Spoorzoeken

Vanmiddag had ik een afspraak met Emmy gepland. Vanwege het mooie weer en groeiend aantal vetrollen, was ik vastbesloten de route naar IJburg met de fiets af te leggen.
Maar hoe? Er lag vast geen 'yellow brick road' die richting op. Geen benul waar er fietspaden lopen, welke kant ik op moet en fietsen langs de snelweg leek me geen optie. Internet bood uitkomst met een heuse fietsrouteplanner.
Dus ging ik optimistisch op pad, gewapend met routebeschrijving, goed opgepompte banden en voldoende tijd. Je kunt tenslotte niet voorbereid genoeg zijn.
Bij de Arena was ik de weg al kwijt. Fijn! Terug en alsnog de auto maar nemen? Nee, te flauw. Met een beetje puzzelen kwam ik toch de juiste straatnamen weer tegen tot aan de kantoren van het Diemerhof. Daar schoot een wandelend grijs pak me te hulp na het zien van mijn ontredderde blik. Hij linkte me aan prima wegbewijzering waardoor de laatste etappe een pies of keek werd.
Eindelijk fietste ik over de Nesciobrug en verwonderde me, ditmaal bij daglicht, over de diversiteit en schoonheid van IJburg.

File

Na Frank in een hollandse enclave in de Ardèche achter te hebben gelaten, rijden we zaterdag in 32 graden noordwaarts.

De tegenovergestelde richting biedt een troosteloos uitzicht. Duizenden auto's scharen zich in lange files voor tolpoortjes en onverwachte ongelukken om massaal aan de overvolle stranden te gaan liggen. In de bloedhitte en auto's getooid met dakkoffers, fietsen en zelfs boten, zitten hele gezinnen te sjagerijnen en elkaar af te maken. Om vervolgens handen vol geld uit te geven en afgesnauwd te worden door irritante franse obers. Ik begrijp er weer eens niets van. Vakantie hoort toch leuk te zijn?

Zelf komen we in Luxemburg ook even in de knoop doordat de afslag richting Brussel is afgesloten. De vertraging maakt niet uit. 's Avonds zit ik fris gedoucht met een hapje en drankje op de bank.

Dinsdag wordt er 26 graden voorspeld. Dan parkeer ik, na een half uurtje rijden, mijn auto voor vijf euro en lig de hele dag op een van de mooiste stranden vergezeld door overheerlijke tonijnsalade en dito wijntje zonder een spoor van sjagerijn.

Dansen

Vrijdagmorgen vroeg vertrekken we om Frank naar zijn vakantieadres te brengen. Maar de avond daarvoor zijn we in de Toneelschuur in Haarlem te vinden voor de eindvoorstelling van Caroline.
Vele malen heb ik haar op het podium zien dansen, en toch zal ik er op de een of andere manier nooit aan wennen. Zodra ze opkomt verander ik op slag in een sentimentele trut. M'n maag draait om; een onbeschrijfelijk gevoel dat het midden houdt tussen een hevige verliefdheid en ernstige misselijkheid. Tranen springen spontaan in m'n ogen en ik kan enkel maar heel trots zitten zijn. Waarschijnlijk ook omdat ik zelf het ritmegevoel van een bejaarde zeeslak heb.
Na al die jaren en al die voorstellingen lukt het me maar niet mezelf in de hand te houden en de vergelijking met de Fisherman's Friendreclame dringt zich in hevige mate aan me op.
Dat wordt nog wat als ze gaat trouwen en god beware dat ze ooit een kind krijgt...

Inspiratie

Bij ongeveer iedere sollicitatie die ik verstuur kom ik bij een nieuw bureau terecht. Waar ik dan op gesprek ga en vervolgens word voorgesteld bij de desbetreffende werkgever. Die bureau's verschillen onderling nog al, om het maar zachtjes uit te drukken....

Gisteren ging het snel. Na mijn email 's ochtends werd ik 's middags gebeld en zat vanochtend vroeg al in het Mercure voor de Utrechtsebrug. De bevestiging van de afspraak was veelbelovend. Bijna zonder taal- en schrijffouten en eindigend met de zin: "Zonder tegenbericht zien wij u graag op bovengenoemd tijdstip en lokatie ten behoeve van een inspirerend gesprek."

Dat 'inspirerend' intrigeerde me. Want hoe inspirerend kan zo'n gesprek zijn? Was de man zelf inspirerend, moest ik het zijn of was de vacature van uitzonderlijk inspirerende kwaliteit? Met een kop koffie voor me keek ik om 9.00 blijmoedig en zo inspirerend mogelijk naar mijn gesprekspartner uit.

Zo'n afspraak in een hotel is net een blind date. Als het tegenzit loop je precies op de verkeerde stropdas en laptop af. Mijn date was te laat, maar leuk. Uit hetzelfde bouwjaar als ik en in het eerste kwartier dat hij tegen mij sprak, kwamen al zijn ergernissen over de huidige werkende klasse mij opvallend bekend voor. Ik hoefde mij er alleen nog maar bij aan te sluiten. Geen hokjes, vooroordelen en andere beperkingen maar een verfrissende kijk op competentie en kwaliteiten.

Anderhalf uur later namen we afscheid. Het was inderdaad inspirerend en vooral hoopvol.

Andere tijden

Stilstand is achteruitgang, maar vooruitgang is niet altijd leuker. Ik heb het over een van mijn allerleukste baantjes in een ver verleden, nl. ondertiteling typen bij de NOS.

Kun je je het nog herinneren? Gedurende een speelfilm dansten de letters er altijd vrolijk op los. De 'e' stond een halve centimeter hoger dan de 'r' of 'n', en de 'a' hing ergens onder het maaiveld, al naar gelang de typmachine die gebruikt was. Een enkele keer kan ik er nog van genieten als er een vergeeld fragment op televisie getoond wordt.

De afdeling zat in een enorme zaal in het oude complex in Hilversum. Er stond welgeteld één computer en de rest zat kaartjes te tikken. Voor iedere twee regels ondertiteling een kaartje. Voor een speelfilm was dus een hele kaartenbak vereist die, na het typen, gecontroleerd werd in een andere kamer. Als het een beetje meezat waren er twee hersendoden aan het werk, en werd het expres getikte 'snot' i.p.v. 'snor' niet opgemerkt.

Nooit heb ik meer democratie meegemaakt dan daar. De pc werkte het makkelijkste en werd daarom eerlijk afgewisseld. Omdat we met z'n achten waren maar, naar goed overheidsgebruik, maar werk voor vijf hadden - oké, zes op een trage dag -, hadden we om beurten een betaalde vrije dag. Anderen mochten extra lang bij de studio-opnames kijken en met z'n allen genoten we van de audities voor omroepster op de enorme televisies die in het kantoor stonden. Grote hilariteit als Aaltje uit de Achterhoek met maatje 54 en appelwangen bloednerveus een programma probeerde aan te kondigen. Met mooi weer buffelden we als gekken om 's middags en mass het raam uit te klimmen en voor het kantoor in de zon te zitten.

Hoe het er tegenwoordig aan toe gaat weet ik niet. Joran is een engerd maar wel een keurig ondertitelde engerd. Jammer eigenlijk.

Marga

De tijd vliegt en voor je het weet worden je vriendinnen 50! Dus gisteren trok ik, gehuld in het wit, naar Marga in Bussum.

Onderweg gaan mijn gedachten terug naar de tijd dat ze samen met Willem café The Movies had in Hilversum en ik haar leerde kennen. Maar liefst vijfentwintig jaar geleden. Beiden wild en ondernemend en Marga beter ingevoerd in de horeca dan wie dan ook. Als puppy hobbelde ik er achteraan en keek m'n ogen uit. Marga eeuwig aan de Tio Pepe met ijs en ik een spatje whisky met spa, liters Baileys of een combinatie van beiden.

De mooiste avonden waren ons sportavonden bij Van Hellemond met een potje volleybal op het einde. Harsnagels waren net uitgevonden en bij iedere bal die Marga terugspeelde hoorde ik haar roepen: "Shit Daan, weer een nagel naar z'n grootje!" Na een keer of vier hield ze het voor gezien. Daarna gingen we nog steeds voor het oog van de buitenwereld, maar doken in joggingpak ogenblikkelijk de kroeg in om de avond ten volste te benutten.

Liters sangria in de zon op het dak van de Lambertus Hortensialaan, kermis in Blaricum en spannende avonden in Weesp. Gisteren waren ze er allemaal weer; Danka, Terry, Janny, Syl. Alsof er na 20 jaar niets veranderd was. Het was een topavond.

The day after..

Nee, niet zeuren. Ze waren echt beter, die russische jochies. Marco heeft het leuk gedaan in de eerste ronde, maar gisteren een draai om z'n oren gekregen door de hand van de meester.

En als we niet zo'n geweldige keeper in het doel hadden gehad, was de schade nog veel groter geweest.

Het spel van oranje liet een hoop te wensen over, en zelfs Frank dreigde in slaap te vallen bij zoveel miscommunicatie en intens slechte verdediging (ik zal geen namen noemen). Typisch gevalletje jammer, al gun ik het Guus.

De welpies kunnen niet meer helpen, de middenstand kijkt uit naar sinterklaas en kerstmis, Bazel mist 50% bieromzet en wij kunnen volgend weekend tenminste gewoon weer barbecuen. Wel hoop ik nu dat die Varsevelder het nog ver gaat schoppen in het toernooi en de finale zodoende toch een hollands tintje krijgt.

You can do it, Guus!

Wist je dat:

• Ribery een geweldige voetballer is, maar ook verreweg de allerlelijkste speler die ik ooit heb gezien;
• Denise Mooy van restaurant Quartier Sud een stuk minder bitchy schijnt te zijn sinds ze nieuwe verkering heeft;
• er geen fatsoenlijke kroeg in het zuid kwartier van A'dam te vinden is;
• we tijdens het stappen altijd wel een of meer BN-er's tegenkomen;
• er oranje koeien in de lantaarns op het Leidseplein hangen;
• Jan Cremer (wie?) vroeger verkering heeft gehad met Jayne Mansfield.... (wie?);
• a.s. zaterdag een hollands onderonsje wordt met een paar knusse Russen;
• vandaag eindelijk die luie buschauffeurs met veel te veel ATV-dagen weer rijden;
• asperges op een warme dag wel 7 centimeter kunnen groeien;
• over krap twee weken het rookverbod van kracht is;

Oranje

Na weer een overwinning, dit maal op Roemenië, gaan we fluitend door naar de volgende ronde. Steeds massaler kijkt Nederland naar de verrichtingen van Oranje. Concerten worden uitgesteld en feestjes verzet, waarschijnlijk omdat er anders toch geen hond op komt dagen.
De rest van Europa kijkt toe. En dan met name naar de oranjegekte van die rare hollanders. In Zwitserland verkoopt de merchandise inmiddels bijna beter dan in Nederland zelf en de Britten lachen zich suf om de AH-commercial.
Ook de ANWB laat zich niet onbetuigd. Gisteren lag dit hesje in de brievenbus voor Caroline, nadat ze zich als lid had aangemeld.
De Zwitsers zijn druk met het inrichten van hele campings om de oranje-invasie in het alpenland in goede banen te leiden. Tot nu toe hebben we ons netjes gedragen. Hopelijk blijft dat ook zo.
Dan is voetbal leuk en verheugen we ons op de volgende overwinning. Al mogen al die voetbalkoters de volgende keer wel achter de hekken blijven. Een keer zo'n Sneijdersmurfje op het veld is leuk, maar een hele crèche op het groen is iets te veel voor mij.

Hollandse kanjers

Volgens dit artikel wonen de mooiste en slimste vrouwen in Stockholm. Het zal wel.

Zelf ga ik voor een man en dan het liefst een echte hollandse kanjer. Oké, als het moet, snack ik ook nog wel een engelsman weg, maar nederlandse mannen verdienen absoluut de voorkeur. Goed gebouwd, stevige benen, beetje kleur erop en doorgaans geëmancipeerder dan mannen van andere nationaliteiten. Bij voorkeur groter dan ik.

Bijkomend voordeel is dat ze je gewoon verstaan, wat de historisch moeizame communicatie niet nog moeizamer maakt.

Voor mij dus geen gewaxte amerikaanse torso's, opdringerige zuid-europeanen of koele Noren. Op die ene portugees na, heb ik nooit de hang naar een buitenlandse man gehad.

Huilen

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat solliciteren geen hobby van me is en ook wel nooit zal worden. Niet omdat ik een brief moet schrijven, dat lukt prima.

Maar nog afgezien van de eindeloze reeks spelfouten, zit een advertentie vaak beroerd in elkaar geknutseld. Geen idee wat nou precies de bedoeling van de functie is, en waarvoor je al die HBO- of universitaire opleidingen nodig hebt.

En als je dan na wat overmoedigheid toch durft te reageren, komt het..... of niet. Sommige bedrijven laten helemaal nooit meer iets van zich horen, een enkele keer komt er na drie maanden nog eens een bericht. En denk nou niet dat dat de minste bedrijven zijn. Hele P&O-afdelingen zitten waarschijnlijk met elkaar in de bezemkast of te patiencen.

De werving-en selectiebureau's doen het beter, hoewel ook zij het met de goedgespelde emails niet zo nauw nemen. Deze kwam weer vers binnen bij me vanmorgen: "woensdag 18 juni zal ik u mail zsm beantwoorden."

Als hoofdletters en bezittelijke voornaamwoorden uit de mode zijn, kunnen ze dat dan alsjeblieft een keer in de media wereldkundig maken?

Winst

Wat waren we goed hè?

Vreemde vogel

Toen Marieke en ik vorige week terugkwamen van een gezellige lunch, zat er een vogel achter op de auto. Mijn beperkte vogelkennis kon er geen naam aan geven maar ik denk iets van een kauwtje; zwart/grijs met hele blauwe kraalogen. Stevig vastgeklauwd op het bagagerek.

Hoe stevig bleek terwijl we instapten en wegreden. In plaats van weg te vliegen bleef het eigenwijze beestje gewoon zitten. En toen de auto voor mijn huis stilhield, zat hij er nog steeds. Langzaam zag ik de auto de straat uitrijden met de Corvus Monedula achterop. Het was geen gezicht.

Als ik niet beter zou weten, zou ik bijna nog in een reïncarnatie van deze of gene geloven.

Doodzonde

Het gebeurt zelden dat ik geschokt ben door het overlijden van een bekende nederlander. Mensen in mijn directe omgeving vind ik een stuk interessanter en meestal betreft het een oud-politicus waarvan de naam nog vaag in m'n achterhoofd een belletje doet rinkelen, waarna ik zonder blikken of blozen overga tot de orde van de dag.

Vandaag is anders. Dinsdagavond is Adriaan Jaeggi overleden en vraag ik me maar weer eens af waarom de leuksten toch zo jong dood gaan. 45 jaar.

Zoals vaak met getalenteerde mensen het geval is, kon hij niet alleen fantastisch schrijven, maar tevens goed koken en trombone spelen.

Nu heb ik me voorgenomen niet te vertellen hoe ongelooflijk kut ik dat vind, maar door te linken naar, naar mijn bescheiden mening, een van zijn leukste columns die in de Volkskrant zijn gepubliceerd.

Dorp

Vaak verbaas ik me erover hoe dicht Ouderkerk bij Amsterdam ligt en toch zo'n ontzettend dorp is. Met een enkele kilometer ertussen is er eigenlijk niets te merken van de multiculturele samenleving. Allochtonen moet je hier met een kaarsje zoeken, hangjongeren zijn een uitzondering en met het winkelwagentje van de supermarkt kun je zonder muntje en al te veel problemen wegwandelen.

Wat we wel veel hebben zijn restaurants. Heel erg veel restaurants. Groot, klein, in alle prijsklassen en voor elk wat wils maar vooral bekend. Waar je ook in Nederland komt, iedereen kent wel een eetgelegenheid in Ouderkerk.

En als je dan gaat eten, kom je altijd wel bekenden tegen. Zo ook gisteravond toen ik met leuke man De Voetangel binnenliep en meteen een aantal vragende ogen op me gericht zag. Nu heb ik weinig geheimen en mag je alles van me weten behalve m'n pincode. Alleen niet hier!

Dus tot vrijdag dan maar, als we op die andere hotspot in Ouderkerk de wedstrijd tegen Frankrijk voorbereiden. Overigens; het was dezelfde meneer als van die boot laatst.

Melig

Internet/telefoon/TV

Ik had het kunnen weten. Vorig jaar heb ik heel veel moeite moeten doen om van mijn internetabonnement bij Het Net af te komen. Ja inderdaad, dat zelfde Het Net dat je in de reclames verzekert dat je te allen tijde van je contract af kan. Nou...nee dus.
Uiteindelijk kwam ik telefonisch bij een belgische in Antwerpen terecht, die mij uit mijn lijden heeft verlost. Natuurlijk was net de opzegtermijn verstreken zodat ik er nog bijna een jaar aan vast zat maar nu is het dan bijna zover. Op zich was dat geen probleem. Het werkt prima, maar ik wil draadloos, alles ineen en volgens mij kan het stukken goedkoper.
Ik was het hele verhaal haast al weer kwijt totdat vanmorgen de telefoon rinkelde. Het Net. Of ik niet van hun superdeluxe aanbieding gebruik wilde maken. Nu ben ik daar afgelopen jaar bij Vodafone al ingetuind, dus bedankte ik dit maal vriendelijk voor de eer. Subtiel hielp ik de dame in kwestie herinneren dat mijn contract er bijna opzat en ik mij aan het verdiepen was in de bits, streaming, uploaden en overschrijding van datalimieten. Quasi verbaasd bevestigde zij mij de einddatum. Fijn, die hoef ik dan nu niet meer op te zoeken.
Dus als ik binnenkort niet meer bereikbaar ben, dan.... Nog iemand goede suggesties voor een opvolger?

Mooie dag

Gisteren was een groot succes. Eindeloos achtbaanritjes maken met de helft van kansloos en zwakzinnig Nederland. Het merendeel van de bezoekers leek namelijk zo uit de sociale werkplaats weggelopen.
Aan het begin van de dag denk je nog dat je geen genoeg kunt krijgen van alle Condors en Supermannen, echter niets is minder waar. Door het ontbreken van wachtrijen was tegen vier uur 's middags ons IQ tot maximaal 40 gedaald door het veelvuldig schudden en ondersteboven hangen, mijn maag voelt vierentwintig uur later nog steeds niet helemaal oké en zo'n Goliath wordt er ook niet spannender op na ontelbare ritten. Op het laatst ben je zo gewend aan de hoogte en hobbels dat je uit pure verveling gaat zitten punniken.
Tot slot dan nog maar even een fotootje schieten in de Robin Hood.

P.S. De illegaal geschoten filmpjes, die Annemarie heeft gemaakt, volgen later.

Stout

Hieperdepiep, dagje Walibi vandaag. Zwieren, zwaaien en spijbelen. Het weer werkt gelukkig lekker mee.....