Solliciteren (deel II)

Het kan snel gaan in het leven. Zo werk je na 12 ambachten en 13 ongelukken tien jaar voor hetzelfde bedrijf, en zo ben je weer volop aan het vissen naar een nieuw baantje. Ik kan je vertellen dat het even wennen is, maar inmiddels heb ik de smaak redelijk te pakken.
Het nieuwste op het gebied van solliciteren is een 'telefonisch interview' en eventueel via de webcam. Schijnt heel normaal te zijn tegenwoordig. Groot voordeel hiervan is dat je in je ochtendjas, met de mascara van de vorige dag nog ergens op je bovenlip, toch een heel samenhangend en plausibel verhaal kunt afsteken, ondertussen spiekend op de site van het desbetreffende bedrijf met je benen wijd en drie vingers in je neus. Ik ben helemaal voor.
Nu moet ik er morgen toch weer live aantreden. Om half twaalf heb ik een date op een hotspot ergens in het Gooi met mijn misschien toekomstig directeur. Dankzij Google weet ik hoe de beste man er uit ziet en kon ik in een quasi interessant tijdschrift nog een artikel over hem vinden. Dus gaan we ouderwets een knap jurkje aantrekken en zal ik proberen niet direct de koffie over tafel te gooien maar pas aan het eind van het gesprek.
Wordt nog een hele klus!

Bonaire

Voordat ik weer opgeslokt ga worden door een nieuwe baan en andere trivialiteiten mag ik eind september eerst nog een weekje in Bonaire dobberen op dit prachtige schip.
Wat een geweldig vooruitzicht!

Slappe lach

Eindelijk biedt deze site een manier van filmpjes uploaden die ook voor simpele types als ikzelf te volgen is. En ik bedoel dan niet de filmpjes die op YouTube staan maar op je eigen pc zoals deze van Frank en Caroline in een ontzettende melige bui in Florida, december 2005. Als ik wel eens sjagerijnig ben (komt natuurlijk nooit voor), dan kijk ik naar dit stukje, opgenomen met mijn fotocamera dus niet geweldig van kwaliteit maar dat mag de pret niet drukken. Wel even het geluid aan zetten, dat maakt 'm een stuk leuker.

Tanorexia

Terwijl ik de hele dag op mijn luie kont op het strand heb gelegen, constateer ik tot mijn genoegen, dat bij terugkomst in Ouderkerk, het daar heeft geregend. Mooi, dat is dus een goede beslissing geweest.
Bovendien zie ik, als ik in de spiegel kijk, dat mijn vervaagde bruine kleurtje weer een flinke oppepper heeft gekregen.
Je kon vandaag al duidelijk merken dat de zon sterkte aan het verliezen is maar de zonnebank hoeft er nog niet aan te pas te komen. Niet dat ik daar nog geduld voor heb. Tegenwoordig smeer ik net als anderen iedere dag een dagcreme met kleurje op m'n gezicht om te voorkomen dat ik in de winter als spook door het leven ga. Geweldige uitvinding; snel en je gaat er niet uitzien als zo'n hond met al die rimpels, waar de zonnebankaddicten aan te herkennen zijn. En wat te denken van die twee witte vlekken die je altijd op je billen krijgt van het liggen op zo'n ding.....

Portugal

Gisteren had ik een dagje Schipholdienst. 's Avonds laat kwamen Frank en Nico uit zuid-Frankrijk aan en 's morgens vloog Caroline met twee vriendinnen richting Faro in Portugal voor een weekje strand voor dat school weer begint.
Dus stond ik om elf uur met twee zenuwachtige, giegelende dametjes op het vliegveld terwijl de derde nog met een vertraagde trein uit Almere moest komen.
Waar ik iedere keer weer aan moet wennen is dat die meiden elkaar in de armen vallen alsof ze elkaar in geen twee jaar gezien hebben. Het is een leuk gezicht; drie hollandse kanjers onderweg naar zee, strand en rottigheid.
Frank landde pas om half twaalf en vertrok vanochtend met een wit bekkie richting school. Nieuwe juf, nieuw lokaal en oude vriendjes die blij waren dat ie er weer was. Het zal weer wennen zijn. Moedig heb ik 'm toegezegd dat ie me op mag geven als begeleider voor het schoolreisje. De trip gaat naar de Efteling en daar kan mams zich ook nog wel in vinden. Beter dan vlinders vangen of kikkers zoeken in een of ander natuurgebied zoals de voorgaande jaren.

Tegengas

Mijn telefonisch interview t.b.v. een nieuwe baan ging uitstekend vanmorgen. Zo goed zelfs, dat ik ongewild enorm m'n best moest doen om niet direct aan de slag te hoeven. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn, want ten eerste ben ik nog niet uit dienst en ten tweede ook nog lang niet uitgeluncht en gedineerd en ook de vakantieoplage van dit jaar kan nog wel een beetje gelift worden. Er moet wel een enorme krapte op de markt zijn!
De interviewster aan de telefoon was een oud medewerkster van een secretaresse recruitingbureau waar ik in een ver verleden ook nog ingeschreven ben geweest.
Daar werd mij bij inschrijving naast een tweetalige typetest ook de postbakkentest afgenomen. Ja, hoe bedenk je het? Ik weet nog dat het een hele mooie zomerse dag was en dat ik, afgezonderd in een aparte kamer met mijn postbakken, al gniffelend naar buiten heb zitten staren, mezelf afvragend of ik nog een serieuze poging zou wagen of alles uit het raam zou flikkeren. Ik heb me ingehouden maar het is nooit echt iets geworden.

Solliciteren

Nadat ik wat nonchalant mijn eerste sollicitaties over het internet had gedaan als opwarmertje, ervan uitgaande dat ik direct afgewezen zou worden, schrok ik me helemaal dood toen ik las dat mijn cv 'met enthousiasme' was ontvangen! En dit was niet eens de automatisch gegenereerde mail die ik daarvoor al had gekregen. Op zoveel voortvarendheid en liefdevolle omarming had ik natuurlijk niet gerekend.
Al verder lezend werd het erger; of ik mijn cv maar even in het engels wilde toesturen (shit, dat ik daar niet zelf opgekomen ben!) evenals de antwoorden op een hele rits met vragen. Voordat ik het in de gaten had, hing mijn belaagster vanmorgen al aan de telefoon en hoorde ik mezelf zeggen dat dat vanzelfsprekend geen enkel probleem was. Slik... het leven als werkeloze was zo mooi.
Het vreemde is wel dat, toen ik er vanavond mee bezig was, het ook eigenlijk wel leuk vond om te doen en zelfs niet helemaal ontevreden over het resultaat was. Nu nog kijken of de vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn het daar ook mee eens is.

Boomerang

Ooit, lang geleden heb ik nog eens gesolliciteerd bij Boomerang kaarten. Ze waren toen nog een heel klein bedrijfje en zaten in de binnenstad van Amsterdam. Het was een aardig gesprek maar het werd niets; ik vond ze te klein en zij mij niet onderdanig genoeg (waar heb ik dat eerder gehoord?).
Toch heb ik een enorm zwak voor het bedrijf vanwege de enorm leuke kaarten die ze uitgeven zoals deze. Als ik zo'n kaart zie, opent zich een heel scala van mogelijkheden voor me.
Je kunt 'm bevoorbeeld makkelijk aan je oude werkgever sturen. In mijn geval niet echt een goed idee, omdat de humor in het bedrijf nou bepaald niet tot de eerste levensbehoefte behoorde daar, zachtjes uitgedrukt.
Maar ik vind deze kaart ook uitstekend geschikt om je verkering uit te maken. Voor iedereen die de basiskennis van het engels beheerst, moet de boodschap toch wel duidelijk overkomen lijkt me....

Contact

Tegenwoordig is er een hele rits aan mogelijkheden om de contacten met vrienden en familie te onderhouden. Mail, msn, mobiel, blackberry's, skypen, smssen en de dino's onder ons kunnen altijd nog een kaartje sturen.
Het leukste vind ik de msn. Zelf ben ik een krant in dit medium en druk dan ook altijd steevast de ontvanger weg of vergeet dat ik on- of offline ben, maar Caroline is er een ster in. Schamper lacht ze dan ook als ze mij ziet stuntelen en roept ongelovig: "Zijn er bij jou maar drie online?" Zelf spreekt ze met ongeveer vijftien verschillende personen tegelijk en zelfs als ik mee zou willen lezen zou dit godsonmogelijk zijn. In de wirwar van smilies, hartjes en andere tekens, is amper een normaal woord te herkennen. Het ontcijferen van hierogliefen zou me nog meer trekken en minder moeite kosten dan dit blijkbaar alledaagse jeugdschrift.
Nee, geef maar een leuk smsje. Met meerdere personen tegelijk, kort en krachtig, al leidt dit vaak tot misverstanden en ergernis bij omstanders wat dan ook vaak wel weer leuk is. Het maakt niet uit of de zender/ontvanger aan het andere eind van de wereld zit, smssen lukt bijna altijd en gaat razendsnel. Ik ken zelfs mensen die privételefoontjes helemaal hebben afgeschaft en alleen nog maar mailen of smssen. Voordeel is dat ze zo af en toe nog wel met je in persoon afspreken gelukkig.

Afscheid

Vrijdag was het dan eindelijk zo ver; mijn officiële afscheid van ONV. Borrelen in Utrecht, waar het Summer Darkness festival werd gehouden. Dat betekende veel gothics in de stad op het meest mooie schoeisel en veelal ingesnoerd in strakke corsetten. Zowel aangenaam als vermakelijk om naar te kijken.
Daarna richting restaurant Wilhelminapark waar ik nog nooit geweest was. Prachtig restaurant gelegen in het... je raadt het al!
Na een korte speech van Bart tijdens de champagne kreeg ik van Els een collage en een dinerbon voor Auguste overhandigd, waarvoor complimenten aan Mary voor het uitstekend idee. Goed eten en drinken word ik namelijk altijd erg blij van. Na heerlijk getafeld te hebben en het bespreken van alle ON-roddels en anekdotes door de jaren heen, werden Els en ik, noodzakelijkerwijs wegens openbare dronkenschap, per taxi afgevoerd.
Soms is weggaan zo slecht nog niet.

Dr. Rossi

Met dank aan de play-station van Frank, konden we op ons vakantieadres dvd's bekijken. Zo maakte ik voor het eerste kennis met Bruce Almighty, voor de zoveelste keer met Loenatik, de moevie (gaat nooit vervelen) en met.... Gooische Vrouwen.
Nooit eerder had ik langer dan een halve minuut van deze serie gezien maar onder leiding van Caroline moesten we er allemaal aan geloven. En toegegeven; het is leuk, erg leuk.
Frank weet precies waar en wie met wie gaat seksen en wanneer Anouk stopt met 'in de rondte neuken'. Zijn sexuele voorlichting is door deze serie in een stroomversnelling geraakt. Caroline krijgt geen genoeg van de nuffige Claire en Marieke haat inmiddels Tipi Wan, de manipulatieve en moordzuchtige oppas, en laat ons dit, tijdens het kijken, dan ook vol overgave regelmatig weten.
Favoriet is Dr. Rossi, briljant gespeeld door Derek de Lint. Zijn tekst als gooische psychiater is minimaal maar zijn blikken, als er weer een van de dames bij 'm op de bank zit, des te leuker. Iedereen die maar een scheet dwars zit komt bij Dr. Rossi terecht, en zonder dat hij ooit een zinnig woord ter emotionele ondersteuning zegt, zijn ze hem allemaal even dankbaar voor de fantastische geestelijke bijstand die hij hen biedt.
Omdat de parallel naar het dagelijks bestaan al snel getrokken is en we diverse mensen kennen die niet helemaal lekker in hun vel zitten, roepen we nu dan ook constant: "Die moet nodig naar Dr. Rossi toe!"

Lucia e Luigi

Bij aankomst is er niemand te vinden in het huis, dat gewoon open staat. We gooien de koffers neer en springen weer in de auto om boodschappen te gaan doen bij de plaatselijke Esselunga.
Boodschappen doen thuis is een nachtmerrie maar in Italië een feestelijke openbaring. Groenten en fruiten kosten bijna niks en smaken tien keer beter dan in Nederland. Ook de alcoholische kernvoorraad, zoals wijn en wodka, is ongeveer de helft van de prijs. Dus vult de winkelwagen zich al snel met pasta, mozzarella, allerlei soorten worst, lamskotelletjes, pesto etc. Alles supervers en lachwekkend geprijsd.
Als we buiten aan de grote marmeren tafel onder de olijfbomen zitten te eten, meldt Lucia zich, samen met haar man Luigi eigenaresse en hoofdbewoners van het landgoed. Frank duikt in een reflex bijna onder tafel vanwege de grote, goedbedoelde knuffelwoede die zich van haar meester maakt als ze 'm ziet. En ook deze keer ontkomt hij er niet aan. Als ze de kinderen ziet, slaat ze haar handen voor het gezicht, gunt ons nauwelijks een blik waardig en troont Frank en Caroline ogenblikkelijk mee naar huis om ze aan manlief te laten zien. Als ik na tien minuten toch maar even polshoogte ga nemen, ook omdat we nog beddengoed moeten hebben, zie ik dat Frank de hevige omstrengeling gelaten over zich heen laat komen. Hij zal er zeker nog een paar keer aan moeten geloven deze vakantie.

Bruin,...

...gezond en uitgerust zijn we, na een verblijf van drie weken in Italië. Op de heenreis werd het weer pas in zuid-Duitsland wat beter en in onze slaapplaats in Zwitserland was het ook meteen goed warm. Na het plaatsen van onze bestelling kijkt Caroline de serveerster nog een beetje sloom aan als deze vraagt of ze een kleine ijsthee wil, een halve liter of een hele liter! Nou, zo heet is het nou ook weer niet en nog net weet ik te piepen dat het een kleine moet zijn. Giechelend rusten we uit van de eerste kleine negenhonderd kilometer en na een wodka-jus in de zon val ik bijna in slaap.
De volgende dag verloopt de reis met de Gotthardtunnel en de grens bij Italië iets minder soepel, maar ons humeur is niet stuk te krijgen. De iPod hebben we op 'shuffle' gezet en hierdoor krijgen we met enige regelmaat een les uit mijn cursus italiaans voorgeschoteld, veelvuldig afgewisseld met André Hazes, die met een aanwezigheid van 124 nummers niet van het ding af te branden lijkt.
Als we besluiten om, in verband met tijdsdruk, eerst Frank en Nico van het vliegveld in Pisa te halen alvorens naar het huis te rijden, stijgt de feestvreugde. Na een flink oponthoud bij de bagageafhandeling zien we Frank ultracool uit de shuifdeuren bij 'aankomst' stappen en ruim een half uur later rijden we het bekende hek op de berg door waar het mooie zwembad naar ons ligt te lonken. Eindelijk....