Hete plek

Op verzoek van Marieke zijn we er gisteren even langs gereden maar hebben bij gebrek aan parkeerplaats onze lunch elders genuttigd. De nieuwste hotspot aan de Amstel heet Kaap Kot.

Geen plek waar je makkelijk verzeild raakt maar met een lovende recentie in HP de Tijd en ander positieve artikelen is het iedere avond fully booked voor het diner. Het uitzicht is om over naar huis te schrijven, met uitzondering van het hek aan het begin van de betonnen steiger. De bediening en prijzen beiden erg vriendelijk.

De reservering voor onze eetafspraak met Jaap en Nanda morgenavond leverde dan ook de nodige problemen op. Zelfs toen ik aan had geboden een eigen tafel mee te nemen, bleef het antwoord negatief. Pas toen ik op aandringen van Marieke mijn lichaam in de strijd heb gegooid bij de eigenaar (lees afzegging van ene Cohen), waren we meer dan welkom.

Morgenavond zitten we dus weer helemaal hip te zijn op verreweg een van de mooiste plekjes in Amsterdam.

Gemiste kans

We zijn weer een stap verder, de draadloze netwerkverbinding is geïnstalleerd.
Dit met een beetje hulp van een Dell-medewerker. Deze vergiste zich aanvankelijk in mijn haarkleur, maar herstelde zich net op tijd zodat we het gesprek toch geciviliseerd en harmonieus af konden sluiten.
Jammer eigenlijk. Want wat is er nou lekkerder dan al je ongenoegen en frustraties botvieren op zo'n ITscharminkel?

Ben ik nou zo dom of...

Als het koud is trek ik liever een trui aan dan de verwarming op 23 te zetten. Dit heeft niets te maken met milieu of zuinigheid, maar meer met het gegeven dat zo'n reptielenkwekerij hoofdpijn veroorzaakt.
Zoals eerder gemeld op dit blog heb ik weinig met het milieu. Ik draai netjes de kraan dicht, doe het licht uit en eet weinig vlees maar niet vanuit hele nobele overwegingen. Er verdwijnt regelmatig een wijnfles in de prullenbak en niets is lekkerder dan met 180 over de buitenlandse snelwegen te scheuren.
Nu was ik het prehistorisch verschijnsel bijna vergeten maar vorige week plofte er een heuse telefoongids op onze deurmat. De stakker verdiende daarmee meteen een enkeltje oud papier want met internet en easyconnect kijkt hooguit Hagar misschien nog in het speeltje voor de sterkste man van Nederland. Toch vrees ik dat bij de meeste van de 7,2 miljoen huishoudens het onding ongevraagd afgeleverd wordt.
Zijn ze helemaal gek geworden? Straks volgt grote broer Gouden Gids ook nog als het een beetje tegenzit. Over verspilling gesproken! Diegene die echt niet zonder kan gaat er maar lekker een op het postkantoor halen. Lijkt me stuk efficiënter.
Verder erger me ook groen en geel aan al die ongelukkige condooms die ze tegenwoordig over een doodgewone komkommer trekken en niet te verwijderen zijn zonder complete zenuwinzinking als gevolg. Terwijl het ding van nature al een verpakking heeft waar niets op aan te merken is.
Kappen nou met die onzin!

Morse, Frost etc.

Er zijn zo van die dingen waar je me mee dood kunt gooien. Een ervan is een aflevering van een engelse detective. De meesten heb ik al meerdere keren gezien maar vervelen doen ze nooit op een of andere manier.
Terwijl Caroline gisteren na thuiskomst de televisiegids bestudeerde, verzuchtte ze dat er werkelijk niets van haar gading op de buis zou komen die avond. Ik beaamde het totdat me te binnen schoot dat er een aflevering van Dalziel en Pascoe bij de belg uitgezonden werd. Toen ik dit heugelijke feit met haar deelde zei ze: "Dat zeg ik, niets dus."

Singing in the rain

Met veel pijn en moeite kon ik Caroline vanmiddag overhalen om op de fiets naar de stad te gaan. We wilden allebei graag de Utrechtsestraat in, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om met deze prachtige temperaturen in de auto te stappen.

Al bij de eerste winkel slaagden we wonderwel. Ieder een jurk en door onze doortastende onderhandelingstechnieken (lees Caroline d'r tandpastaglimlach) konden we ook nog een forse korting bedingen. Twee deuren verder scoorden we soepkommen en begon het al iets minder zonnig buiten te worden.

Het dreigende onweer was een mooie aanleiding om beschutting bij Kuyt te zoeken voor thee en befaamde appeltaart, en terwijl we weer naar buiten stapten konden we tevreden constateren dat het nog steeds lekker warm en droog was. Niets aan de hand.

Maar net, in dat laatste winkeltje, barstte het los. Geen houden aan.

Met drie designersjurken aan ons stuur en zes soepkoppen achterop fietsen we zo snel we konden richting huis. Doorlopende mascara en doorweekt ondergoed noopten ons echter voortijdig op te geven en asiel te vragen op de Amstelkade bij Ria. Als verzopen katten stonden we daar druipend op de deurmat en kregen we ieder een handdoek aangereikt en een kop hete thee om bij te komen.

Goedgehumeurd hebben we de fietsen achter gelaten en heeft Ria ons naar huis gebracht. Ondanks donder en bliksem was het een geweldige middag.

Hoi, pipeloi

We zijn weer terug. Tele2 heeft zich keurig aan de afspraak gehouden inclusief informerend smsverkeer. Hulde!

Werkt het naar behoren? Nee, natuurlijk niet. Omdat mijn pc waarschijnlijk niet over de juiste netwerkkaart beschikt hangen we nog steeds aan een draadje. Met als gevolg dat de telefoonaansluiting naar zolder verhuisd is omdat deze nu eenmaal ook in het zelfde kastje geprikt moet worden. Niet handig, wel heerlijk rustig.

Het euvel zal met een andere kaart snel verholpen zijn.

Veel belangrijker nu is dat er van het caribische weer op de 'spiaggia' genoten wordt.

Dienstmededeling

Van de ene naar de andere provider. Aangezien dit de week van porteren is en ons internet niet meer werkt, ga ik er van uit dat het zover is. Het blogt lastig op mijn telefoon dus zal het vervolg even op zich laten wachten tot we weer online zijn. Ga iets leuks doen!

Zwerver

Doe me een goed voorstel en ik zeg ja. Dit geldt helemaal voor vakanties en tripjes richting zon. Als het even te regelen is ben ik weg.

Blijkbaar zit het zigeunerbloed in de familie want Frank zit alweer met een vriendje en aanhang in Zeeland.

Morgen wordt het herfstachtig volgens de weerberichten. Veel wind en regen. Ik vraag me dan ook af; wat doe ik hier eigenlijk?

Anoniem

Nog altijd ben ik erg gelukkig met mijn Nokia N95 8Gb. Hij maakt prachtige foto's, filmt, wijst me de weg, is www-vriendelijk, onthoudt alles en belt als de beste. Als ie ook nog leert koffiezetten, wil ik nooit meer anders.
Maar net als bij alle telefoons geeft het scherm 'prive-nummer' weer als er iemand anoniem belt. Heel vervelend. Vanwege mijn sollicitatieperikelen is niet opnemen geen optie. Dus beantwoord ik als de vriendelijkheid zelve, waarvan ik dan à la minuut spijt heb, omdat ik nooit degene aan de lijn krijg die ik verwacht. En zie er dan maar weer eens vanaf te komen.
Bellen zonder nummerweergave; waarom? Interessant of quasi belangrijk of simpelweg een vorm van aandacht trekken? Pffft... Het is net zoiets als je horloge aan je rechterpols dragen en altijd te laat komen, ook superirritant.

Zo, genoeg mensen beledigd weer vandaag. Denk dat ik maar eens een wijntje voor mezelf inschenk.

Schatje

Omdat mijn liefdesleven op een laag pitje staat, heb ik mezelf een nieuwe date cadeau gedaan. Groot, sterk en heerlijk veel borsthaar. Schijnt gek op de rijpere meisjes te zijn. Nu maar hopen dat ie ook van kinderen houdt, want die gaan mee.

Flauwekul natuurlijk, we gaan gewoon lekker een dagje naar Blijdorp. Naast Bokito wil ik Bertus zien. Een drie dagen oude indische neushoorn die naar een van de oppassers genoemd is omdat deze na veertig jaar (!) trouwe dienst binnenkort afscheid neemt. En verheugen we ons op het mooie zeeaquarium waar we onder de haaien door kunnen lopen.

Meneer de Gorilla zullen we met respect behandelen.

Kijk 'm nou zoet zitten.

Anticyclisch

"Aan het eind van mijn geld hou ik altijd een stukje maand over" is een bekend gezegde. Bij mij is dat niet anders hoewel ik de afgelopen jaren geen klagen heb gehad. Maar ook nu de inkomsten wat minder zijn, blijf ik natuurlijk wel gewoon oesters eten en champagne drinken. "Fare la bella figura" zeggen de italianen. Vrij vertaald betekent het dat je doodleuk je laatste centen aan een paar beeldige pumps uit kunt geven. Arm zijn is niet erg als je het maar nooit uitstraalt naar buiten, en die italianen weten waar ze over praten.

Ik kan er volledig achter staan. Mijn banksaldo lichtte prachtig rood op vanochtend en deed oude tijden herleven. Lekker belangrijk. Sinds de afschaffing van het oude vertrouwde 'geeltje' vind ik er so wie so al geen pest meer aan. Een beetje minder pecunia bevordert de creativiteit en arm ben ik nog steeds niet.

Omdat ik al tijden geen brief meer van de bank heb gekregen, met het vriendelijke verzoek mijn saldo aan te vullen, heb ik snel wat kaartjes voor diverse evenementen gekocht, de cd van Van Velzen en rekeningen betaald.

Dat zal ze leren. Ik hou nu eenmaal van post.

Storing

Keelpijn, misselijk, beroerd, zakdoekjes, paracetamol, sorry, later.

Newsflash

Afgelopen week stond opnieuw in het teken van inspirerende gesprekken, weten Ellen en ik eindelijk hoe de sauna in Weesp eruit ziet (als een uitvaartcentrum) en vierden Schoonhoven en Ouderkerk donderdag een bescheiden privéfeestje. De hoofdprijs van 25 miljoen ging aan ons neus voorbij, maar daarentegen vond Frank ondergoed waar hij deze keer niet zijn veto over uitsprak en als moeder kan daar geen geld tegenop. Bovendien ben ik na mijn laatste bezoek aan Emmy gisteren volledig geheald en weet ik dat er grazige, groene weiden op mij wachten. Al met al een prima week dus.
Terwijl het er nu werkelijk op begint te lijken dat er een nieuwe, leuke baan langzaam mijn kant op slentert, kijken we ondertussen troosteloos naar de talrijke regenbuien buiten. Frank denkt met weemoed terug aan zijn avonturen op de camping in Frankrijk en ik hoop vurig dat we volgend jaar weer op ons vertrouwde adres in Italië kunnen zitten. Aan de andere kant stellen hollandse zomers nooit teleur; je hoeft niet bang te zijn bruin te worden en een uitgebreide zomergarderobe heb je ook niet nodig.
Maar mocht het nu toch nog mooi worden en gaat die geplande barbecue eindelijk door, vergeet dan niet je vrouw mee naar huis te nemen.

Nutteloos

Regelmatig kom ik nutteloze en overbodige dingen tegen. Het ziet er leuk uit, maar je hebt er niets aan en eigenlijk kan het direct weer in de prullenbak. Zo gingen vroeger, na het verjaarspartijtje van Caroline, de helft van de cadeautjes ogenblikkelijk in het ronde archief omdat ze onder deze noemer vielen. Wel pas als ze sliep natuurlijk. Tegenwoordig doen we het beter en zamelen we geld in op Frank's partijtje waar een goed cadeau van wordt gekocht.

Feit blijft dat winkels vol liggen met artikelen waar je makkelijk buiten kunt.

Vanmorgen viel m'n mond weer open bij het horen van 'strijkwater'! Water met een luchtje dat je in het stoomstrijkijzer giet en waar je wasgoed lekker van gaat ruiken. Levend in het wild in de Blokkerhabitat en voor het luttele bedrag van een euro mee naar huis te nemen.

Stel je even voor. Wasgoed wordt gewassen met waspoeder dat lekker ruikt, nagespoeld met wasverzachter dat lekker ruikt en vervolgens moet het nog gestreken worden met water dat lekker ruikt. Ongetwijfeld heeft mijn zondige, materialistische ziel zich ook regelmatig schuldig gemaakt aan een onnodig aanschaf maar dit.....!

Tegelijkertijd is het jaloersmakend te bedenken dat een of andere slimmerik dit artikel gelanceerd heeft met een fabricageprijs van waarschijnlijk nog geen tien centen, en hiermee dik z'n zakken aan het vullen is. Dat dan weer wel.

Wappersessie

Bij ons bezoek aan de sauna deze week, heb ik me laten verleiden tot een wappersessie, officieel aufgussritueel geheten. Hoewel niet zo sterk in het groepsgevoel, had ik mij ditmaal voorgenomen me aan te passen zonder ruzie te maken.

Samen met Annemarie werden we als een kudde makke schapen klokslag half 2 de 'romantische' sauna in geloodst. De wappermeester was een aardig, pezig mannetje van mijn leeftijd schat ik, waaraan te merken was dat hij het inleidende praatje al vele malen eerder had afgedraaid, al deed hij z'n uiterste best dit te camoufleren.

Na een uitgebreide instructie werden we allereerst getrakteerd op een honing/meloenmengsel, waardoor het leek alsof je in een kop hete slechte Pickwickthee belandt was. Er werd druk met handdoeken gewapperd. Om de opkomende slappe lach te onderdrukken, probeerde ik het gezicht van Annemarie te vermijden en me op de rest van het blote gezelschap te concentreren. Dit maakte het alleen maar erger.

Als toppunt van de feestvreugde mochten we ons met zout of honing inwrijven. Honing dan maar. Een enkeling werd het te gortig en haakte af, maar wij smeerden braaf met bijbehorende geluiden tot onze potjes leeg waren. Na het intrekken belandden we onder de koude douche en een bak met ijs.

Gelukkig lopen Yogi en consorten hier niet vrijelijk rond zodat we na afloop, ongeschonden de auto konden bereiken en zoet geurend in ons bed lagen 's avonds.

Down under

Emoefilet en krokodillenkroketjes. Je kunt het echt eten bij Southern Cross in Heemstede. En de kokosrijst die bij de Barramundifilet in bananenblad wordt geserveerd, is een speciale vermelding waard.

We laten het ons goed smaken na een wispelturig stranddagje afgelopen woensdag. Het begint weer te regenen als we neerstrijken in het pas verbouwde restaurant, maar het tafeltje dicht bij de openslaande deuren naar de binnentuin doet ons toch nog een beetje buiten zitten. Alles smaakt even lekker.

De avond wordt gecomplementeerd door een zwaar, maar goed gesprek, heerlijke wijn en niet te vergeten een glaasje australische port bij de kaas als nagerecht. Het klinkt afgezaagd maar de prijs/kwaliteitverhouding is werkelijk erg goed hier.

En uh....had ik de vriendelijke bediening al genoemd?

Roken

Halleluja! Het is eindelijk zo ver. Als rechtgeaarde exverslaafde (minstens een pakje per dag) leef ik al ruim een half jaar toe naar het rookverbod.
Ik ben er heilig van overtuigd dat je als gewezen roker meer last van roken hebt dan een ander. Iedereen mag van mij zijn zielige saffie roken...buiten! En al die onzin over vermindering van de horecainkomsten zal weldra naar het land der fabelen kunnen verhuizen. Rokers zijn ver in de minderheid alleen schreeuwen ze een beetje harder.
Schijnen nog hele mooie relaties uit voort te komen als tabakjunkies voor de deur staan te blauwbekken. Het schept een band blijkbaar zo'n stinkstok en je weet meteen dat je een gelijkgestemde aan de haak hebt geslagen. Wel zo makkelijk.
De tvreclame van Niquitin heeft het over nicotinereceptoren in je hoofd die, naarmate je langer rookt, agressiever worden. Mij kwam het woord een beetje belachelijk over en ik deed het dan ook af als een marketingverzinsel, maar het bestaat echt! Caroline en ik zagen er, ter promotie van het goedje, zelfs een over de Dam lopen vanmorgen om half 10.
Heerlijk moet dat zijn; een dagje nicotinereceptor spelen in een bloedheet pluche pak in 28 graden celsius. Waarschijnlijk komt ie er gerookt uit vanavond.