Op reis

Zoals eerder gezegd; zakelijke reisjes zijn niet alles. Voordeel is dat je op kosten van de baas naar een buitenlandse stad reist en daar in een hotel overnacht. Het nadeel is dat je vaak moederziel alleen bent, uren op een vliegveld hangt, of in de file staat om er vervolgens op plaats van bestemming achter te komen dat de hotelkamer in niets lijkt op de foto die je op het internet hebt gezien. Mismoedig haal je je toch altijd gekreukte kleding uit de tas in de hoop dat het er de volgende dag een stuk beter uit ziet. Tegen beter weten in natuurlijk. Dat je weer eens bent vergeten schoon ondergoed mee te nemen in de haast, daar praten we niet over. Alles is te koop. Als dit ritueel achter de rug is, is het de kunst om niet troosteloos met de enige gin-tonic uit de minibar en het bijbehorende zakje apennoten op bed te gaan liggen. Nee, we zijn hier hier om te wérken!
De laptop moet aan de praat. Voor deze uitdaging ga je op zoek naar een wifi-verbinding. Ik ben al zover dat ik het op de kamer niet eens meer probeer en spoed me naar de hotellobby. Soms werkt dit wonderwel en als je dan ook nog een werkende VPN-verbinding zou hebben zou je zomaar een hoop werk kunnen verzetten. Helaas. Voor slechts € 5,- per 10 minuten stort ik me op de desktop van het hotel. € 45,- verder besluit ik dat het tijd is voor een drankje. De bar is leeg maar ik bestel toch. Alternatief ist das deutsche fernsehen dus dan maar alcohol. Waar zijn die leuke mannen toch die in een hollywoodfilm wel altijd aan de bar zitten?
Dinsdag kreeg het verhaal een mooie wending. Op uitnodiging van onze duitse agent reed ik rond half negen Frankfurt in waar uitgebreide straatfeesten aan de gang waren. Hij nam me mee naar een cocktailbar bovenop een parkeergarage. En dan plots is het leven weer mooi.

Vijfhonderd

Alhoewel het er vorig jaar niet naar uitzag dat ik het zou gaan halen is het nu toch zover. Dit is het vijfhonderdste item op dit blog. Proost!

Zoll

Wat mij nou weer gebeurd!
Als gevolg van onze grensoverschrijdende aktiviteiten rijd ik vandaag in Duitsland, naar Frankfurt om precies te zijn. Het klinkt altijd idyllisch zo'n zakenreisje maar is het allerminst maar daarover later meer. Niet dat ik een hekel aan duitsers heb. Integendeel. Ze houden van kwaliteit en zijn doorgaans erg vriendelijk en servicegericht.
Enfin, halverwege passeer ik op de autobahn een wit/groene auto met 'zoll' er op. 200 meter verder rijdt nog zo'n zelfde auto. Grenspolitie lijkt niets bijzonders zou je zeggen en ik sla er verder geen acht op. Tot de 2e auto plotseling voor me duikt en vraagt te volgen. Als extra service knippert de tekst ook in het engels. Ik besluit te doen wat er van me gevraagd wordt en follow dus maar braaf. Achter me is inmiddels de 1e wagen komen rijden en verbijsterd stel ik vast dat er een nummer 3 is gearriveerd. Onder luid protest van de navigatiedame wordt ik van de snelweg geleid.
Op een afgebakend terreintje in de middle of nowhere stopt de auto voor me, ik erachter en daarachter weer de volgende. Door de derde word ik volledig klem gezet. Nu begrijp ik hoe Holleeder zich gevoeld moet hebben toen ie naar de bunker werd vervoerd.
Een van de mannen verzoekt me uit te stappen. Omdat de rit lang is heb ik mijn schoenen onderweg uitgetrokken. Ik word gesommeerd ze aan te trekken.
"Führenschein bitte!" Half lachend, half verdoofd kom ik uit de auto en overhandig gedwee het rijbewijs, dat ik godzijdank bij me heb.
Dan begint de inquisitie.
Waar kom ik vandaan. Waar ga ik naar toe. Wat ga ik daar doen. Is dat mijn auto. Heb ik drugs of wapens bij me. Drie mannen trekken rubberen handschoenen aan en beginnen minitieus de nog maagdelijke Audi te betasten. Alsof je er een heroinespuit in aan zou kunnen treffen!
Het rijbewijs verdwijnt bij een van de heren in de zakken en ik vraag beleefd of ik 'm terug mag. Nee dus.
"Haben Sie mehr als € 10.000,- bei Ihnen?" Nou nein sukkel, als ich das hätte, dan was ich wel nach Rome gefahren waar zowel het weer als het eten stukken beter ist! Ook mijn portemonnaie ontkomt niet aan een grondige inspectie. Zelf ben ik nog in shock en in de ontkenningsfase. Het kan niet anders dan dat er ergens in de buurt een verborgen camera staat opgesteld. Maar lachen blijkt hier ten strengste verboten. De mannen bestuderen ieder briefje en bonnetje in de vakken inclusief de oude kauwgom die ik hier uit gewoonte invouw als ik er van af wil.
Eindelijk zit het er dan op en kan de reis voortgezet worden. NavigatieMiep is ook weer gekalmeerd en Maroon5 doet net of er niets gebeurd is. Het laatste stuk breng ik lachend door. Van opluchting of zenuwen, ik weet het niet. Mijn herwonnen vrijheid voelt goed. Alsof ik 10 jaar gezeten heb en de gevangenispoort aan de juiste kant achter me dicht slaat. Ik haal opgelucht adem in de frisse lucht en laat de bizarre gebeurtenis nog eenmaal aan mij voorbij trekken. Duitsers. Met 200 km over de snelweg blazen doet ze niks maar blijkbaar is voor de rest alles mogelijk. Rare jongens.

God

In het verlengde van voorgaande tekst wil ik jullie niet onthouden dat er ook mensen bestaan die zichzelf graag betitelen. Zo is er bij ons sinds kort een collega werkzaam die na een aantal weken gewerkt, en zijn afdeling in het bedrijf geïnventariseerd te hebben, overtuigd was dat hij het veel beter weet. "Als ik hier door het bedrijf loop en om me heen kijk, voel ik me net God".
Boem! Dat is nogal een boute uitspraak.
Is hier sprake van ernstige zelfoverschatting, zijn de andere mensen op de afdeling inderdaad incapabel of is hij echt zo geweldig? In een van de vergaderingen kijk ik eens goed naar hem. Hij heeft een olijk gezicht met halflang haar en veel te grote oren die er eigenwijs onderuit steken. Dopey's grote broer zeg maar.
Dit maakt de vergelijking met God alleen maar leuker. Niks strenge grijze baard maar een vrolijke, lieve schat die over zijn eigen lange hemd struikelt en van wie je gewoon mag fietsen op zondag. Geen weesgegroetjes of boetedoening of handen boven de dekens. Geen paralellen met brood en vlees of bloed met wijn. In plaats daarvan heerlijk met je knapzak door het leven zonder al te veel belemmeringen.
Inmiddels kan de eerder gestelde vraag met een redelijke mate van zekerheid beantwoord worden. Onze nieuwe medewerker is een aanwinst. Snel, slim, gedegen, intelligent en meestal weet hij het inderdaad veel beter dan de rest.
God is goed en ik ben fan.

Opperbitch

Een enkele keer is er iemand die je er fijntjes op wijst hoe er achter je rug om over je gesproken wordt. Afhankelijk van de boodschapper kan ik daar uit opmaken hoe serieus het is, van wie het af komt en of ik ook iets moet doen met die informatie.
Leiding geven is erg leuk maar ook moeilijk als je het goed wilt doen en als er mensen ontslagen moeten worden is de positiviteit even ver te zoeken.
Zo ook deze week. Maar liefst vier dames moesten het veld ruimen vanwege de nieuwe structuur waarin geen plaats meer voor ze was. Het proces van uit dienst gaan werd eergisteren afgerond en weg waren ze. Op mijn nadrukkelijke uitnodiging om zich uit te spreken hoorde ik van een collega mijn benaming van de afgelopen tijd; "Opperbitch". Een erg verrassende titel was het niet en na ampel beraad met mijzelf besloot ik er niets mee te hoeven doen.
Toen ik eerder deze week iemand op de hoogte bracht van zijn ongeschreven pers, omdat ik dat zelf ook zo waardeer, werd mijn hoofd er bijna afgebeten. Niet ongevraagd doen dus.

Something borrowed

Zeker geen Oscars of Gouden Beren. Wel heel leuk om op een regenachtige zondagmiddag met je dochter naar toe te gaan.

Verhuizen

"Ik ga niet in die achterbuurt wonen!"
De boodschap was duidelijk. Frank was niet erg gecharmeerd van het amsterdamse appartement in Zuid dat mij nou juist zo ideaal leek. Ik kon me er wel iets bij voorstellen. Ons aanstaand onderkomen oogde op z'n zachts gezegd wat verouderd. De leidingen verrot, een overvloed aan schrootjes, een keuken waar je je kont niet in kon keren (foto) in prachtig saliegroen uitgevoerd, ahum, en door de houten planken vloer kreeg je een goed beeld van hoe het er bij de onderburen uitzag.
Ik zag hoe hij zijn tranen dapper wegslikte en voor niet meer dan een halve seconde bedacht ik me. Maar de ruimte was te mooi en de ligging te ideaal en voor ik er erg in had, had ik een hypotheek, Dick de tekeningen klaar en liet Rob de ramen inmeten. Ik zegde de huur in Ouderkerk op en toen begreep ook Frank wel dat er geen weg terug meer was.
Nu, acht maanden later, is ons huis een plaatje. In het schilderwerk van het spiegelstuk kun je daadwerkelijk je haren kammen en het schilderij dat ik ooit kocht heeft eindelijk een goed onderkomen gevonden aan de smetteloos gestucte muur. Waar je ook kijkt, alles ziet er even mooi en smaakvol uit.
En Frank? Hij heeft zijn eigen appartementje in de woning met slaap- en woongedeelte. Een knap staaltje Dick-architectuur, inmiddels gecomplementeerd met een eigen graffitimuur, speciaal voor meneer ontworpen.
Gisteren bleven voor het eerst zijn oude vrienden slapen. Ondanks dat dit betekende dat ik mijn halve bed moest missen werd ik er toch erg vrolijk van. En vanmiddag bij thuiskomst las ik het briefje dat op tafel lag; "Ik ben de stad in, x Frank". De tekst leest zelfverzekerd en cool.
Maar hij is nu dan ook een echte amsterdammer tenslotte.

Braque

Net als het gelijknamige hotel in München waar ik laatst logeerde klinkt restaurant Braque nou niet erg uitnodigend maar een 10- van Johannes van Dam valt onmogelijk te negeren.
Onwetend van dit mooie cijfer viel de zaak me op toen ik er langs liep. Het ziet er niet al te ingewikkeld of overhip uit en na een check van de menukaart op de site besloot ik er absoluut een keer te willen eten.
Groot nadeel van een positieve Paroolrecensie is wel de enorme wachtlijst die deze tot gevolg heeft hoewel ik vond dat aanstaande dinsdag hier een gezonde uitzondering op mocht maken. Het lukte. Die dag slaan we daarom de bonusaanbieding over en hopen op iets lekkers met aangename bediening op de Albert Cuypstraat.
Geen nieuws na afloop is goed nieuws. Anders zal ik nog een fijn naschriftje toevoegen aan dit stuk....

Duur?

Als je nou toch nog even naar de beurs wilt maar je hebt op de laatste dag geen zin om € 80,- uit te geven aan een kaart, dan leen je er een van je buurman, die er al twee dagen heeft rondgelopen met te veel visitekaartjes in zijn binnenzak. De foto's op de pasjes zijn dermate slecht dat dat zo maar zou kunnen lukken.
De man die gisteren achter mij binnen probeerde te komen had echter last van een bewakingsbeambte die wel zijn school had afgemaakt en werd hardhandig naar de kassa verwezen. Ja, en daar sta je dan met je bijdehante hoofd in je foute, beige linnen zomerpak ontzettend voor schut voor de rest van de bezoekers alsnog een kaart te kopen. De zonde gevolgd door de enorme afgang was het geld zeker niet waard.
Ik loop door en merk dat ik eigenlijk alleen nog geïnteresseerd ben in een lekker drankje en hele gezellige mensen. Aan de hand van het weinige buitenlicht dat in de grote hallen binnenvalt weet iemand op te maken dat de zon inmiddels is gaan schijnen en haastten we ons naar de grote zitzakken aan de waterkant bij Strand Zuid. Het is er heerlijk en al snel gaat het gesprek over andere dingen dan werk. Vastgoed moet je ook niet te serieus nemen.

Tegeltjes

Om 11 uur 's ochtends vraagt een collega of hij met mij mee kan rijden. "Natuurlijk jongen, hier heb je m'n sleutel. Fiets jij? Dan spring ik achterop." En voor ik het in de gaten heb slingeren wij op de fiets richting Vis aan de Schelde.
Hier wordt dit jaar onze klantenlunch gehouden en met een glas champagne in de hand controleer ik de tafelindeling. Het restaurant ziet er fantastisch uit en de bediening is aardig en toeschietelijk. Ik vraag me af waarom ik hier niet vaker kom.
De gasten stromen binnen en als voorgerecht krijgen wij kreeft met eendenlever geserveerd. Niet eerlijk natuurlijk; zo maak je poep lekker. Ook de harder in het hoofdgerecht smaakt meer dan verrukkelijk. De bijbehorende rode wijn nog veel lekkerder. En passant probeer ik een van de gasten nog een studentenkamer voor Caroline te ontfutselen. Niet geschoten is tenslotte altijd mis.
Als ik opmerk dat het erg goed toeven is hier zegt een van de aanwezigen dat het in de tegeltjes zit. Wit getegelde wanden of bars met tl-verlichting zoals je ze vaak in buitenlandse restaurants tegenkomt. De sfeer is nul maar het eten doorgaans varierend van goed tot erg lekker. Ik laat zijn theorie even bezinken en bedenk dat mijn aversie tegen deze zaak vooral verband houdt met het soort bezoeker dat er komt. Het wordt tijd dat ik 'm aan de kant zet.
Nagenietend loop ik de beurs op en doe mijn best geïnteresseerd te luisteren naar de aanwezigen. Zinloos natuurlijk.

Rosé

Rust Wat in Blaricum was gisteren het decor voor een pre-Provada-borrel, of eigenlijk roséproeverij.
De rosé proefde goed en de bijbehorende hapjes al net zo. Het was leuk te gast te zijn bij een van mijn voormalig werkgevers. Hij zag er onberispelijk uit en weet er altijd weer een leuke show van te maken. Alles en iedereen was dan ook uit de kast getrokken; Willebrord en Suze en veel te veel camera voor mijn grijzende slapen. Ik miste Gert-Jan Dröge.
Na iedereen gezien en gesproken te hebben zijn wij afgezakt naar Moeke. Tsja, als je nou toch in Blaricum bent.... Met plezier constateerde ik daar dat er in 30 jaar bijna niets veranderd is. De jazz-avonden van vroeger behoren echt tot het verleden maar verder wordt er nog steeds flink gedronken en gebrald. Niet voor ons want morgen is er weer een drukke dag. Op naar de lunch!

9 straatjes

Wie zich in Amsterdam niet op het geijkte winkelpad wil begeven gaat naar de Jordaan, de Utrechtsestraat, Haarlemmerdijk of.... de 9 straatjes. Sinds kort heeft dit winkelgebied ook zijn eigen website waar precies op te zien is waar wat zit. Gisteren was ik even bij Caroline in de winkel want ook Vittorio Marchesi zit tegenwoordig in de Wolvenstraat.
De bedoeling is om binnenkort met z'n tweeën in het gebied rond te neuzen. Al is het alleen maar voor die hele leuke jongen bij Dominio in de Runstraat.

Mine Vaganti

Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik een goede italiaanse film heb gezien. De laatsten waren vooral als vreemd te omschrijven. Onnavolgbare dialogen en verhaallijnen waar hooguit een doorgewinterde psychiater zich nog in vast kan bijten.
Niet dat het me veel uitmaakt. Geef mij de prachtige italiaanse landschappen, huizen en dito taal en ik ben eigenlijk snel tevreden. Colin Firth in Genova was nog wel aardig. Maar eerlijkheidshalve had dit meer te maken met zijn bezoek in de film aan San Fruttuoso, het strandje waar je alleen over het water naar toe kunt vlakbij Porto Fino en Santa Margherita.
Mine Vaganti daarentegen is wel degelijk de moeite van het bekijken waard. Zoals gewoonlijk zat ik weg te kwijlen bij het decor, de typische italiaanse families en inrichting van de huizen. Het verhaal is wederom niet bijzonder maar wordt op een gegeven moment wel heel vermakelijk. En door enkele onverwachte wendingen blijft het verhaal van begin tot eind boeien.
Een cinematografisch hoogstandje? Nou nee. Wat dan wel? Gewoon onderhoudend en leuk.

Plat

Ik ben om. In mijn nieuwe amsterdamse woonkamer prijkt tegenwoordig een gigantische flatscreen. Ook nieuw.
Zo groot is ie eigenlijk niet maar ik moet nog steeds aan het formaat wennen. Eerlijk is eerlijk; het beeld is mooi en haarscherp. Waarschijnlijk heeft dat ook iets met m'n UPC-kastje te maken maar zeker weten doe ik dat niet.
Frank z'n kamer was vanaf het begin af aan al geflatscreend en nu alleen mijn slaapkamer nog. Het enorme gevaarte dat er nu nog staat ziet er redelijk belachelijk uit. Dik en ongewenst.
Zijn enig bestaansrecht heeft te maken met mijn belabberde banksaldo. Tragisch....