Mine Vaganti

Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik een goede italiaanse film heb gezien. De laatsten waren vooral als vreemd te omschrijven. Onnavolgbare dialogen en verhaallijnen waar hooguit een doorgewinterde psychiater zich nog in vast kan bijten.
Niet dat het me veel uitmaakt. Geef mij de prachtige italiaanse landschappen, huizen en dito taal en ik ben eigenlijk snel tevreden. Colin Firth in Genova was nog wel aardig. Maar eerlijkheidshalve had dit meer te maken met zijn bezoek in de film aan San Fruttuoso, het strandje waar je alleen over het water naar toe kunt vlakbij Porto Fino en Santa Margherita.
Mine Vaganti daarentegen is wel degelijk de moeite van het bekijken waard. Zoals gewoonlijk zat ik weg te kwijlen bij het decor, de typische italiaanse families en inrichting van de huizen. Het verhaal is wederom niet bijzonder maar wordt op een gegeven moment wel heel vermakelijk. En door enkele onverwachte wendingen blijft het verhaal van begin tot eind boeien.
Een cinematografisch hoogstandje? Nou nee. Wat dan wel? Gewoon onderhoudend en leuk.