Heuvel

Een van de leukste café's in Amsterdam is en blijft Heuvel. Al tijden ben ik er niet meer geweest maar eigenlijk verandert er nagenoeg niets. Willem en Pierre staan nog steeds achter de tap en bedienen een bonte mengelmoes van klanten.

Alleen Siebrand is niet meer. Scheel en lelijk zat hij vroeger aan de bar te verhalen, maar zo aardig en leuk dat de wegrollende ogen je niet meer opvielen na verloop van tijd. Ruim vijf jaar is hij al dood, wat maar aangeeft hoelang ik er al niet meer binnen ben geweest.

Gisterenavond troffen we o.a. een gesjeesde steigerbouwer in olijke stemming, een half dozijn familieleden van 'm en een aantal stamgasten. Verder een volkomen dronken roodharige en twee leuke homo's. De drie laatsten zagen een smakelijke hapje in mijn compaan voor de avond, wat voor nogal wat hilariteit zorgde. Nadat Rooie Sien aan zijn beide oren had gesabbeld en hij wel erg ongelukkig begon te kijken, besloot ik 'm te redden.

Om twee uur 's nachts keken we elkaar glazig aan en constateerden dat het gezegde; 'sneuvel bij Heuvel' nog steeds springlevend is.

Kortom het was ouderwets feest en ik ga absoluut snel weer terug.

Over Muppets gesproken

Zie dat mijn blogje te smal is voor deze überleuke clip. Kijk 'm vooral nog even op YouTube met het volume voluit. Hij is zóóó geweldig.

Muppetshow

Toen gisteren op kantoor iemand aan mij vroeg of ik was komen werken als ik had geweten wat een puinhoop het er was, zei ik direct volmondig ja.

Weliswaar zijn de omstandigheden niet altijd optimaal en het materiaal deugdelijk, daar staat tegenover dat dit ruimschoots gecompenseerd wordt door de mensen die er werken.

De club in mijn directe omgeving bestaat uit een man of tien die het meer dan uitstekend met elkaar kunnen vinden. Regelmatig wordt er geplaagd en gedold, maar ook uitgehuild en afgereageerd. Buiten werktijd is er nog druk sms- en telefoonverkeer en worden lunches en borrels georganiseerd.

Het maakt het werken, ondanks de dagelijkse strubbelingen, tot een plezierige aangelegenheid en vaak wordt er met minimale middelen toch nog maximaal gepresteerd.

Mijn voorspelling dat onze nieuwe, leuke en vooral capabele secretaresse zich met twee maanden ook tegen directie en management zou keren en bij ons aan zou sluiten kwam niet uit.

Het duurde precies zes weken.

Update

Saskia is voor drie dagen in het ziekenhuis opgenomen. Naast een parasiet dansen er ook nog een aantal bacteriën in de rondte, blijkt nu. Een infuus, andere medicijnen en een injectie tegen de misselijkheid moet uitkomst bieden. I'll keep you posted.

Sas

Het is vijf uur 's ochtends en ik heb net mijn dochter een kwartier aan de telefoon gehad. Saskia is ziek en ik hoor aan haar stem dat ze zich ernstig zorgen maakt.

Het begon een week geleden bij aankomst op Bali, maar zoals het echte hollandse meiden betaamt ga je niet meteen naar een dokter als je je even niet lekker voelt. Dus eerst maar een paar dagen aankijken. Drinken en eten gaan er niet in en in het beste geval komt het er ook direct weer uit. In een heet klimaat niet erg praktisch.

Onder het mom; 'beter bange Piet, dan dooie Piet' dan toch maar naar de dokter.

Poepen in een potje blijkt een hele opgave en die slimme dokters moeten toch echt hun engels een beetje bijschaven.

Na de diagnose dat Sas zo vriendelijk is geweest een parasiet te huisvesten, worden er pillen ingeslagen.

Caroline haar zoektocht naar appelsap en droge crackers wil ook al niet vlotten. Appelsap is uit den boze en alle crackers hebben een smaakje. Kip en droge rijst luidt het advies. Laat ze daar nou net geen trek in hebben!

Terwijl Caroline op het Balinese strand met mij aan de telefoon zit, ligt Saskia inmiddels al een week op bed en vertoont geen enkele verbetering. Nederland is ver op dit moment.

Aan de andere kant van de lijn hoor ik dat Kutha toeristisch is en ik adviseer Caroline dan ook om het eerste de beste luxe hotel in te lopen en te informeren waar een goed ziekenhuis is. Vooral niet naar het tegensputteren van haar vriendin te luisteren maar deze in een taxi te zetten en zich daar te melden. Ik benadruk dat ze op haar gevoel af moet gaan en prima in staat is om zelf een goed oordeel te vellen. Morgen bel ik weer.

Nu even niet

Ik heb zojuist al mijn leuke ideeën voor het stukje van vandaag afgeschoten. Waarschijnlijk vind alleen ik ze leuk namelijk.
Het is goed te weten wanneer je je mond moet houden.

Rapport

Ik hoor het Caroline nog tegen Frank zeggen. "Doe nou maar goed je best op school, anders ben je voor je het weet je internet, mobiele telefoon en andere zaken waar je erg aan gehecht bent kwijt."

Vrijdag kwam het eerste rapport van dit jaar. De eerste twee dingen werken nog, maar de Playstation III staat inmiddels in de kast. Het oude exemplaar komt op mijn kamer als extra dvd-speler.

Leuk is zo'n maatregel allerminst. Ik voel me misselijk en heb een knoop in m'n maag.

Of zou dat nog ergens anders van komen?

Kwijt

Hoe krijg ik het toch altijd weer voor elkaar?
Ik ben werkelijk de laatste persoon die stiekem zakken nazoekt, telefoons inkijkt of anderszins op sneaky wijze ergens achter probeert te komen. Oké, één enkele uitzondering daargelaten en al is het jaren geleden, ik ben er nog steeds niet trots op.
Helaas valt op wonderlijke wijze mij altijd informatie ten deel die overduidelijk voor andermans ogen bestemd is. Vervelend genoeg ben ik er niet op uit en zeker niet op bedacht. Maar soms dringt de informatie zich dermate aan je op dat je niet meer weg kunt kijken. Dwingend, als een televisie die aanstaat en waar steeds je blik op gericht is ook al is het programma slecht. Je weet dat je niet moet kijken maar afwenden gaat niet meer!

Het programma waar ik gisteren naar keek heette; "Hoe verlaag ik mezelf in korte tijd tot een ongelooflijke loser, niveau III" en werd omlijst met snollerige dames in laag uitgesneden truitjes. Het geheel zag er vrolijk uit en de teksten waren van dien aard dat je kon merken dat iedereen het goed naar z'n zin had.

De enige cursist van de opleiding was zonder twijfel summa cum laude geslaagd en sprak de verwachting uit deze zege uitgebreid in diverse kroegen te gaan vieren.

Voor mij was het een gifbeker. Ik heb 'm braaf tot de laatste druppel leeggeslurpt.

Cadeautje in de zon

Zo'n hekel ik aan Sinterklaas heb, zo heerlijk vind ik Kerstmis. Het huis gezellig, een boom, veel cadeautjes eronder en ontbijten met de kinderen. Bank hangen, filmpje kijken en vooral aanhoren hoe andere mensen moeizaam onder (familie)afspraken uit proberen te komen.

Maar dit jaar doen we het anders. Helemaal anders.

Na het bericht van Caroline dat ze deze dagen in Singapore zal doorbrengen was het grote googleën begonnen. Dat viel nog niet meer omdat Singapore meer een doorvoer- dan eindbestemming is. Na een dagje intensief internetten was ik er wel uit en heb ik vanwege de behorende feestdagenprijs met m'n ogen dicht geboekt.

Dus voor iedereen die langs wil komen; hierbij ons hotel!

Vodaflut

In februari loopt dan eindelijk mijn Vodafoneabonnement af en kan ik overschakelen naar good old KPN. Het wachten is op de nieuwe E72 van Nokia. Die is in het beige/bruin verkrijgbaar en past daardoor namelijk zo leuk bij mijn Gucci-tas. Tsja, waar let je op.

Mijn verlangen naar KPN is nog heviger geworden na de netwerkstoring van gisteren en vandaag. Onbereikbaar zowel zakelijk als privé is teveel voor een mens. Zelfs de voicemail kon ik niet afluisteren.

En toen ik er dan eindelijk een keer doorheen kwam trof ik een overspannen vriendin die al de hele dag in de Vodafonewinkel had gebivakkeerd en de verkopers ongetwijfeld tot waanzin had gedreven. We besloten verder te mailen. Wonderlijk genoeg haalt mijn telefoon de digitale post wel binnen.

Op de meest onmogelijke tijden plingt er ineens een doorgebroken sms binnen, waarna ik dan weer probeer er een terug te sturen. Tevergeefs.

Geweldig al die apparatuur maar het moet wel werken. Ik reken op een vlekkeloos bel2010.

Kritisch

Vandaag was het tijd voor mijn beoordelingsgesprek.

Ik ben gek op dat soort dingen. Alleen al omdat ik zie dat mensen erg ongelukkig worden van een dergelijk gesprek met mij. Gunstig was dat het daardoor snel voorbij was. We raceten er letterlijk doorheen.

Het oordeel was positief, ik ben alleen te kritisch en moet beter luisteren.

Tuurlijk joh, hahahahaha........

Wodka

Echt heel bijzonder vind ik hem niet maar toch moest ik 'm hebben; de Rock Edition van Absolut Wodka.
Dit jaar in het zwart leer gehuld met spikes en wederom een keurige rits achterin genaaid. Al is het alleen al omdat ie zo leuk in mijn minicollectie staat.

Openen is natuurlijk een doodzonde. Daar zijn ze veel te mooi voor en zo wanhopig ben ik (nog) niet. De fles op het aanrecht dient voor huis, tuin en keukengebruik.

En wat maakt nou de allerlekkerste wodka/jus? Zoals met zoveel dingen hangt het van meerdere factoren af. Welke wodka, het soort jus d'orange, maar ook waar je zit, met wie en in welke stemming je bent.

Die van King Arthur in de Johannes Verhulststraat deze week smaakte waanzinnig lekker. Met vers geperste sinaasappels en net iets te sterk. Een 9 op z'n minst.

En de pure wodka die ik ooit in Lute dronk vergeet ik ook niet meer. Fluweelzacht en in goed gezelschap.

X-files

Van de week kreeg ik weer eens een e-mail binnen die over een blunderende medewerker ging. In dit geval betrof het een van onze hooggewaardeerde managers.
Maar ook diverse anderen sturen weleens een mail mee die beter in het pand had kunnen blijven. Ik vorm daar helaas geen uitzondering op.
Al deze brieven en mails gaan in een aparte map; de zogenoemde X-files.
Nu zal elk bedrijf wel eens een foutje maken maar wij zouden het niet gek doen in de top 5 van Radar of Kassa. Hier wordt regelmatig de manager door het personeel geïnstrueerd en gecorrigeerd bij gebrek aan kennis van eerstgenoemde. Ook de beoordelingsgesprekken lijken meer op een spookrit in plaats van de Grand Prix.
Natuurlijk zijn niet alle foutjes even erg en het voordeel is dat het wel een hoop plezier oplevert.
Zo ging de laatste huuraanbieding er bijna uit met de tekst 'de vingerende overeenkomst' terwijl dit natuurlijk moet zijn 'de vigerende overeenkomst'.

11-11

De elfde van de elfde.

Vanmorgen kwam er witjes een collega binnengelopen. Hij had de hele nacht niet geslapen. Zonder een woord te zeggen startte hij teletekst op mijn computer op. Bij ons duurt dit wel even, maar praten wilde hij niet. Toen de betreffende pagina op mijn scherm verscheen dacht ik dat hij miljonair was geworden.

Terwijl de Staatsloterijtrekking met eindcijfer 8 me aanstaarde, haalde hij een aantal loten uit z'n zak, nog altijd zwijgend. Hij overhandigde mij het lot en wat bleek? Hij had alle cijfers goed van de hoofdprijs alleen de letters verschilden. Hij was gek geworden.

Maar 11 is van oudsher het gekkengetal dus geen betere dag om gek te worden dan vandaag.

Vandaag is het ook St. Maarten. Hordes kinderen krijgen wij doorgaans aan de deur. Normaal gesproken een mooie manier om van al het overgebleven snoepgoed van Frank's verjaardag af te komen. Zo niet dit jaar. Het suikergoed is achter diverse kiezen verdwenen.

Het geeft niet, ik ben er niet.

Hilversum 3

Arme Herman. Hij is zo geschrokken van alle boze mailreacties na zijn uitspraak over PVV en NSB. Zo bang geworden, dat hij moest uithuilen op de schouders van Pauw en Witteman. Oh, gossie!
Terwijl je zou denken dat hij na het jarenlang schrijven van de meest drakerige liedjes toch wel aan dreigmail gewend zou moeten zijn.
Ik weet dat ik nu een van mijn allerbeste vriendinnen beledig. Excuus, Ellen. Je weet dat ik het niet zo bedoel en binnenkort maak ik het goed door lekker voor je te koken. Asperges! :-)
Maar goed, genoeg gekwijld. Als ik dat hoofd met die eeuwige bakkebaarden op televisie zie krijg ik spontaan kippenvel. Een soort Haloween voor gevorderden. Voor alle duidelijkheid; ik ben geen PVV-aanhanger en zeker geen fan van dreigmail, maar ik kan me voorstellen dat het zachte, zeikerige Hermantoontje menigeen tot het uiterste drijft.
Misschien moet 'Anne de wereld maar weer wat mooier kleuren' of moeten we Herman beamen naar de tijd van 'Hilversum 3 bestond nog niet'. Of misschien wordt het tijd voor Herman om eenvoudigweg met pensioen te gaan en zijn mond dicht te houden.
Echt Herman, jongen, het is mooi geweest.

Lichtpuntje

Als ik in de spiegel van de stepzaal in de sportschool kijk zie ik dat mijn kleding niet optimaal is. Een versleten broek met een wit t-shirt en blauwe sportbeha eronder, gecompleteerd door rode Nike-schoenen. Oké, een Dior-outfit is hier wat over-the-top maar er zijn grenzen.

Versleten kan ook mooi zijn, zoals de beroemde poster uit New York met enkel twee ballerinavoeten in positie die voorzien zijn van versleten balletschoenen en dito beenwarmers. Ik kon het plaatje zo snel niet vinden op het internet maar het geheel straalt intensieve training en professionaliteit uit.

Zo niet mijn kloffie. Zelfs met de beste wil van de wereld is professionaliteit ver te zoeken en de term 'intensieve training' heeft hier duidelijk een andere lading dan met de poster bedoeld wordt. Vooral de blauwe beha gaat problemen opleveren.

Nadat de muziek ruim twintig minuten uit de boxen heeft gedreund blijkt waarom. Onder invloed van vers zweet wordt het t-shirt witter en de beha blauwer. Echt veel schelen kan het me niet.

Een quickscan van mijn medesporters levert een stuk of 5 ranke twintigers op gehuld in keurig zwart. Boring! Daarnaast 2 dames van half dertig schat ik.

Maar het leukste is de vrouw naast me. Met veel genoegen kijk ik naar het mislukte botox-hoofd omlijnd door peroxideharen dat op een schriel anorexialijf op en neer deint. Ha, een meisje van mijn leeftijd.

Die blauwe beha is toch eigenlijk lang zo gek nog niet.......

Blije doos

Gezien de titel zou je denken dat dit stukje over zwangerschap gaat. Niets is minder waar. Ik ben het niet en ken gelukkig ook even helemaal niemand in m'n omgeving die het wel is. Toen ik samen met Frank donderdagavond (lees: 2 voor 12) wanhopig inspiratieloos in de Jamin stond om voor de laatste keer een traktatie in elkaar te sleutelen, wist ik wat ik al veel eerder wist; no more babies!

Nee, dit verhaal gaat over een rustige zaterdagavond.

Wij kozen voor eten bij Red Sun, de amsterdamse versie dan. Het lag niet aan de bediening, het heerlijke eten of het leuke tafeltje precies voor het raam, maar toch waren we unaniem in ons oordeel dat grote broer in Blaricum sfeervoller is en daardoor leuker.

Na dit verrukkelijke hapje bij onze favoriete tent plofte ik thuis op de bank, volDAAN en verschoond van verplichtingen. Onderuitgezakt onder een plaid met tv en sudoku. Ik voelde me een enorme doos. Maar wel een hele blije doos.

Een groot feest

In aanloop naar Frank's verjaardag had Dick bovenstaande posters gemaakt. En eigenlijk vind ik ze veel te leuk om van het raam te halen.

12

Van harte gefeliciteerd, Frankie!

New York, I love you

In het piepkleine theater De Uitkijk aan de Prinsengracht zagen wij gisteren New York, I love you. Een ode aan New York door verschillende regisseurs.

Geen echte speelfilm maar een aantal afzonderlijke verhalen met hier en daar een subtiele overlap, waarin eigenlijk niets is wat het lijkt. Ze zijn niet allemaal even geloofwaardig maar dat maakt eigenlijk helemaal niet uit. De grote acteursnamen in relatief kleine rollen en het decor maken de film meer dan het bekijken waard.

Goed voor een ontspannen avond en net zoals ik zal iedereen er zijn eigen favoriete stuk uit kunnen filteren.

Trapped

Sinds de tijd dat op kantoor de kantine niet meer geëxploiteerd wordt, hebben wij een lunchclub opgericht genaamd 'De afgelikte boterham'. Om beurten wordt er brood, melk enz. gehaald. We hebben een penningmeester en dat gaat goed.

Voor zover ik in 'da house' ben shop ik mee als het mijn beurt is.

Twee weken terug was het weer eens zover. We hebben weinig nodig die dag en ik krijg 5 euro mee om eigenlijk alleen brood te halen. In gedachten rij ik om half 1 de garage van het Gelderlandplein binnen, parkeer m'n auto en loop de Appie in. Op de terugweg naar de betaalautomaat merk ik dat ik m'n kaartje kwijt ben. Mopperend over dit onnodige tijdverlies loop ik naar de auto waar ik prompt het kaartje vind. Omdat je de eerste anderhalf uur niet hoeft te betalen, kijk ik niet naar het bedrag op de automaat en inderdaad; moeiteloos komt het ding terug.

Bij de uitrijslagboom stop ik het stukje papier in het apparaat en rij al half door in afwachting van de slagboom die open gaat. De slagboom gaat niet open, en ik zie dat de kaart teruggespuwd is. Ik laat m'n auto achteruit rollen, stop de kaart achterstevoren er in en rij weer door. De boom blijft dicht. Als ik eindelijk de grijze massa weer inschakel en naar het kaartje kijk, blijkt deze van het WTC te zijn.

Daar sta ik dan. Gevangen voor de boom met vier auto's luid toeterend achter me, een ongeldige kaart en slechts 2 euro op zak. Dit wordt een hele late lunch, maar dan in de slechte zin van het woord.

Ik wurm me zo goed en zo kwaad het gaat uit de rij, verontschuldingen prevelend naar de boze blikken, en bel aan bij het beheerdershok. Er is niemand en ook de bel wordt niet beantwoord. Het is inmiddels al half 2. Na nog een aantal pogingen geef ik het op en bel het nummer op de deur. Van een vriendelijke dame krijg ik het mobiele nummer van de beheerder. De werklui in de garage zijn ook naar hem op zoek en even dreigt het er nog gezellig te worden.

Na 20 minuten komt er dan eindelijk iets aangesjokt. Het werk-elan straalt dermate van zijn gezicht dat mijn handen beginnen te jeuken en humeur tot een ongekend dieptepunt daalt. Hij is mij niet ter wille en raadt me een dagkaart van 15 euro te kopen. Dat gaat dus niet. Ik kijk naar het resterende geld in mijn broekzak en besluit ter plekke echt nooit meer boodschappen te doen.

Er zit niets anders op dan een collega te bellen om mij uit deze benarde garage te komen redden. Terwijl ik het nummer draai valt mijn oog op een kaart op de grond bij de slagboom. Het is niet van mij, maar wel van die ochtend en met de schamele 2 euro lukt het me net om dit lot uit de loterij te betalen. Om twee uur rij ik hongerig maar opgelucht de vrijheid tegemoet.