Schokkend

Vannacht kwam ik al zappend bij de Belg terecht. Daar zag ik een programma dat ik graag nog een keer zou willen zien. Het ging over oliewinning en de diepzee. En met diepzee bedoel ik dan ook echt diepzee.
Ik leefde met het geruststellende idee dat mensen niet in staat waren heel diep de zee in te gaan en dat ze in ieder geval daar noodgedwongen nog met hun poten van al het moois af moesten blijven. Niets is minder waar weet ik nu.
In deze rapportage vertelde de directie van Statoil glunderend dat ze inmiddels al op 3000 meter boren en er onderzoek wordt gedaan op een diepte van 6 km!
Het schijnt dat de technologie hiervoor voorbehouden is aan een handjevol landen waar Duitsland zich laatst bij heeft geschaard. Ook zij speuren de bodem af die vol lijkt te zitten met o.a. olie, goud en andere edelmetalen.
Wat je ziet is absolute horror.
Een complete fabriek op een schip dat de grootte heeft van drie grote boortorens. Een pijp om olie op te pompen die op de bodem landt, terwijl je nog net een aantal zeedieren, waar niemand het bestaan van weet of die benoemd zijn, een veilig heenkomen ziet zoeken. Een zooitje zelfingenomen Russen die precies onder de Noordpool een vlag op de zeebodem neerzetten. Want ja, van wie is die zee daar dan eigenlijk?
Voor de kust van Angola vindt al op grote schaal oliewinning plaats op deze wijze waar de regering van dat land maar liefst 20 miljard per jaar aan verdient. Niet dat de bevolking daar natuurlijk een cent van ziet.
"Teleurstelling begint bij de verwachting", zei iemand ooit tegen me. En misschien is dat dan ook wel de oplossing. Ik moet gewoon nodig mijn verwachtingen bijstellen.