwezig waren. Yeah right, dude. Praat maar normaal. We hebben het hier over winkelcentra in Vogelaarwijken, dus een met dure woorden gooien is so wie so erg out of place.

Maar omdat je dat allemaal niet tegen klanten kunt zeggen heb ik onbewogen tweeëneenhalf uur lang vergaderd over slagers, bakkers en videotheken met illustere namen als Jan Krokant, het Bosviooltje en Op = Op zonder ook maar een spier te vertrekken.

Zucht...., nog één te gaan.

Bacon and eggs

Dubbeldekkers, Harrods, Buckingham Palace, Londen Eye, The Dungeon, Phantom of the Opera enzovoort. In het kader van leuke dingen doen en de op handen zijnde viering van mijn geboortedag hebben we weer iets nieuws bedacht; Londen.
En nu maar hopen dat Caroline en Frank mijn stoel versieren bij de High Tea.

Restaurantweek deel II

De volgende dag was het de beurt aan restaurant Latour in Huis ter Duin. Aan tafel heb je uitzicht op de zee, en ondanks dat het verre van mooi weer was blijft het altijd een leuk plaatje om naar te kijken.

Ook hier zaten we onverwacht met z'n drieën aan tafel in plaats van samen en werd het budgetkarakter binnen een seconde om zeep geholpen door champagne en een mooie fles wijn. Ach, wij passen ons wel aan.

Bij de eerste hap werd al duidelijk dat dit een hele andere ervaring zou worden als de avond ervoor. De amuses waren een absoluut feestje met de prei-mosselsoep als hoogtepunt.

Verder volgde heerlijke sashimi, nog meer amuse, vis met risotto, dessert en konden we het niet laten om ook nog kaas te bestellen. Dat laatste ging wat moeizaam. We waren als laatsten overgebleven en dan verzwakt de aandacht aanmerkelijk.

So wie so valt het me op dat mensen veel korter aan tafel lijken te zitten dan vroeger. Wilde in de goede tijd de lunch nog wel eens rimpelloos overgaan in het diner, tegenwoordig is de tent zowel 's middags als 's avonds vaak op tijd leeg.

Daarom hebben we beneden in de bar de koffie genuttigd. Al met al heerlijk en vooral erg gezellig gegeten.

Restaurantweek deel I

Je kunt eten en eten. Het verschil tussen die twee werd weer eens erg duidelijk in deze restaurantweek.

Op een goede lokatie en met een mooi terras aan het water zou De Lokeend in Vinkeveen toch een prima plek moeten zijn om nog een keer terug te keren. Toch zal dat niet snel gebeuren.

Iets mis met de gerechten? Nee, helemaal niet. Het voorgerecht vond ik een pietsie te zwaar, maar dat is persoonlijk. De kreeftenbouillon was ronduit heerlijk, mijn eendje als hoofdgerecht goed mals en zag er mooi uit, en de zoetigheid heb ik verruild voor kaas, waar ook niets op aan te merken was.

De onverwachte gast aan onze tafel, die halverwege aanschoof, dirigeerde onze bescheiden, maar niet onsmakelijke rode wijn naar het land der slaversierders en bestelde een fles die aanmerkelijk beter smaakte maar dan ook minimaal acht keer zo duur was.

Het grote bezwaar zat in de bediening. Opgeprikt en pretentievol.

De deur zwaaide overdreven open bij aankomst. Vervolgens twijfelde de grote baas tot twee maal toe naar welke tafel hij me nou zou brengen, zodat ik evenzoveel keren ongemakkelijk fluitend midden in de zaak naar het plafond stond te staren alvorens hij eindelijk besloten had. Ik moest mijn blazer, shawl en tas ongeveer met mijn leven verdedigen om ze niet af te hoeven geven en kon me nog net op tijd bedwingen echt onaardig te worden. Doe normaal!

Het was leuk, maar voornamelijk door de mensen aan tafel en het onvermijdelijke belachelijk maken van de restaurantweek door onze ongenode maar welkome gast.

"Kunnen we nu echt iets lekkers krijgen? Iets buiten de restaurantweek."

Falling Down

Voor degene die het verhaal kennen; ik heb vandaag ook erg het idee dat ik mijn ontbijt een minuut te laat heb besteld...

Leuke verhalen over de restaurantweek volgen.

Lost and Found

Wegens het 15-jarige bestaan van de zaak (hoe ironisch) arriveerde ik afgelopen zondag voor een ontvangst bij het Amstel. Hélémaal geen vervelende uitnodiging natuurlijk. Iedereen opgedoft en de petit fours bij de thee smaakten zo goed dat ik daar meteen m'n brunch maar van gemaakt heb.
Om 14.00 uur werden we voor de voorstelling Lost and Found Orchestra verwacht in Carré. Vrij vertaald muziek maken met potten en pannen. Vooral erg ritmisch want uit bezemstelen en waterflessen komt nou eenmaal weinig melodie, maar daarom zeker niet minder leuk. Typisch iets om met de kinderen naar toe te gaan.
Er was champagne in de pauze en na afloop kuierden we op ons gemak terug naar het Amstel.
Aan de mooi gedekte tafel had je uitzicht op de bekende rivier, de spijzen en drank waren op niveau en de stemming nog veel beter. Met gemengde gevoelens hoorde ik de speech aan waarin duidelijk het afscheid weerklonk. Dit terwijl ik me toch nog zo enorm thuis voelde hier.
Een beetje Lost en Found dus.