Tegeltjes

Om 11 uur 's ochtends vraagt een collega of hij met mij mee kan rijden. "Natuurlijk jongen, hier heb je m'n sleutel. Fiets jij? Dan spring ik achterop." En voor ik het in de gaten heb slingeren wij op de fiets richting Vis aan de Schelde.
Hier wordt dit jaar onze klantenlunch gehouden en met een glas champagne in de hand controleer ik de tafelindeling. Het restaurant ziet er fantastisch uit en de bediening is aardig en toeschietelijk. Ik vraag me af waarom ik hier niet vaker kom.
De gasten stromen binnen en als voorgerecht krijgen wij kreeft met eendenlever geserveerd. Niet eerlijk natuurlijk; zo maak je poep lekker. Ook de harder in het hoofdgerecht smaakt meer dan verrukkelijk. De bijbehorende rode wijn nog veel lekkerder. En passant probeer ik een van de gasten nog een studentenkamer voor Caroline te ontfutselen. Niet geschoten is tenslotte altijd mis.
Als ik opmerk dat het erg goed toeven is hier zegt een van de aanwezigen dat het in de tegeltjes zit. Wit getegelde wanden of bars met tl-verlichting zoals je ze vaak in buitenlandse restaurants tegenkomt. De sfeer is nul maar het eten doorgaans varierend van goed tot erg lekker. Ik laat zijn theorie even bezinken en bedenk dat mijn aversie tegen deze zaak vooral verband houdt met het soort bezoeker dat er komt. Het wordt tijd dat ik 'm aan de kant zet.
Nagenietend loop ik de beurs op en doe mijn best geïnteresseerd te luisteren naar de aanwezigen. Zinloos natuurlijk.