"Ik ga niet in die achterbuurt wonen!"De boodschap was duidelijk. Frank was niet erg gecharmeerd van het amsterdamse appartement in Zuid dat mij nou juist zo ideaal leek. Ik kon me er wel iets bij voorstellen. Ons aanstaand onderkomen oogde op z'n zachts gezegd wat verouderd. De leidingen verrot, een overvloed aan schrootjes, een keuken waar je je kont niet in kon keren (foto) in prachtig saliegroen uitgevoerd, ahum, en door de houten planken vloer kreeg je een goed beeld van hoe het er bij de onderburen uitzag.
Ik zag hoe hij zijn tranen dapper wegslikte en voor niet meer dan een halve seconde bedacht ik me. Maar de ruimte was te mooi en de ligging te ideaal en voor ik er erg in had, had ik een hypotheek, Dick de tekeningen klaar en liet Rob de ramen inmeten. Ik zegde de huur in Ouderkerk op en toen begreep ook Frank wel dat er geen weg terug meer was.
Nu, acht maanden later, is ons huis een plaatje. In het schilderwerk van het spiegelstuk kun je daadwerkelijk je haren kammen en het schilderij dat ik ooit kocht heeft eindelijk een goed onderkomen gevonden aan de smetteloos gestucte muur. Waar je ook kijkt, alles ziet er even mooi en smaakvol uit.
En Frank? Hij heeft zijn eigen appartementje in de woning met slaap- en woongedeelte. Een knap staaltje Dick-architectuur, inmiddels gecomplementeerd met een eigen graffitimuur, speciaal voor meneer ontworpen.
Gisteren bleven voor het eerst zijn oude vrienden slapen. Ondanks dat dit betekende dat ik mijn halve bed moest missen werd ik er toch erg vrolijk van. En vanmiddag bij thuiskomst las ik het briefje dat op tafel lag; "Ik ben de stad in, x Frank". De tekst leest zelfverzekerd en cool.
Maar hij is nu dan ook een echte amsterdammer tenslotte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten