Gisteren was ik op je feestje in het Amstelpark. Een leuke gelegenheid met voldoende parkeergelegenheid (niet onbelangrijk) en toeschietelijk barpersoneel. De meneer bij de jassen keek een beetje zuur, maar daar zou ik ook last van gehad hebben als ik op jassen zou moeten passen.Nu had ik me wel erg verheugd op de jaren 80 muziek en natuurlijk met name disco. Dát viel een beetje tegen. Het feest der herkenning was niet echt van toepassing. Na een veelbelovend begin verviel het geheel al snel tot de dreun die ik ook uit een aso-Toyota hoor komen als ik voor het rode stoplicht sta. En dat vond ik jammer.
Wat ik dan wil? Ik wil ouderwets onvervalst disco waarbij ik telkens weer een nummer hoor dat ik allang vergeten was en me meeneemt naar verlegen gedraai onder een ontzettend foute discobal. Ik wil Relight my fire van Dan Hartman en Is it love you're after van Rose Royce. Ik wil tot in het oneindige The Jacksons en Whether girls en al die andere oude meuk die jij waarschijnlijk niet meer om aan te horen vindt, maar waar je mij een hele leuke avond mee bezorgt. En daar was het je in eerste instantie toch om te doen? Bovendien; Elvis is dood, dat weet je toch?
Als jij beterschap belooft, kom ik zeker nog een keertje terug.
Verder was de avond uitermate geslaagd.
Annemarie en Peter, bedankt voor de heerlijke champagne en het eten. Berend en Roel voor de onaflatende interesse in al mijn nieuwe banen, seksleven en bijscholing op het gebied van Boon en Wanders. En tenslotte Sanne en Patrick voor de enthousiaste danslessen.
Ik vond het een hart-stikke-leuke avond!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten