Gomorra

Al heel lang wil ik graag het boek van Roberto Saviano lezen over de Camorra, de napolitaanse maffia. Bij gebrek aan vakanties is het er nog niet van gekomen.
Nu is de film er.
Normaal gesproken bespreek ik een film pas als ik deze gezien heb, maar vandaag maak ik hierop een uitzondering. Bekroond met de Grand Prix in Cannes moet Gomorra eindelijk een reëel beeld schetsen van het reilen en zeilen in zuid Italië.
Ik zag een kort stukje uit een interview met regisseur Matteo Garrone van de week en hij vertelde over de vreemde omstandigheden waaronder de film is gemaakt. Zo genoot de filmcrew 'bescherming' en werden script en opnames regelmatig bijgesteld door middel van de praktijkervaring van deze beschermers.
Auteur Saviano zit sinds het uitkomen van het boek ondergedoken en staat onder constante bewaking van vier bodyguards.
Ik ga zeker kijken. Nu nog iemand zien te vinden die ook geïnteresseerd is in al dat bloed.

Verslaafd

Uit het raam van mijn kantoor kijk ik precies bij een verslaafdenkliniek naar binnen.

Nieuwsgierig als ik ben naar de modernste therapieën van afkicken, zou ik graag even een vlieg op de muur zijn bij de kringgesprekken die daar worden gevoerd.

Soms zie je de deelnemers 's ochtends om half negen al een alcoholtest afleggen. Daarna verloopt de dag volgens vast patroon, heb ik gemerkt. Eindeloos veel praten, 's middag rollenspel en tussendoor roken op het balkon.

De hele dag heb ik wel beeld maar geen geluid. En met een beetje mazzel zal ik nooit weten wat er nou precies besproken wordt.

Bus

Sommige artikelen zijn gewoon te grappig. Zoals deze over de spelersbus van FC Utrecht.
Het kwam Van Seumeren op aardig wat kritiek te staan.
Maar, als die bus er nou toch mocht komen, doe er dan meteen een TomTom voor de chauffeur bij.
Hij moet waarschijnlijk volgend jaar naar Veendam, Emmen en andere onbekende stadions. Het hoeft geen dure te zijn want een kaart van Europa is toch niet nodig.

Schoon

Na een bijzonder succesvolle week buitenshuis ziet het er inpandig een stuk minder rooskleurig uit. Weliswaar had ik de kerstboom na de uiterste houdbaarheidsdatum er snel uitgewerkt maar lag het tuinpad nog vol met naalden. Die lagen dus na verloop van tijd allemaal weer binnen.

Bij gebrek aan de regelmatige bezoeken van mijn noest werkende buurvrouw lag ons huis er als een slagveld bij. Zo kon je uit de keuken nog exact aflezen wat we zoal gegeten en gedronken hadden die week en droeg de badkamer duidelijk sporen van overmatig douchen en tandenpoetsen.

Ik zal toch echt zelf aan de slag moeten. Er zit niets anders op dan me als de 'witte tornado' te verkleden en mijn Cillit-Bang-kwaliteiten te etaleren.

Koken hoeft vanavond niet. Nico is jarig dus eten we lekker met alle kinderen buiten de deur. Dit verzacht de pijn aanzienlijk.

Na afloop bekijk ik tevreden het resultaat van mijn harde werken en bedenk hoe geordend mijn leven er ineens weer uitziet na alle chaos van de afgelopen tijd.

Het kan verkeren.

Homerun

Vioolmuziek speelt, de teerling is geworpen. Je zou bijna denken dat 2009 een goed jaar gaat worden.

Mooi

Al tijden wil ik een laptop voor beneden op tafel, zodat we niet meer gedwongen worden op zolder te zitten.

Nu staat hij er. De HP HDX18-1080ED met alles er op en er aan. Stil, supersnel en met een prachtig 18 inch beeldscherm. Meenemen kan, maar is niet echt de bedoeling.

De foto doet hem te weinig eer aan. In het echt zie je pas hoe mooi ie is.
Ik ben er in ieder geval ontzettend blij mee.

Vrouwen!

Er bestaat een nederlandse club van vastgoedvrouwen. In verband met Google-gevaar zal ik de naam niet noemen. Op aandringen van anderen heb ik me eindelijk aangesloten.

Het leek me veilig om met de nieuwjaarsborrel te beginnen. Om vier uur aanwezig zijn in Hotel New York in Rotterdam, klonk niet moeilijk. Te laat uit Amsterdam vertrokken worstelde ik me door vijf files en drie ongelukken. Eindelijk op de parkeerplaats, probeerde ik tactvol van mijn laatste telefoontje af te komen. Het lukte. Twee meter voor de eindstreep werd ik echter getackeld door een Dordse apotheker die zijn rolluik niet dicht kon krijgen. Na de aannemer geïnstrueerd te hebben, stond ik er dan toch echt. Het was inmiddels half zeven.

Ik keek naar een zaal vol vrouwen, wat heel raar is voor iemand die gewend is aan zalen vol mannen. Al snel had ik contact. Na twee hele bitterballen en evenzoveel glazen wijn wist ik nog steeds niet of ik het nou wel of niet leuk vond, al neigde ik sterk naar het laatste. Het waren er wel heel erg veel. Tsja....

Maar ik heb me voorgenomen door te zetten en de meeste evenementen dit jaar bij te wonen, waarna ik een afgewogen oordeel kan vellen.

Wordt vervolgd.

Wisten jullie dat...

• het gisteren echt maandag was met dito gevoel;


• dat inhield dat er op kantoor een paar harde noten zijn gekraakt;


• er donderdag ten gevolge van een inspirerend voorstel wederom een inspirerende afspraak plaats zal vinden;


• Margriet gisteren jarig was;


• we daarom gelukkig de dag in Loosdrecht met een hele gezellige borrel af konden sluiten;


• het Ajaxgehalte gedurende dit samenzijn hoog was, maar het Cruijffgevoel een tikkeltje ontbrak;


• ik desondanks niemand iets kwalijk neem;


• in het verlengde van mijn vorige blogstukje nog een ander aardig artikel gepubliceerd is, namelijk;
• er een lijst in de Cosmopolitan staat waar je de meeste kans hebt een miljonair aan de haak te slaan;
• 't Deurtje in Ouderkerk aan de Amstel hier op de eerste plaats prijkt;
• ik hier helaas nooit iets van gemerkt heb.

Feit

Armoedzaaiers aan de kant! Slot op de deur voor postbodes, putjescheppers en portiers! En ruim baan voor piloten, psychiaters en presidenten!

Het is bewezen dat mannen met een goed gevulde portemonnaie meer orgasmes genereren dan hun povere broeders. En daarvan is weer bewezen dat vrouwen er een stuk gelukkiger van worden.

Waarvan akte.

Eenmaal, andermaal...

Vandaag was het grijs en nat. Perfect weer dus voor een veiling.
Al jaren krijg ik een uitnodiging voor de veilingen van De Eland en nooit is het er van gekomen. En dat terwijl het mij nu juist zo ontzettend leuk lijkt.
Op plaats van bestemming aangekomen zagen we dat we nou bepaald niet de enigen waren met dat idee. Hordes mensen dwalen rond met pen en papier in de hand waar driftig nummers op genoteerd worden, naar elkaar roepend en zoekend in de catalogus. In deze drukte vonden we Peter, met onafscheidelijk pinkelhout om zijn boord, excuses makend voor het gebrek aan tijd.
Het was niet erg. We vermaakten ons uitstekend en er was genoeg te zien. Van schilderijen tot haardschermen, zilverwerk tot meubilair, en boeken tot muziekinstrumenten. Er leek geen einde aan te komen.
Tijdens de daadwerkelijke veiling kijken we geboeid het zaaltje in. Propvol is het er en voor diegene die er niet meer bij kan hangt er her en der een kingsize tvscherm. Met het grootste gemak praat Peter alle sieraden naar een nieuwe eigenaar toe, met tussendoor een leuk verhaal of grap. Geweldig om hem in actie te zien.
Morgenavond is de tweede veiling en dan nog zeven avonden. Complimenti!

Natasja

Veel minder lekker dan Gavin qua uiterlijk maar met oh zo'n fantastisch hese stem. We hebben genoten van James Morrison en zijn blijven hangen voor een drankje in de HMH, om niet vroegtijdig het slagveld van de garderobe in te hoeven gaan. Het gebouw biedt er een uitstekende gelegenheid voor. Met DJ, en eigenlijk vroegen we ons af waarom we dat niet eerder ontdekt hebben.

Opgewekt en met de klanken van James nog in mijn hoofd kachel ik de volgende dag richting Harderwijk. Eindelijk is het zover dat ik mijn eerste klant uitgeleide kan doen.

De plaats oogt erg troosteloos. Zoals elke (bad)plaats aan een groot water in de winter is het er grauw en druilerig. Zonder Igor en Wanda, de walrussen van het Dolfinarium, is er geen enkele reden te bedenken om deze kant op te gaan, al is Wanda inmiddels opgevolgd door Natasja volgens mij. Lekker belangrijk.

Enfin, hooguit kun je er nog een lekker pondje IJsselmeerpaling scoren, maar daar houdt de vreugde dan ook echt mee op.

Opgelucht draai ik het industrieterrein weer af. Zo dat was een. Nu die andere tien nog.

Wonderful World

Weer veel inspirerende en minder inspirerende gesprekken vandaag en..... James Morrison vanavond.

We hebben er zin in!

Dwarsliggers

Aansluitend op het voorgaande bericht nog even het volgende. Ik ben niet tegen prostitutie of hoerenlopers. Integendeel, iedereen doet maar lekker waar hij/zij zin in heeft.
Sterker nog, ik ben tegen Bibob en het schoonvegen van de Amsterdamse binnenstad inclusief Wallen. Daarom las ik met veel genoegen het volgende bericht dat gisteren in een van de vastgoednieuwsbrieven te lezen was.

9 Opschonen Wallen dreigt te mislukken (regio Amsterdam)
(12-01-09) Het gemeentelijke plan om de Wallen op te schonen dreigt spaak te lopen. De familie Venekamp, eigenaar van vele panden op en rond het Oudekerksplein in Amsterdam, is niet bereid die te verkopen aan bijvoorbeeld een woningcorporatie. Dat zei de familie vrijdag tegen het Parool. ‘Wij staan niet open voor verkoop. Ook niet voor een bod dat boven de marktprijs ligt', aldus Nathalie Venekamp, die de exploitatie van de bordelen voor haar rekening neemt. Alleen al op het Oudekerksplein exploiteert zij 23 'ramen'.
Een belangrijke pijler onder het opschonen van de Wallen (ook bekend als project 1012) is dat het Oudekerksplein helemaal prostitutievrij wordt gemaakt; het gebied moet 'een culinaire sfeer' krijgen. De gemeente was al een eind gevorderd met het verdrijven van de prostitutie van het plein: pornobaron Charles Geerts en vastgoedhandelaar Dirk Holtman zijn door woningcorporaties voor ruim 30 miljoen euro uitgekocht, anderen zijn aangepakt met de Wet Bibob, gericht tegen investeringen van misdaadgeld.
De familie Venekamp (met name Jan Venekamp en zijn dochter Nathalie) is op het Oudekerksplein het laatste obstakel. Pogingen de exploitatievergunningen van de familie in te trekken met de Wet Bibob zijn kortgeleden mislukt. De familie is ook niet van plan de bordelen vrijwillig te verkopen, te meer daar de omzet van hun 'ramen' aanzienlijk is gestegen door de sluiting van de overige bordelen in de buurt. De gemeente erkent dat het lastig wordt de familie er weg te krijgen. Ook al omdat ze vorige week, in weerwil van project 1012, van stadsdeel Centrum nieuwe exploitatievergunningen heeft gekregen voor zeker drie jaar.

Vooral het zinnetje over de omzet die aanzienlijk gestegen is grappig. Wat een sukkels daar bij de gemeente. Hup familie Venekamp, zet 'm op! Dat jullie nog maar heel lang aan het Oudekerksplein mogen zitten.

Blokje om

Wielrenners, ik heb het er niet op. Check de domme blik van Boogerd, denk aan een bejaarde Armstrong en Van Moorsel die zich stelselmatig uithongerde. Bovendien fietst het stelletje asocialen eposlikkers iedereen omver die ze tegenkomen.

Mijn kapster is tegenwoordig gehuisvest in een voormalige peeskamer aan de Bergstraat in Amsterdam. Het ziet er geweldig uit. De plafonds zijn laag, de doorgangen en trappetjes ieniemienie en het tapijt zit nog op de wand. Aan de muur hangt een bordje met daarop 'Girls just want to have funds'.

Haar eerste klant die zich meldde toen ze nog aan het schoonmaken was, was... je raadt het al; een wielrenner. Hij kwam duidelijk niet voor een hairkut. Met z'n enge, korte strakke broekje en geile blik wilde hij al bijna bij haar naar binnen glibberen.

Overbluft door deze nieuwe zakelijke oppertunities, stamelde de brave kapster dat ze slechts de schoonmaakster was, zich in tussen afvragend wat hij thuis tegen zijn vrouw had gezegd.

"Schat, ik ga even een rondje fietsen hoor."

Storing

Vraagje. Hoe ga je op een zaterdag naar de kapper en regel je tegelijkertijd de storingsdienst voor 260 schoenenzaken?

Het antwoord luidt: NIET!

Terwijl ik met mijn hoofd achterover in een bak met verf hing, rinkelde de telefoon onophoudelijk vanwege lekkage's, kapotte cv's etc. Opnemen ging nog wel, maar dan.

Het verbod van de kapster om in deze positie ook maar enigszins te bewegen was overduidelijk, maar zaken gaan nu eenmaal voor het meisje. Een aardige dame schoot me te hulp en notuleerde keurig alle mankementen, contactpersonen, adressen en telefoonnummers. Teruggekeerd in verticale positie heb ik vervolgens anderhalf uur aan de telefoon gehangen op het een en ander op te lossen. Veel gekker moet het toch niet worden.

's Middags strandde op dezelfde wijze ook de geplande wandeling rond Spaarndam, die we in ultra-verkorte versie alsnog afwerkten. De zwaan die bij 'Mooie Nel' naast de brug in het ijs vast was komen te zitten, was blij met onze komst. Dat ene telefoontje naar de dierenambulance kon er nu ook nog wel van af.

Ons bezoek aan dit dorp, waar ik vreemd genoeg nog nooit geweest was, rondden we af met een mini-kroegentocht. Het was zeker de moeite waard.

Koud hè?

De polder zag er prachtig uit vanochtend. Frank is iedere avond op de mooie Ouderkerkse schaatsbaan te vinden waar hij, op noren, les van Agneet krijgt. Het levert leuke plaatjes op.

Ook het krabben 's ochtends begint te wennen, hoewel ik me nog wel eens bezondig aan het starten en laten lopen voor de deur.

Mijn auto lijdt namelijk aan het 'bekeuring-blauwe-lippen-syndroom'; te snel dan goed voor me is, en niet op temperatuur te krijgen. Wat het motorvermogen te veel heeft, heeft de verwarming te weinig. Dus wapen ik me met shawls en sloten hete koffie voor ik ga rijden.

Ook het zonneklepje zit net iets te hoog, zodat ik van de week tweehonderd kilometer lang verblind door een felle winterzon veel te hard over de snelweg ben gestuiterd. En dat laatste kwam dan weer door het ZOAB (Zwaar Opengebarsten Afgetakelde Beton). Nukkig weigeren beide buitenspiegels trouwens te ontdooien tijdens de hele rit.

Het is zeker geen beklag. Mijn auto rijdt heerlijk en vreemd genoeg ga ik elke dag, ondanks de enorme druk van het moment, fluitend aan de slag. Blijkbaar gedij ik goed onder stress.

Nee, dan de heer Nagtegaal van het gelijknamige transportbedrijf. Na ruim 120 jaar is het bedrijf failliet verklaard. Nie meer belle nie en nie meer internette nie. Hij is de enige niet, maar het blijft triest.

Alice in Wonderland

Wat een feest op kantoor.
5 down, 6 more to go, en nog geen klant vertrokken. M.a.w. hetzelfde werk met de helft minder mensen.
We zijn net de tien kleine kleutertjes, al vallen ze nu wel heel snel van het hek.
Zelf voel ik me inmiddels meer het witte konijn in deze wondere wereld; geen tijd terwijl ik me intussen aardig bekwaam in crisismanagement.

Altijd al een pesthekel aan die Alice met d'r piepstemmetje gehad.

Amsterdam rules!

Geschiedenis aan de Maas. Vandaag wordt de marokaanse Aboutaleb als burgervader van Rotterdam geïnstalleerd.

Mokumse Appie ziet het helemaal zitten. De Rotterdammers iets minder.

Ik kan het me wel voorstellen, al heb ik geen hekel aan de man.

Ajax op 2 en Feyenoord op 12 en dan ook nog een Amsterdammer aan het hoofd van de tafel.

Pijnlijk.

Schokkend

Vannacht kwam ik al zappend bij de Belg terecht. Daar zag ik een programma dat ik graag nog een keer zou willen zien. Het ging over oliewinning en de diepzee. En met diepzee bedoel ik dan ook echt diepzee.
Ik leefde met het geruststellende idee dat mensen niet in staat waren heel diep de zee in te gaan en dat ze in ieder geval daar noodgedwongen nog met hun poten van al het moois af moesten blijven. Niets is minder waar weet ik nu.
In deze rapportage vertelde de directie van Statoil glunderend dat ze inmiddels al op 3000 meter boren en er onderzoek wordt gedaan op een diepte van 6 km!
Het schijnt dat de technologie hiervoor voorbehouden is aan een handjevol landen waar Duitsland zich laatst bij heeft geschaard. Ook zij speuren de bodem af die vol lijkt te zitten met o.a. olie, goud en andere edelmetalen.
Wat je ziet is absolute horror.
Een complete fabriek op een schip dat de grootte heeft van drie grote boortorens. Een pijp om olie op te pompen die op de bodem landt, terwijl je nog net een aantal zeedieren, waar niemand het bestaan van weet of die benoemd zijn, een veilig heenkomen ziet zoeken. Een zooitje zelfingenomen Russen die precies onder de Noordpool een vlag op de zeebodem neerzetten. Want ja, van wie is die zee daar dan eigenlijk?
Voor de kust van Angola vindt al op grote schaal oliewinning plaats op deze wijze waar de regering van dat land maar liefst 20 miljard per jaar aan verdient. Niet dat de bevolking daar natuurlijk een cent van ziet.
"Teleurstelling begint bij de verwachting", zei iemand ooit tegen me. En misschien is dat dan ook wel de oplossing. Ik moet gewoon nodig mijn verwachtingen bijstellen.

Happy New Year!

Natuurlijk voor iedereen de allerbeste wensen.
Geen champagne meer. Na het bachenaal van gisteren gaan we vandaag cold turkey.

De kerstboom ligt buiten, een groengekleurd tapijt in de kamer achterlatend. De restanten verdwijnen onder begeleiding van James Morrison naar zolder. Het is allemaal weg. Foetsjie. Business as usual.
Niks goeie voornemens en geen lange termijnplanning. Kredietcrisis of niet, jagen gaan we. Op huizen, banen maar vooral heel veel leuke dingen.